Γι­ώρ­γος Πα­να­γι­ω­τί­δης: Μί­α γά­τα πῆ­γε καὶ κά­θι­σε

 

ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΙΧΕ συν­τα­ξι­δι­ῶ­τες, ὅ­μως, στὸ τα­ξί­δι ἐ­κεῖ­νο ὁ­δή­γη­σε ἐ­φτα­κό­σια χι­λι­ό­με­τρα, ἀ­πὸ τὴν Ἀ­θή­να ἕ­ως τὴ Φλώ­ρι­να, συν­τρο­φιὰ μό­νο μὲ τὴ μου­σι­κή. Δί­δα­σκε ἀ­φη­γη­μα­τι­κὲς τε­χνι­κὲς σὲ ἕ­να με­τα­πτυ­χια­κὸ δη­μι­ουρ­γι­κῆς γρα­φῆς. Τὸ μά­θη­μά του, σὲ κά­θε νέ­ο τμῆ­μα, τὸ ξε­κι­νοῦ­σε μὲ τὸν ἴ­διο τρό­πο. Ἄς ὑ­πο­θέ­σου­με ὅ­τι αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ πρώ­τη πρό­τα­ση μιᾶς ἱ­στο­ρί­ας: Μί­α γά­τα πῆ­γε καὶ κά­θι­σε σὲ ἕ­να χα­λά­κι. Ἔ­χει κά­ποι­ο ἐν­δι­α­φέ­ρον; Ὑ­πάρ­χει κά­ποι­ος συ­ναι­σθη­μα­τι­κὸς κρα­δα­σμὸς σὲ αὐ­τό; Ἂν ὅ­μως ἡ ἱ­στο­ρί­α ἄρ­χι­ζε κά­πως ἔ­τσι: Μί­α γά­τα πῆ­γε καὶ κά­θι­σε στὸ χα­λά­κι μί­ας ἄλ­λης γά­τας. Ἐ­δῶ ὑ­πάρ­χει μί­α ὑ­πό­σχε­ση ὅ­τι κά­τι θὰ γί­νει. Γεν­νι­έ­ται ἡ προσ­δο­κί­α μί­ας ἐ­πι­κεί­με­νης σύγ­κρου­σης. Μὲ μί­α στρα­βο­τι­μο­νιά, ἀ­πέ­φυ­γε τὸ τε­λευ­ταῖ­ο δευ­τε­ρό­λε­πτο νὰ πα­τή­σει ἕ­να γα­τά­κι ὀ­λί­γων μη­νῶν ποὺ βρέ­θη­κε στὴ μέ­ση της ἐ­θνι­κῆς ὁ­δοῦ, λί­γο πρὶν ἀ­πὸ τὸν Ἅ­γιο Στέ­φα­νο. Τὸ κεν­τρά­ρι­σε ἀ­νά­με­σα στὶς ρό­δες καὶ πέ­ρα­σε ἀ­πὸ πά­νω του. Ἴ­σως κά­ποι­α ἄλ­λα αὐ­το­κί­νη­τα νὰ τὸ εἶ­χαν ἤ­δη χτυ­πή­σει καὶ κει­τό­ταν ἐ­κεῖ σκο­τω­μέ­νο, κου­φά­ρι ἀ­δεια­νὸ στὸ ὁ­δό­στρω­μα. Κοί­τα­ξε στὸν κα­θρέ­φτη. Αὐ­ξη­μέ­νη κί­νη­ση, ὑ­ψη­λὲς τα­χύ­τη­τες, ἂν στα­μα­τοῦ­σε θὰ γι­νό­ταν ἀ­φορ­μὴ πολ­λα­πλῶν συγ­κρού­σε­ων. Τὸ γα­τά­κι ἦ­ταν ἀ­κό­μη ζων­τα­νό. Στρο­βι­λί­στη­κε ἀ­πὸ τὸ ρεῦ­μα τοῦ αὐ­το­κι­νή­του, γυ­ρι­σμέ­νο ἀ­νά­σκε­λα καὶ κου­νοῦ­σε σπα­σμω­δι­κά τὰ πό­δια του. Δι­α­κό­σια μέ­τρα πί­σω του ἐρ­χό­ταν ἕ­να φορ­τη­γὸ κα­τευ­θεί­αν ἐ­πά­νω του.

