του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Ο νομπελίστας Γιώργος Σεφέρης πέθανε σαν σήμερα, στις 20 Σεπτεμβρίου 1971. Η κηδεία του, δυο μέρες μετά, μετεξελίχτηκε σε μεγάλη αντιδικτατορική διαμαρτυρία και οι στίχοι της «Άρνησης» που τραγουδούσε την ώρα της ταφής του το συγκινημένο πλήθος που συγκεντρώθηκε στο Α΄ Νεκροταφείο, ανέβαιναν «ψηλά για άλλη μια φορά ανάμεσα στα κυπαρίσσια, την ώρα που απλώνονται παντού οι σκιές του δειλινού». Στην τελευταία παράγραφο της ογκωδέστατης βιογραφίας του από τον Ρόντερικ Μπήτον διαβάζουμε για τον Σεφέρη : «Ο Γιώργος επέμενε σε όλη τη ζωή του πως η πρώτη και η μεγαλύτερή του πηγή έμπνευσης ήταν πάντοτε η γλώσσα και τα τραγούδια των ψαράδων και των χωρικών της Σκάλας, οι οποίοι ήταν γι΄ αυτόν οι πιο γνήσιοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού. Τώρα, και με τρόπο που δεν θα μπορούσε ποτέ να τον φανταστεί και που ενδεχομένως να μην είχε εγκρίνει, ο θάνατος του Γιώργου Σεφέρη φτάνει να αγγίξει το κοινό στο οποίο ανήκε, όπως πάντοτε υποστήριζε, η ποίησή του: τον ίδιο τον λαό.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου