Το όνομά μου είναι Μποντ, Τζαίημς Μποντ

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 23.6.17

Ο σερ Ρότζερ Μουρ, που πέθανε πριν μερικές εβδομάδες,  ήταν  ενδιάμεσος Μποντ μεταξύ του Σων Κόνερυ και του Ντάνιελ Κραιγκ – όμως  δεν εκπροσώπησε τίποτε διαφορετικό από τον προηγούμενο και επόμενό του : Κι αυτός απεμπόλησε το δικαίωμά του να προαχθεί  βάσει της επετηρίδας σε 006, 005,  κλπ και παρέμεινε  εθισμένος  στην  διηπειρωτική περιπέτεια και τα συμπαρομαρτούντα : Πολυτελής κατανάλωση, σικάτα ξενοδοχεία και σπέσιαλ θηλυκά, «κακοί»  με πλανητικές φιλοδοξίες, τεχνολογία τελευταίας ώρας, επικινδυνότητες και σκηνές που θα μπορούσαμε να τις εντάξουμε σε αυτές που «κόβουν την ανάσα» : Λέω  «θα μπορούσαμε» γιατί στην πραγματικότητα το τέλος ήταν ευτυχισμένο και εγγυημένο,  το δε σασπένς είχε θέση   στη συνείδηση του θεατή μόνο ως προς τις διαδρομές που θα ακολουθούσε η απολύτως βέβαιη    νίκη του καλού…

Με ποδοσφαιρικούς όρους, το παιχνίδι ήταν σικέ. Όμως αυτό δεν ήταν ανακάλυψη του Ίαν Φλέμινγκ και του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα : Η περιπετειώδης αλλά κατά βάθος χαπυεντική λογοτεχνία, με αβαθείς ψυχολογικά ήρωες που έτρεφαν μια βιτσιόζικη αγάπη στην περιπέτεια και αγνοούσαν ολοκληρωτικά την αίσθηση του κινδύνου, ενδημούσε και σε άλλες εποχές.

Η προσέγγιση  αυτών των «αφηγήσεων»  είναι πολλές  φορές συμβατική, χωρίς  φιλοδοξίες εξόρυξης  συμπερασμάτων για τον «ηθικό αυτουργό» τους – που  είναι το καταναλωτικό κοινό : Το οποίο ενδιαφέρεται να ακουμπάει σε εύπεπτες  ηρωομορφές  και  να φαντασιώνει διάφορες ιδεολογικές βεβαιότητες.. Αυτό το  κοινό, μεσοαστικό κυρίως αλλά με ευρύτερη ταξική ακτινοβολία,  προτιμάει μια κατηγορία ενδιάμεση – μεταξύ ρεαλιστικού και απολύτως φανταστικού στοιχείου – οπωσδήποτε με φυσικά αγνά υλικά αλλά με τελικό προϊόν μια  ιστορία παρά φύση καταστάσεων...

 

Στην τελευταία περιπέτεια του Μποντ με πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ Κραιγκ («Το φάσμα»), γίνεται  υπερκατάχρηση δραματικών σκηνών καθώς ο 007 κινείται  μεταξύ  Άλπεων και ερήμου, ενώ συγκρούεται με τον εκπρόσωπο του κακού  μέσα από σκηνές βάναυσης παραβίασης των απαιτήσεων  της «αληθινότητας», που έχει   ο  θεατής από τα επί μέρους στοιχεία του φιλμ   . Όμως ο  περιπετειο-θήρας της εποχής μας έχει ωριμάσει και θέλει πιο ρεαλιστικά πράγματα, από ό,τι ο παραδοσιακός  -  που καλόβλεπε    ως Μάνυπένυ  μια μεγαλοκοπέλα Αγγλίδα  καψουρωμένη με τον Μποντ  και τεχνικό σύμβουλο του 007 έναν  ηλικιωμένο Εγγλέζο  ξεσαλωμένο με το μπριτζ  …....

Λοιπόν, τι τρέχει; Έγινε κατολίσθηση του παραμυθιού; Όμως το κινηματογραφικό (και όχι μόνο)  σύστημα είναι έτοιμο να αποδείξει ότι ένα νέο παραμύθι συμβατό με τα υπόλοιπα παραμύθια του καιρού,  είναι  απολύτως εφικτό ….