       

Τὸ τα­ξί­δι ἐ­κεῖ­νο τὸ ἔ­κα­νε μό­νος του. Φώ­να­ξε, ἔ­βρι­σε καὶ βούρ­κω­σε. Σο­βά­ρε­ψε στὰ πρῶ­τα δι­ό­δια, ὁ ὑ­πάλ­λη­λος δὲν κα­τά­λα­βε τί­πο­τα. Κα­λὸ τα­ξί­δι. Εὐ­χα­ρι­στῶ. Ὕ­στε­ρα πά­λι φώ­να­ξε, ἔ­βρι­σε καὶ βούρ­κω­σε. Στὰ δεύ­τε­ρα δι­ό­δια εἶ­χε πιὰ ἠ­ρε­μή­σει. Ἡ ζω­ὴ εἶ­ναι σκλη­ρή. Συμ­βαί­νουν αὐ­τά, συμ­βαί­νουν καὶ χει­ρό­τε­ρα. Ἄ­ρα­γε οἱ συ­νή­θεις συν­τα­ξι­δι­ῶ­τες του θὰ φώ­να­ζαν, θὰ ἔ­βρι­ζαν καὶ θὰ βούρ­κω­ναν κι ἐ­κεῖ­νοι; Ἄ­ρα­γε θὰ κα­τα­λά­βαι­ναν αὐ­τὸ τὸ ἀ­κα­τά­παυ­στο συ­ναι­σθη­μα­τι­κὸ ξέ­σπα­σμα ἢ θὰ πα­ρα­τη­ροῦ­σαν ἀ­πο­σβο­λω­μέ­νοι τὴν ἀν­τί­δρα­ση τοῦ οἰ­κτίρ­μο­να, φι­λό­ζω­ου ὁ­δη­γοῦ τους; Καὶ ποῦ θὰ τοὺς ὁ­δη­γοῦ­σε αὐ­τό; Ὁ ρυθ­μὸς τῆς μου­σι­κῆς καὶ ἡ τα­χύ­τη­τα τοῦ αὐ­το­κι­νή­του τὸν συ­νε­πῆ­ραν καὶ ξε­χά­στη­κε. Ἦ­ταν ἐ­πι­τα­κτι­κὴ ἡ ἀ­νάγ­κη του νὰ ξε­χά­σει τὸ γε­γο­νός. Ἡ μου­σι­κή, ἰ­δί­ως ἡ μου­σι­κή, βο­η­θοῦ­σε σὲ αὐ­τό.

       Τὸ ἀ­μέ­σως ἑ­πό­με­νο ποὺ ἔ­λε­γε στοὺς φοι­τη­τὲς ἦ­ταν ὅ­τι μί­α μι­κρὴ πα­ραλ­λα­γὴ τῆς ἴ­διας πρό­τα­σης, μπο­ρεῖ νὰ ὑ­πο­σχε­θεῖ μί­α ἐν­τε­λῶς δι­α­φο­ρε­τι­κὴ ἱ­στο­ρί­α. Μί­α γά­τα πῆ­γε καὶ κά­θι­σε στὸ χα­λά­κι ἑ­νὸς γά­του. Ἐ­δῶ, τὰ ἐ­πι­φω­νή­μα­τα τοῦ ἀ­κρο­α­τη­ρί­ου δι­καί­ω­ναν τὴ με­τα­δο­τι­κή του δει­νό­τη­τα. Μὰ μπο­ρεῖ νὰ ὑ­πάρ­ξουν δύ­ο ἐ­ρω­τευ­μέ­νες γά­τες; Ναί, βε­βαί­ως μπο­ρεῖ. Πολ­λὲς γά­τες ἀ­να­πτύσ­σουν δε­σμοὺς με­τα­ξύ τους ποὺ ξε­περ­νᾶ­νε τὸν ἔ­ρω­τα. Ἀ­γα­πι­οῦν­ται κα­τὰ κά­ποι­ον τρό­πο, νοι­ά­ζον­ται ἡ μί­α τὴν ἄλ­λη. Σὲ τοῦ­το τὸ ση­μεῖ­ο οἱ φοι­τη­τὲς κα­τα­λά­βαι­ναν πιὰ μὲ ποι­ὸν εἶ­χαν νὰ κά­νουν καὶ τοῦ ἀ­πηύ­θυ­ναν σω­ρεί­α ἐ­ρω­τή­σε­ων. Ἀ­γα­πᾶ­τε τὶς γά­τες;  Εἶ­στε γα­τό­φι­λος; Ἔ­χε­τε γά­τες; Πο­λὺ ντρο­πι­α­στι­κὸ νὰ ἀ­πο­γυ­μνώ­νε­ται ἐμ­πρός τους. Ναί, τὸ ὁ­μο­λο­γῶ. Εἶ­μαι γα­τό­φι­λος. Ἔ­χω τρεῖς γά­τες στὸ σπί­τι μου. Μα­κά­ρι νὰ μπο­ροῦ­σα νὰ εἶ­χα πε­ρισ­σό­τε­ρες. Χα­μή­λω­νε τὸ βλέμ­μα. Τί θὰ σκέ­φτον­ταν ὅ­λοι τοῦ­τοι οἱ ἀ­σκού­με­νοι συγ­γρα­φεῖς γι’ αὐ­τόν;  Τὸν κα­η­μέ­νο, τοῦ ἔ­χει σα­λέ­ψει. Ἄ, δὲν ἔ­χει παι­διὰ καὶ μα­ζεύ­ει στὸ σπί­τι του τὰ γα­τιὰ τοῦ δρό­μου. Συγ­γρα­φέ­ας δὲν εἶ­ναι, τί πε­ρι­μέ­νεις;

