«Κι ως πότε θα μείνουμε έτσι;» - «Άρχισες κιόλας να βαριέσαι; Εδώ θα ζήσεις χρόνια ολόκληρα…». Ένας, που ήταν ανυπόμονος, σηκωνόταν πήγαινε ως την άκρη, ξανακοιτούσε στο υπόστεγο, μάζευε πετραδάκια και τα πετούσε πιο πέρα. Ο άλλος αγνάντευε έκθαμβος όλο απορία τούτο τον κόσμο. «Μας ξέχασαν.»
-«Κι αν μας αφήσουν εδώ όλη νύχτα;»
-«Αυτό δεν γίνεται, είναι τόσος κόσμος, η πολιτεία έχει τους νόμους της. Κι αν ξενυχτήσουμε θα το προβλέπει ο κανονισμός».
Αυτά έγραφε τον προηγούμενο αιώνα ο σπουδαίος λογοτέχνης Ανδρέας Φραγκιάς, στο βιβλίο του «Ο Λοιμός», εμπνευσμένο από την εξορία του στη Μακρόνησο. Κάλλιστα θα μπορούσε να αναφέρεται στο σήμερα. Στην καραντίνα που μας επιβλήθηκε, προστατεύοντάς μας και συνάμα καταστρέφοντας ό,τι πήγαινε να κερδηθεί.
Στήθηκαν διαφημίσεις, ξοδεύτηκαν εκατομμύρια, πλύθηκαν οι εγκέφαλοί μας, γέμισαν φόβο οι ψυχές, δοκιμάστηκαν σχέσεις, κλονίστηκε η πίστη,
η εμπιστοσύνη, η κοινωνία με τον διπλανό, οτιδήποτε ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα.
Και βέβαια, όχι έτσι, αλλά με νόμους, με πρωτόκολλα, με κωδικούς. Τα προέβλεπε όλα ο κανονισμός, άλλωστε.
Και με το συναίσθημα τι γίνεται? Πώς ελέγχεις τη συγκίνηση την ώρα που κρεμάται ο Χριστός? Πώς ελέγχεις τη Μεγαλοπαρασκευιάτικη θλίψη? Πώς καθοδηγείς την Αναστάσιμη χαρά? Μα αυτά φοβάται η Νέα Τάξη. Μπορείς να εμψυχωθείς με τον Θωμά που είναι σπίτι, αλλά όχι με τον Επιτάφιο, που λαχταρούσες να δεις έστω να περνά από τη γειτονιά.
Και μετά βγήκαμε. Μαγκωμένοι, μασκοφόροι, αποστειρωμένοι, με αντισηπτικά ανά χείρας, καχύποπτοι και, κάποιοι, πάμφτωχοι.
Εντωμεταξύ όμως, είχαμε «εκπαιδευτεί» να φοβόμαστε τον ίσκιο μας, να κάνουμε τα πάντα, ακόμα και σεξ, εξ αποστάσεως, να διασκεδάζουμε ιντερνετικά, να γινόμαστε σιγά σιγά ρομποτάκια. Αν αυτός ο ιός δεν είναι του εργαστηρίου, σίγουρα ο επόμενος θα είναι. Γιατί ο φόβος για τη ζωή είναι παντοδύναμος και μπορεί να γίνει εργαλείο.
Ας ελπίσουμε πως τα αποθέματα ψυχής δεν έχουν εξαντληθεί κι έτσι η οδός της ζωής μας δεν θα μείνει απανδόχευτος, κατά τη λαϊκή ρήση «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος».
Ας μου θυμίσει κάποιος γιατί άνοιξαν τα σχολεία. 5 παιδιά ήρθαν σήμερα και λιγότερα από αύριο, λόγω ζέστης. Θα ζήσουμε μέρες 2010-2012, με δημοσιοκάφρους να βυσσοδομούν και να ψεύδονται, με κλείσιμο μαγαζιών, με ανθρώπους στα όρια τρέλλας. Μόνο που τώρα δεν ελπίζουμε σε καμμιά πολιτική δύναμη και οι αντοχές για αντίσταση στο μηδέν. Ασε που είναι περιττή....
ΠΗΓΗ Περιοδικό για Μοσχάτο και Ταύρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου