Miguel Maldonado :Τὸ πιὸ σύν­το­μο δι­ή­γη­μα στὸν κό­σμο... (El cuento mas corto del mundo...)

ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΟ δι­ή­γη­μα στὸν κό­σμο τε­λει­ώ­νει πρὶν ἀ­πὸ τὸ «αὐτοὶ καλὰ κι ἐμεῖς καλύτερα». Τε­λει­ώ­νει λέ­γον­τας «καὶ ζή­σα­νε». Ἀρ­κεῖ· ἴ­σως μό­νον αὐ­τό ἀ­φο­ρᾶ τὴ ζω­ή. * * * Τὰ πιὸ σύν­το­μα δι­η­γή­μα­τα στὸν κό­σμο δὲ μπο­ροῦν νὰ ἔ­χουν αἴ­σιο τέ­λος. Δὲ χω­ροῦν σὲ τό­ση εὐ­τυ­χί­α. Τὸ πο­λὺ-πο­λύ, μπο­ροῦν νὰ ἀ­πο­λαμ­βά­νουν μι­κρὲς εὐ­δαι­μο­νί­ες. * * * Τὸ πιὸ σύν­το­μο δι­ή­γη­μα στὸν κό­σμο χω­ρά­ει σὲ ἕ­να κα­ρύ­δι. Ὅ­μως λέ­ει τὰ πάν­τα: μιὰ στα­λιὰ τρυ­φε­ρό­τη­τα, ὁ πό­νος μὲ τὸ στα­γο­νό­με­τρο, ἡ εὐ­δαι­μο­νί­α μὲ τὸ γραμ­μά­ριο. * * * Τὸ πιὸ σύν­το­μο δι­ή­γη­μα στὸν κό­σμο θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ εἶ­ναι αὐ­τὸ ποὺ δὲν ἐ­πε­κτά­θη­κε στὸ νὰ ἐ­ξη­γή­σει ὅ­τι θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ εἶ­ναι τὸ πιὸ σύν­το­μο δι­ή­γη­μα στὸν κό­σμο. * * * Τὸ πιὸ σύν­το­μο ἀ­πὸ τὰ δι­η­γή­μα­τα εἶ­ναι ἀ­νώ­νυ­μο: τὸ δεύ­τε­ρο πιὸ σύν­το­μο, φέ­ρει μό­νο τὰ ἀρ­χι­κὰ τοῦ δη­μι­ουρ­γοῦ. Αὐ­τὰ μὲ ὄ­νο­μα καὶ ἐ­πώ­νυ­μο, τὸ γνω­ρί­ζου­με, ἀ­πο­τε­λοῦν ὑ­περ­βο­λή. * * * Γιὰ νὰ εἶ­ναι αὐ­τὸ τὸ πιὸ σύν­το­μο ἀ­πὸ τὰ δι­η­γή­μα­τα, δὲ θά '­πρε­πε νὰ ἐ­ξη­γεῖ τί πρέ­πει νὰ κά­νει γιὰ νὰ εἶ­ναι, οὔ­τε νὰ ἐ­ξη­γεῖ ὅ­τι δὲν ὄ­φει­λε νὰ ἐ­ξη­γεῖ... * * * Τὰ σύν­το­μα δι­η­γή­μα­τα ἔ­χουν κι ἕ­να δη­λη­τη­ρι­α­σμέ­νο μῆ­λο, ἀλ­λὰ δὲν ὑ­πάρ­χει χῶ­ρος γιὰ νὰ τὸ δαγ­κώ­σεις: Κι ἔ­τσι τε­λει­ώ­νει τὸ δι­ή­γη­μα, ἀ­φή­νον­τάς μας μὲ τὴν ὄ­ρε­ξη. * * * Τὸ πιὸ σύν­το­μο δι­ή­γη­μα φέ­ρει τὸ δι­ή­γη­μα στὸν τί­τλο· ὀ­νο­μά­ζε­ται: «Μὴ χά­νεις χρό­νο, φί­λη­σέ την καὶ τρέξ­ε πρὶν ἀρ­χί­σει τὸ δι­ή­γη­μα καὶ σᾶς χω­ρί­σει.» * * * Στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ναί, ὑ­πάρ­χουν ἐ­κτε­νῆ φι­λιὰ στὰ σύν­το­μα δι­η­γή­μα­τα, δια­ρκοῦν πιὸ πο­λὺ ἂν ἐ­ξοι­κο­νο­μοῦν χῶ­ρο: Μό­νο μιὰ γλώσ­σα μπαί­νει, ἕ­να δόν­τι δαγ­κώ­νει, τὰ χέ­ρια πα­ρα­μέ­νουν ἥ­συ­χα. Πη­γή: Ἀ­πὸ τὶς ἀ­ναρ­τή­σεις τοῦ ποι­η­τῆ στὴν σε­λί­δα του @Migrerias στὸ twitter. Miguel Maldonado (Μι­γὲλ Μαλ­νδο­νά­δο). (Puebla, Mexico, 1975) Κα­θη­γη­τὴς στὶς