Κάποτε τα έβαζαν με τον τουρισμό γενικώς: Λόγου χάρη, ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ζητούσε να μην «καταντήσει» η Ελλάδα χώρα των γκαρσονιών... Στη συνέχεια, άρχισαν να γλυκαίνονται και να τα βάζουν μόνο με τους αλητοτουρίστες, οπότε άρχισε το ειδύλλιο με τους «τουρίστες υψηλής εισοδηματικής στάθμης»...
Ο ελληνικός τουρισμός ήταν αρχικά «παθητικός» - η Ελλάδα χώρα υποδοχής τουριστών. Όμως με σημαντική καθυστέρηση έγινε «ενεργητικός», καθώς ο Έλληνας άρχισε να ταξιδεύει στην Ευρώπη, έστω και με συνάλλαγμα ραμμένο στη φόδρα του παντελονιού του... Ενώ απελευθερωνόταν η εκροή συναλλάγματος και έσκαγε μύτη το συντομότερο ανέκδοτο της ελληνικής γλώσσας («Αλβανός τουρίστας»), η μεσαία τάξη ακάθεκτη προχωρούσε στην υπερκατανάλωση ταξιδιών - συχνά με στόχο την άντληση κοινωνικού κύρους. Ακόμη και ο Μπόμπος των ανεκδότων, ενήλικος πλέον, επέστρεφε από ταξίδι στη Ρώμη για να αφηγηθεί στις φιλενάδες της μαμάς του: παρακολούθησε μια όπερα, λέει, αλλά δεν θυμόταν ακριβώς το όνομά της - αν ήταν η «Τόσκα» του Πουτσίνι ή η πουτ... του Τοσκανίνι...
Οι «νοικοκυραίοι» έδωσαν αποφασιστικό χτύπημα στον φτωχοτουρισμό με τον Νόμο 2160/93, που απαγόρευε το ελεύθερο κάμπινγκ - με παράπλευρη απώλεια τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών. Όμως εκεί που φαντασίωναν έναν «βιομηχανικό τουρισμό», στηριγμένο στα φυσικά και πολιτιστικά προσόντα της χώρας, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Η διεθνής του τουρισμού κατασκεύασε το φτηνό ταξίδι, που άφηνε ελάχιστα οφέλη στις εγχώριες κοινωνίες. Τότε ήρθαν οι περιοχές ελεγχόμενου τουρισμού «με τα όλα τους» (all inclusive) και το μοντέλο του ενσταβλισμένου τουρίστα. Οι αρμόδιοι δεν «πρόσεξαν» την υποταγή της εγχώριας βιομηχανίας στους tour operators, ούτε την κατάληξη των ΠΟΤΑ (Περιοχών Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης) σε μαύρες τρύπες επανεξαγωγής των κεφαλαίων που πανηγυρικά είχαν εισαχθεί...
Το χειρότερο βεβαίως δεν είχε συντελεστεί, γιατί εκκρεμούσε το... χειροτερότερο. Σε μια προσπάθεια ενεργειακής ανάπτυξης άρχισε ο ευτελισμός των φυσικών στοιχείων της χώρας. Με την άκριτη τοποθέτηση ανεμογεννητριών στο οπουδήποτε, συντέθηκαν τοπία που απέχουν πολύ από τη συνταγή του «ανόθευτου» και «αυθεντικού». Ακόμη και σε περιοχές που προτείνονται για τη διεύρυνση της τουριστικής σεζόν και τη δημιουργία χειμερινού τουρισμού, παρεμβαίνει η αιολική ενέργεια. Η περίπτωση της Ευρυτανίας είναι διδακτική: αυτή η εκπάγλου καλλονής περιοχή με τα ατέλειωτα δάση προτείνεται για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, που έτσι και τοποθετηθούν, ζήτω που καήκαμε.
Δεν μπορούμε να πούμε τίποτε άλλο: με τις ανεμογεννήτριες στο τοπίο, είμαστε σε θέση να φανταστούμε ολοκληρωμένα την έννοια «τραγέλαφος»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου