Ό ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ.

Η  συνδικαλιστική παράταξη ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ , δεν περιορίζεται σε μια δήλωση αντίθεσης στην υπόθεση της κλιματικής αλλαγής  αλλά και την αντιπαρέρχεται με  ευκολία , έστω και αν  αυτή η τελευταία υποστηρίζεται από την πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας. Φυσικά ,   τα μεγάλα επιστημονικά ζητήματα δεν λύνονται με πλειοψηφίες και ψηφοφορίες, αλλά με την τελική διαμόρφωση συναινέσεων, κι αυτό σημαίνει ότι η υπόθεση της κλιματικής αλλαγής θα μπορούσε να είναι ένα σημείο αντιλεγόμενο στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως ακριβώς  παραμένει στη δημόσια-οικουμενική συζήτηση , παρά τις όποιες διεθνείς αποφάσεις .. 
εν όψει, έργο του Βασίλη Ζαρούλια
Η ύπαρξη ή ο βαθμός της κλιματικής αλλαγής, η προσαρμοστικότητα των ανθρωπογενών συστημάτων σ' αυτήν, η "ευθύνη" των ανθρώπινων δραστηριοτήτων ή αντίθετα των γεωφυσικών παραγόντων, είναι τρια βασικά ερωτήματα  που μπορούν να συζητιώνται ακόμη και τώρα, συναρτήσει μάλιστα και των αμφισβητήσεων που εγείρονται ... Όμως δεν πρέπει να διαφεύγει από όλους ότι η (ευρωτραφής) ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ, εναντίον της οποίας βάλλουν οι εμπνευστές των συμφωνιών ΤΤΙΡ, επιτρέπει ή επιβάλλει τη λήψη μέτρων για επικείμενο κίνδυνο [από ουσία ή διαδικασία εναντίον του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής], ακόμη και όταν δεν υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα αλλά απλώς ισχυρές ενδείξεις. Και στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχουν ενδείξεις, που δικαιολογούν τη λήψη μέτρων. 

Τα μέτρα όμως προϋποθέτουν την εμπέδωση και εφαρμογή της Διεθνούς Νομιμότητας , συναρτήσει  και των εισοδηματικών επιδόσεων  των διαφόρων κρατών, καθώς επίσης και την ύπαρξη πολιτικών συλλογικοτήτων που δεν θα οχυρώνονται πίσω από (αστείους μερικές φορές) αγνωστικισμούς, αλλά θα αντιμετωπίζουν ευθέως τις μεγάλες επικιδυνότητες εναντίον της ανθρωπότητας. Μέτρα εναντίον σεισμών υψηλής ισχύος, εναντίον των τσουνάμι, εναντίον προσβολών από ουράνια σώματα , εναντίον της ραδιενεργού ρύπανσης των θαλασσών κλπ θάπρεπε να είναι στο σκεπτικό ιδιαίτερα των μεγάλων συλλογικοτήτων και να υπαγορεύουν δράσεις προφύλαξης, ανεξάρτητα από τις πιθανότητες επέλευσης των κινδύνων ....
Με βάση αυτό το σκεπτικό της "προφύλαξης", η πρόσφατη  απόφαση αποχώρησης των ΗΠΑ από τη Συνθήκη των Παρισίων (που είναι κάτι διαφορετικό από την δημόσια έκφραση σκεπτικισμού) δείχνει την αβάσταχτη ελαφρότητα της τρέχουσας αμερικανικής πολιτικής, ενώ επίσης προσβάλλει εκείνες τις δυνάμεις της συγκεκριμένης χώρας - με εκφραστή για κάποιο διάστημα τον Άλ Γκορ- που κινητοποιήθηκαν για τη Συμφωνία του Κιότο: Που κατά κάποιο τρόπο, έστω και μερικά, δέχθηκαν να αναγνωρίσουν ένα μερίδιο ευθύνης στα διεθνή δρώμενα. Μπορούμε πλέον να αναρωτιόμαστε με τα λόγια του Κορνήλιου Καστοριάδη : Πρόκειται για ένα ακόμη επεισοδιο "ανόδου της ασημαντότητας" σε μια τέτοια θέση διεθνούς ισχύος;