       Φτά­νον­τας στὸν κάμ­πο τῆς Καρ­δί­τσας, λί­γα χι­λι­ό­με­τρα με­τὰ ἀ­πὸ τὸν Δο­μο­κό, στα­μά­τη­σε γιὰ βεν­ζί­νη. Ρώ­τη­σε τὸν βεν­ζι­νο­πώ­λη ποῦ ὑ­πάρ­χει μί­α του­α­λέ­τα. Ἐ­κεῖ­νος ἔ­φτυ­σε λί­γο κα­πνὸ ἀ­πὸ τὸ στρι­φτὸ ποὺ κρα­τοῦ­σε σβη­σμέ­νο στὰ δόν­τια του καὶ τοῦ ἔ­γνε­ψε. Πί­σω ἀ­πὸ τὸ βεν­ζι­νά­δι­κο μί­α ἐ­λε­ει­νὴ του­α­λέ­τα. Ἡ θέ­α μα­γευ­τι­κή, ἔ­κα­νε ὡ­ραί­α ἀν­τί­θε­ση μὲ τὴν ποι­κί­λη μυ­ρω­διὰ ἀμ­μω­νί­ας, ἀ­πὸ τὴν με­τα­τρο­πὴ τῆς οὐ­ρί­ας, καὶ βεν­ζί­νης. Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ γρα­φεῖ­ο του ὁ βεν­ζι­νο­πώ­λης εἶ­χε μί­α πο­λυ­και­ρι­σμέ­νη κα­ρέ­κλα σκη­νο­θέ­τη. Ἔ­βα­λε στὴν τσέ­πη τῆς φόρ­μας του, ρυ­πα­ρὸ κόκ­κι­νο, τὰ χρή­μα­τα καὶ κά­θι­σε. Ἄ­να­ψε τὸ τσι­γά­ρο του. Ἡ καρ­δε­ρί­να τι­τί­βι­σε ἕ­ναν ξε­κούρ­δι­στο σκο­πό. Βγαί­νον­τας ἀ­πὸ τὴν του­α­λέ­τα εἶ­χε σκο­πὸ νὰ ἀ­πο­μα­κρυν­θεῖ δε­όν­τως καὶ νὰ πά­ρει με­ρι­κὲς βα­θι­ὲς εἰ­σπνο­ὲς κα­θα­ροῦ ἀ­έ­ρα. Δὲν πρό­λα­βε. Τὸν στα­μά­τη­σε ἕ­να πα­ρα­τε­τα­μέ­νο νι­α­ού­ρι­σμα ἀ­γω­νί­ας.

