Το νερό που καίει

Του Γιάννη Σχίζα*

«Νερό που καίει» έλεγαν  οι Ινδιάνοι το ουϊσκυ, πριν να  μάθουν  το κανονικό του όνομα. Τώρα το νερό  μετατρέπεται σε ένα καυτό θέμα, που απειλεί να τορπιλίσει την κυβερνητική εικόνα ….

Ως τώρα , μετά από πολλές περιπέτειες, ο ελληνικός λαός πλήρωνε το κόστος  του νερού. Το διάδοχο σχήμα που προτείνουν οι δυνάμεις της ιδιωτικοποίησης  στο λαό είναι το να πληρώνει το κόστος  + το κέρδος του επενδυτή. Επειδή όλο αυτό δεν καταπίνεται πολύ εύκολα γιατί εκ πρώτης  όψεως εμπεριέχει  επιβάρυνση των καταναλωτών, τονίζεται ότι ο επενδυτής άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του θα επιληφθεί του κόστους και θα το μειώσει :  Θα το μειώσει με μέτρα δραστικά, που θα αγγίζουν τη συλλογή και όλες τις φάσεις της επεξεργασίας του. 

Φυσικά δεν λαμβάνεται υπόψη το γεγονός  ότι το 85% του νερού κατευθύνεται για γεωργικές χρήσεις, πράγμα το οποίο σημαίνει : Κάτι που το Κράτος δεν τολμούσε να κάνει – δηλαδή να επιβαρύνει τους  αγρότες – θα τολμήσει  ο επενδυτής να  κάνει, και μάλιστα από θέση μονοπωλιακή…

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα ανατρέπει συλλογισμούς και σχέδια περασμένων εποχών, κι έτσι δημιουργεί μια  αίσθηση ματαιότητας κάθε συλλογισμού και κάθε σχεδίου.

Λόγου χάρη  το νερό της  Ψυττάλειας, που εμφιλοχωρούσε σε όλα τα προγράμματα των «δημοκρατικών» πολιτικών οργανώσεων εδώ και 40 χρόνια..Γι αυτό το νερό,  είχε προβλεφθεί  επίσημα (2011) η δημιουργία  πιλοτικού σχεδίου για την απόληψη 14.000 κυβικών μέτρων …

Ο ορθολογισμός στη χρησιμοποίηση του  νερού, δηλαδή η μείωση των διαρροών δικτύου, ήταν επίσης στο στόχαστρο των πολιτικών δυνάμεων. Προκειμένου για την αγροτική κατανάλωση, ορθολογισμός σήμαινε πριν απ’ όλα όχι κανονάκι για τις αρδεύσεις  εν ώρα μεσημεριού ! Σήμαινε επίσης  όχι άντληση νερού από τα βάθη, γιατί υπήρχε το ενδεχόμενο της υφαλμύρωσης . Σήμαινε ότι η αγροτική παραγωγή αντί να στραφεί σε έργα εκτροπών έπρεπε να στραφεί στις προσαρμοσμένες καλλιέργειες – κοντολογίς στην  υπεύθυνη κατανάλωση -  κι αυτό ήταν συνθήκη που υπήρχε στο λόγο αρκετών  πολιτικών σχηματισμών…

Αντίστοιχα στον αστικό χώρο,  προτείνονταν  η αντιστρόφως ανάλογη τιμολόγηση του νερού, έτσι ώστε  να περιορίζονται οι τυχόν «πολυτελείς χρήσεις» (γκαζόν κλπ) προς όφελος της λαϊκής κατανάλωσης. Για να μην αναφέρουμε την  αφαλάτωση του νερού σε περιοχές υψηλής σπάνιος – εκεί υπήρχε και η λύση της μικρής ανεμογεννήτριας.

Τώρα η κυβέρνηση πετάει αυτό τον ωφέλιμο και επί της ουσίας λόγο στα σκουπίδια και μέσω της ανεύρεσης επενδυτή αναμένει λύσεις. Ματαιοπονεί οπωσδήποτε – χωρίς να έχει οποιεσδήποτε  εγγυήσεις…

ΑΠΟ την ΑΥΓΗ της 13.6.20