Δύο χρόνια χωρίς τον Παναγιώτη Τέτση...

...''Σήμερα στην Καλών Τεχνών δεν κάνουν ζωγραφική. Λίγη ζωγραφική δεν βλάπτει. Κάνουν τα σύγχρονα, τα ψηφιακά, τα ηλεκτρονικά. Είναι ένας άλλος κόσμος για μένα. Τα σέβομαι, δε τα απορρίπτω, αλλά δεν είναι για μένα αυτά. Ο κόσμος αλλάζει, αλλά αλλάζει και παλιώνει. Ένα τηλέφωνο είκοσι χρόνων είναι άχρηστο. Έτσι και στην τέχνη σήμερα. Μερικά έργα παλιώνουν. Είναι εφήμερα, σκουπίδια. Από μερικά δεν μένει τίποτα – όπως και οι τάσεις παλιώνουν.''...

(απο τη συνεντευξη του ζωγραφου στο ''Βημα'', στις 6/1/2011)

---Δημοσιογραφος: Επομένως, δεν είστε εναντίον κάθε μοντερνισμού;
---Τετσης: Oχι βέβαια! Αλλά να δεχτώ τα δύο φερετράκια που εκτέθηκαν στα θλιβερά Σφαγεία της Yδρας, με τους πεθαμένους; Δεν πήγα ούτε να τα δω. Oλα αυτά είναι ενθάρρυνση του συλλέκτη Δάκη Ιωάννου, ο οποίος προφανώς, εκτός από τα πλούτη του, θέλει να είναι ο άνθρωπος από τον οποίο εξαρτώνται κάποιοι καλλιτέχνες και τους προβάλλει.

Πέρυσι – πάλι δεν πήγα – παρουσίασαν έναν βαλσαμωμένο καρχαρία σε ένα κλουβί. Το έβγαλαν από τη θάλασσα και έκαψαν τον καρχαρία και βρωμοκόπησε όλο το νησί. Δεν είμαι υπέρ αυτών, γιατί δεν καταλαβαίνω πού οδηγούν. Η τέχνη του 20ού αιώνα, σε πολλές εκφάνσεις της, είναι μια άρνηση, μια αντίδραση στο κατεστημένο του πλούτου και, κυρίως, του πνεύματος όπως ο σουρεαλισμός ή το κίνημα του ντανταϊσμού. Αυτά που γίνονται σήμερα, όμως, είναι μια επανάληψη. Προηγήθηκε, 90 χρόνια πριν, ο Ντυσάν με το ουρητήριό του. Αλλά θέλουμε πάντα να βρίσκουμε κάτι για να προκαλούμε...