       Μί­α γά­τα, λευ­κὴ ἦ­ταν θαρ­ρῶ, μὲ μα­κριὰ τρί­χα καὶ φουν­τω­τὴ οὐ­ρά, μὲ ἕ­να ξε­φτι­σμέ­νο κόκ­κι­νο λου­ρά­κι σφιγ­μέ­νο στὸν λαι­μό της, μαυ­ρι­σμέ­νη ἀ­πὸ τὴ βρο­μιὰ τῶν καυ­σί­μων, στε­κό­ταν ἐ­κεῖ ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν πόρ­τα τῆς του­α­λέ­τας καὶ τὸν κοι­τοῦ­σε ἱ­κε­τευ­τι­κὰ στὰ μά­τια. Τὸ μπρο­στι­νό της ἀ­ρι­στε­ρὸ πό­δι σπα­σμέ­νο, μέ­σα στὰ αἵ­μα­τα. Σὲ τρεῖς ὧ­ρες ξε­κι­νοῦ­σε τὸ μά­θη­μά του. Εἶ­χε ἤ­δη τρεῖς ὑ­πέ­ρο­χες γά­τες στὸ σπί­τι του. Δὲν ἄν­τε­χε νὰ βλέ­πει αὐ­τὴ τὴ λευ­κὴ γά­τα νὰ τὸν βλέ­πει μὲ γουρ­λω­μέ­να μά­τια, γε­μά­τα πό­νο καὶ ἀ­πό­γνω­ση. Ἔ­φυ­γε τρέ­χον­τας. Βρέ­θη­κε στὸν δρό­μο σὲ με­ρι­κὰ δευ­τε­ρό­λε­πτα. Φώ­να­ξε, ἔ­βρι­σε καὶ ἔ­κλα­ψε. Ἐ­ξάλ­λου τὸ τα­ξί­δι ἐ­κεῖ­νο τὸ ἔ­κα­νε μό­νος του. Στὸ τα­ξί­δι ἐ­κεῖ­νο ὁ­δή­γη­σε ἐ­φτα­κό­σια χι­λι­ό­με­τρα ἀ­πὸ τὴν Ἀ­θή­να ἕ­ως τὴ Φλώ­ρι­να συν­τρο­φιὰ μό­νο μὲ τὴ μου­σι­κή, τὶς φω­νές, τὶς βρι­σι­ὲς καὶ τὰ κλά­μα­τά του. Τρεῖς ὧ­ρες ἀρ­γό­τε­ρα ξε­κί­νη­σε τὸ μά­θη­μά του. Μί­α γά­τα πῆ­γε καὶ κά­θι­σε σὲ ἕ­να χα­λά­κι. Ἔ­χει κά­ποι­ο ἐν­δι­α­φέ­ρον; Ὑ­πάρ­χει κά­ποι­ος συ­ναι­σθη­μα­τι­κὸς κρα­δα­σμὸς σὲ αὐ­τό;

Πηγή: Ἐντευκτήριο, τχ. 117-118. Από το περιοδικό ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ 

Γιώργος Παναγιωτίδης, ποιητής και πεζογράφος, έχει Μεταπτυχιακό Δίπλωμα ειδίκευσης στη Δημιουργική Γραφή και είναι διδάκτορας στη Δημιουργική Γραφή της Παιδαγωγικής Σχολής, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Διδάσκει αδιάλειπτα για σειρά ετών στα αντίστοιχα Μεταπτυχιακά Προγράμματα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Διδάσκει εξατομικευμένα Δημιουργική Γραφή ως «μέντορας» από το 2010. Το μυθιστόρημά του Ερώτων και Αοράτων, 2007 «Γαβριηλίδης» διακρίθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω» το 2008. Το βιβλίο του Γιώργος Σεφέρης – Βίος και Παρωδία, 2014 «Γαβριηλίδης», βρέθηκε στη μικρή λίστα για τα βραβεία δοκιμίου του περιοδικού «Αναγνώστης» το 2015. Το μυθιστόρημά του, Ίσος Ιησούς, 2020, εκδόσεις Βακχικόν είναι το πρώτο στην Ελλάδα που αποτελεί μέρος διδακτορικής διατριβής στη Δημιουργική Γραφή. Συνεργάστηκε με το λογοτεχνικό περιοδικό «Μανδραγόρας» ως μέλος της Συντακτικής Ομάδας για μία δεκαετία. Είναι μέλος της Συντακτικής Ομάδας του ψηφιακού περιοδικού https://www.culturebook.gr υπεύθυνος για τις βιβλιοκριτικές και βιβλιοπαρουσιάσεις.