Η προσωπική
μου σχέση με την Παλαιά και την Καινή
Διαθήκη υπήρξε περιστασιακή είτε από κατά καιρούς διάθεση ανάγνωσης είτε
ακολουθώντας τις παραπομπές μελετητών
της λογοτεχνίας και του πολιτισμού. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι Κώστας
Παπαϊωάννου, Θεόδωρος Ι. Ζιάκας , Ρενέ Ζιζάρ. Μόλις μετά την κυκλοφορία του
τελευταίου μου βιβλίου, τον Ιούνιο 2019, ένοιωσα την ανάγκη να διαβάσω ένα των ευαγγελίων. Δεν ανακαλώ για ποιο λόγο
επέλεξα το «Κατά Λουκάν». Άρχισα το διάβασμα από την έκδοση του «Σωτήρος» (1961)
που είχα από την εποχή που ήμουν μαθητής. Απολάμβανα το κείμενο στα
κιτρινισμένα φύλλα όσο ποτέ άλλοτε, κοιτάζοντας πάντα και τις «ερμηνείες» Τρεμπέλα που πολλές φορές – αν και
αναγνώριζα την επίσημη εκκλησιαστική θέση – μου φαίνονταν αυθαίρετες και
παρατραβηγμένες σε σύγκριση με αυτά που τόσο συνοπτικά και ακαριαία λέει το
πρωτότυπο με τις κοφτές , περιεκτικές, σαν επικεφαλίδες φράσεις του.
Όταν έφτασα
στο ιβ κεφάλαιο, στις περικοπές 27 και 28
με τα «κρίνα του αγρού», σταμάτησα : Δεν θυμόμουν πουθενά αλλού να είχα
διαβάσει ποίηση τόσο απλά εκφρασμένη και
ταυτόχρονα τόσο μεγαλειώδη, απόλυτα πειστική σε περιεχόμενο.
Αποφάσισα
εκείνη τη στιγμή ν’ αρχίσω να διαβάζω το ευαγγέλιο από την αρχή, μεταγράφοντας
το ταυτόχρονα σε νεοελληνική γραφή, ώστε να γίνει άμεσα προσιτό στον κάθε
νεοέλληνα αναγνώστη…
Από τον
πρόλογο του συγγραφέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου