Η «σχεδία» της γιατρειάς και της αθανασίας

Βρίσκουμε τη γιατρειά στο περίσσευμα, ανιχνεύουμε μια δίψα για αιωνιότητα σε κάθε άνθρωπο, διασώζουμε την ελπίδα απ’ τα  χαλάσματα, αποτινάσσουμε την αφύσικη κληρονομιά  του καθισιού, απεγκλωβιζόμαστε από τα δεσμά της επαιτείας, καθόμαστε στα θρανία του αναχρονισμού, οδηγούμε τη φαντασία μας στο κατακόρυφο, παίρνουμε τον μακρύ δρόμο προς το άπειρο.    Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Ιανουαρίου 2020 (τεύχος #77).  Εκτάκτως από τη Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου στους δρόμους της πόλης.    «Η γιατρειά στο περίσσευμα». Η σπατάλη φαρμάκων είναι άκρως επιβλαβής για τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον, τα ασφαλιστικά συστήματα. Το μοίρασμα, η προσφορά και η ανταλλαγή τους μπορεί να σώσει ζωές. Ετησίως, στις ΗΠΑ, 10 εκατομμύρια φάρμακα που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί και δεν έχουν λήξει αποτεφρώνονται.  Διόλου τυχαίο, λοιπόν, που τριάντα οκτώ αμερικάνικες πολιτείες έχουν θεσπίσει προγράμματα ανταλλαγής φαρμάκων. «Περίπου 34 εκατομμύρια κουτιά φαρμάκων λήγουν κάθε χρόνο στη χώρα μας. Η ελληνική κοινωνία φαίνεται ότι δεν αρκετά εξοικειωμένη με τη δωρεά φαρμάκων», σημειώνει στη «σχεδία», ο Θανάσης Βράτιμος, συνιδρυτής του GIVMED, του πρώτου ελληνικού (και από τα ελάχιστα παγκοσμίως) δικτύου αξιοποίησης περισσευούμενων φαρμάκων. «Με περισσευούμενα φάρμακα ελλήνων ασθενών προμηθεύουμε το μοναδικό ογκολογικό νοσοκομείο της Τανζανίας», υπογραμμίζει ο φαρμακοποιός Θωμάς Μπαμπάλης, εθελοντής στους «Φαρμακοποιούς του Κόσμου».  «O άνθρωπος είναι φτιαγμένος για αθανασία». Ένας ιερωμένος μάς ταξιδεύει στον χριστιανισμό της χαράς, ερμηνεύει τη «σιωπή»  του Θεού στις δοκιμασίες των ανθρώπων, ανιχνεύει μια δίψα για αιωνιότητα στον καθένα μας, ενώ αναδεικνύει τη μεγαλύτερη πηγή άγχους στις μέρες μας. «Ο άνθρωπος γεννιέται με μια κραυγή, είναι μια κραυγή για σχέση, για αιωνιότητα, για αθανασία. Το κλάμα ενός βρέφους είναι μια υπαρξιακή ανάγκη, ένας φόβος, μια εσωτερική ανασφάλεια», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του στη «σχεδία» ο πατέρας Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (πατέρας Λίβυος). «Η ελπίδα μέσα απ’ τα χαλάσματα». Ένα οδοιπορικό στη σεισμόπληκτη Αλβανία της φιλοξενίας και της ζεστασιάς, όπου ο πόνος συναπαντιέται με την αλληλεγγύη και το πείσμα για την οικοδόμηση μιας καινούριας ζωής. Δεν βρέθηκε ούτε ένας άνθρωπος να πει μία κακή κουβέντα για τους Έλληνες. «Είμαστε ευγνώμονες για όσα έχετε κάνει για εμάς και θέλουμε να σας το επιστρέψουμε», ήταν τα λόγια των κατοίκων του Δυρραχίου. «Στα κακά του καθουμένου». Την ώρα που, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 60% με 85% των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο κάνουν καθιστική ζωή, μηχανοκίνητα γραφεία, μαθητές που στέκονται όρθιοι, αντί να βρίσκονται σε παραδοσιακά θρανία καταδεικνύουν πως η αποτίναξη της αφύσικης κληρονομιάς του καθισιού και των δεινών που αυτό προκαλεί κάθε άλλο παρά ανέφικτη είναι. «Η έρευνα έχει δείξει ότι οι άνθρωποι που απασχολούνταν σε γραφεία που προάγουν τη φυσική δραστηριότητα επικεντρώνονταν περισσότερο σε επείγουσες εργασίες και διαχειρίζονταν καλύτερα το άγχος σε σχέση με εκείνους που κάθονται όλη ημέρα στα παραδοσιακού τύπου γραφεία», παρατηρεί ο Νίκολας