Πο­λι­τι­κὲς Ἐ­πι­στῆ­μες σὲ δι­ά­φο­ρα Πα­νε­πι­στή­μια. Ἔ­χει λά­βει τὸ Ἐ­θνι­κὸ Βρα­βεῖ­ο Νε­α­νι­κῆς Ποί­η­σης Gutierre de Cetina τὸ 2006 καὶ τὸ Βρα­βεῖ­ο Ποί­η­σης Joaquin Xirau Icaza τὸ 2016. Ἀ­νά­με­σα στὰ ἔρ­γα του ξε­χω­ρί­ζουν: Poesia Magia Corriente (2004),  La carne propia (2006),  Ciudadela (2008), Los buenos oficios (2010), 420 Golpes: Libro de Horas (2012), Octavio Paz. Hommage et profanation (2014), Bestiario (2015) καὶ El libro de los oficios tristes (2016). Πρό­σφα­τα ἔ­χει ἐκ­δο­θεῖ ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Ἕνεκεν τὸ δί­γλωσ­σο (ἰ­σπα­νι­κὰ/ἑλ­λη­νι­κά) βι­βλί­ο του μὲ τί­τλο: 420 x­τυ­πή­μα­τα: Τὸ Βι­βλί­ο τῶν Ὡ­ρῶ­ν, σὲ με­τά­φρα­ση τοῦ Θανάση Ράπτη ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κά. Ἐ­δῶ πα­ρου­σι­ά­ζε­ται μιὰ μι­κρὴ ἐ­πι­λο­γὴ ἀ­πὸ τὶς ἀ­ναρ­τή­σεις τοῦ ποι­η­τῆ στὴν σε­λί­δα του @Migrerias στὸ twitter ὡς μέ­ρος τῆς ἑ­νό­τη­τας «Τὰ πιὸ σύν­το­μα δι­η­γή­μα­τα στὸν κό­σμο». Δι­ά­σπαρ­τες σκέ­ψεις ποὺ ἀ­σφυ­κτιοῦν ἀλ­λὰ καὶ κα­τα­φέρ­νουν νὰ ἀν­θί­σουν στὸν «στε­νὸ κορ­σὲ» τῆς συγκεκριμένης ἐ­φαρ­μο­γῆς μὲ ἀ­νώ­τα­το ὅ­ριο τοὺς 140 χα­ρα­κτῆ­ρες. Μετάφραση ἀπὸ τὰ ἰσπανικά: Θα­νά­σης Ρά­πτης. Ζεῖ στὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη. Σπού­δα­σε Νο­μι­κὰ στὸ Ἀ­ρι­στο­τέ­λει­ο Πα­νε­πι­στή­μιο. Δι­η­γή­μα­τα καὶ με­τα­φρά­σεις του ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κὰ ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ σὲ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ (Πα­ρα­τη­ρη­τής, Ρεύ­μα­τα, Ἐν­τευ­κτή­ριο, Intellectum) καὶ σὲ βι­βλί­α μὲ συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των. Ἔ­χει συ­νερ­γα­στεῖ κα­τὰ και­ροὺς μὲ ἑ­βδο­μα­δια­ῖα καὶ μη­νια­ῖα πε­ρι­ο­δι­κά, γρά­φον­τας κεί­με­να σχε­τι­κὰ κυ­ρί­ως μὲ τὴν σύγ­χρο­νη τέ­χνη. Μὲ τὴ φω­το­γρα­φί­α ἀ­σχο­λεῖ­ται τὰ τε­λευ­ταῖ­α εἴ­κο­σι πέν­τε χρό­νια. Φω­το­γρα­φί­ες του ἔ­χουν ἐ­κτε­θεῖ σε πολ­λὲς ἀ­το­μι­κὲς καὶ ὁ­μα­δι­κὲς ἐκ­θέ­σεις, στὴν Ἑλ­λά­δα καὶ τὸ ἐ­ξω­τε­ρι­κό. Ἔ­χει ἐ­πι­με­λη­θεῖ θε­μα­τι­κὲς ἐκ­θέ­σεις, ὅ­που συμ­με­τεῖ­χαν Ἕλ­λη­νες καὶ ξέ­νοι φω­το­γρά­φοι. (Διαδικτυακὴ διεύθυνση: http://raptisthlit.blogspot.gr/ )