Γκίλσον, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ανθρώπινης Κινησιολογίας και Επιστημών Διατροφής του Πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ. «Τα θρανία του αναχρονισμού». Έλεγχος των εσώρουχων των μαθητών από τους καθηγητές, αποβολή λόγω φταρνισμάτων, μια ιστορική δικαστική απόφαση βάζει τέλος σε μια σειρά από απαρχαιωμένους κανόνες που έκαναν τους λυκειόπαιδες της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου να ασφυκτιούν. Κάποια σχολεία, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να απαγορεύουν τη χρήση αντηλιακού ή των ξένων λέξεων από τους μαθητές. «Επαίτες με λογιστικά βιβλία». Επιβολή προστίμου, θεώρησή τους ως ελεύθερων επαγγελματιών, ακόμη και φυλάκιση. Αυτά περιμένουν όσους ζητιανεύουν, καθώς όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ποινικοποιούν την ακραία φτώχεια. Η Σουηδία, δε,  έχει καθιερώσει την «άδεια επαιτείας» η οποία χορηγείται από την αστυνομία, έχει τρίμηνη διάρκεια και κοστίζει 23 ευρώ.αστρονομίας και πολιτισμού γωνία». «Η φαντασία στο κατακόρυφο». «Αν διαλέγαμε ένα όνομα για τη χορωδία, θα ήταν αντιπροσωπευτικό το “πειθαρχημένοι ορίζοντες”», λέει ο διευθυντής τους για τους μαθητές-μέλη της παιδικής χορωδίας του Μουσικού Σχολείου Αθηνών, που ετοιμάζονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες Χορωδιών. «Δεν υπάρχει πιο υπεύθυνη, δημιουργική και όμορφη κατάκτηση  σε ένα σχολείο από το να χτίζεις τις αναμνήσεις των παιδιών με μουσικό τρόπο», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στη «σχεδία» ο κ. Νίκος Πρίγκας. «Ο μακρύς δρόμος προς το άπειρο». Η ιστορία μιας γιαπωνέζας καλλιτέχνιδας που μετέτρεψε τις παραισθήσεις σε δημιουργική ορμή πιστοποιεί ότι η ακλόνητη θέληση, έστω και αργά, μπορεί να φέρει τη δικαίωση. «Με τους δικούς μου αγώνες να ολοκληρώσω την ταινία, άρχισα να συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο και να εντυπωσιάζομαι από το πείσμα της», σχολιάζει  η Χίδερ Λεντζ, σκηνοθέτρια του ντοκιμαντέρ «Κουσάμα: Το άπειρο», αφιερωμένο στη ζωή και το έργο της Γιαγιόι Κουσάμα.  Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, παρακολουθούμε την πορεία της φωτογραφίας στον τόπο μας. Ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», περιγράφει ένα τζόγκινγκ με τον υπουργό, ενώ η Βενετία Λασκαρίδη, δασκάλα χορού, και η Δήμητρα Κοντοβά, χορεύτρια σε αμαξίδιο, «χορογραφούν» μια φιλία. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Βασίλη Μαρινάκη καταγράφουν μεσημεριανά και πρωινά  στιγμιότυπα της πόλης. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα υπεραιωνόβιο οίκημα, που κρύβει μέσα του, πέρα από τα μυστικά της γευσιγνωσίας, την ιστορία του μικρασιάτικου ξεριζωμού, των μπουλουκιών, μα και της παλιάς Αθήνας, ενώ δοκιμάζουμε αμοργιανό παστέλι από τον κ. Ιάκωβο,  που μας ταξιδεύει στην αγροτική ζωή του Αιγαίου αλλοτινών εποχών, μα και στην Αθήνα των μονοκατοικιών και των σκληρών χειρωνακτικών εργασιών. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο «Ημερολόγιο» της «σχεδίας».    Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #77 της «σχεδίας» (Ιανουάριος 2020), που κυκλοφορεί εκτάκτως στους δρόμους της πόλης από τη Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2019. Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο. «Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo). ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!