ΤΟ ΠΕΡΙΠΟΛΟ ΠΟΥ ΥΛΟΠΟΙΕΙ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ…

του Φάνη Βορεινάκη

 Κατ’αρχάς συγχαίρω το ΠΕΡΙΠΟΛΟ που υλοποιεί σήμερα ό,τι και εγώ προσπάθησα χωρίς  επιτυχία,δηλ. μία διάλεξη με τον Γιάννη Σχίζα στη Ν. Μάκρη, αφιερώνοντας στον τιμώμενο τη σημερινή εκδήλωση της ημέρας των βουνών. Δικαίως αφού ο κος Σχίζας ορειβάτης ο ίδιος αφιέρωσε σημαντικό μέρος του έργου του στα ελληνικά βουνά και όχι μόνον. Ο Γιάννης άπειρα διαβασμένος, πληθωρικός και πολυσχιδής συγγραφέας, με ιδιαίτερο λεκτικό πλούτο, επιτυχημένος λεξιπλάστης με αίσθηση χιούμορ, συχνά με λόγο ποιητικό, απεικονίζει με διαύγεια την επικαιρότητα στα χρονογραφήματά του της «Αυγής», για τα οποία ευτυχώς υφίσταται ψηφιοποιημένο αρχείο στο διαδίκτυο. Ψηφιοποιημένη είναι κι η υπόλοιπη εργογραφία του αναρτημένη στην πολύτιμη ιστοσελίδα «πεζοπορία» του κοινού φίλου Αντώνη Καλογήρου.

 Από  τα βιβλία του με συγκίνησε ιδιαίτερα, «ο κήπος μου».

Οταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο... όχι μόνο γιατί μου επαναφέρει στη μνήμη το μικρό πατρικό μας κήπο της Θεσσαλονίκης, αλλά και τον τωρινό επίσης περιορισμένο της Ν. Μάκρης, στον οποίο η γυναίκα μου εφαρμόζει αρχές εντατικής καλλιέργειας αλλά ιαπωνικά δηλ. horticulture,εν δυνάμει μικρό βιότοπο στον οποίο συχνάζουν μέλισσες, πεταλούδες και πουλιάόπως και στον πατρικό κήπο του κου Σχίζα. Στο βιβλίο «Αττική» που  περιλαμβάνει και ιστορίες μέσα στην ιστορία, όπως αυτή του πολυσυζητημένου αεροδρομίου Σπάτων, περιγράφει με τρόπο γλαφυρό την εξελικτική απαρτίωση της περιοχής, όρο προσφιλή στον συγγραφέα. Το πόνημα, δημιουργεί στον αναγνώστη αισθήματα οικειότητας με τον χώρο, κάπως σαν το «αγάπα το κελλί σου...».

 «Στα βουνά του κόσμου» ο Γιάννης αναπτύσσει την αμφίδρομη σχέση βουνού και ανθρώπινου γένους, το οποίο προσαρμοζόμενο στο ορεινό περιβάλλον παράγει την ιδιοπροσωπεία των βουνίσιων. Είδος υπό εξαφάνιση μαζί με το φυσικό περιβάλλον που το παρήγαγε! Βήμα του Γιάννη η ηλεκτρονική σελίδα «Οικολογείν», η οποία δεν περιορίζεται μόνο στην κριτική παρουσίαση των κατεξοχήν οικολογικών θεμάτων, αλλά επεκτείνεται και σε πολυποίκιλα πεδίατης τέχνης.Συνάδουν αυτά τα δύο; Απόλυτα. «Εχουμε την τέχνη για να μη μας πεθάνει η αλήθεια!» (Γκαίτε). Σχολιάζω πότε-πότετις αναρτήσεις, για να εισπράξω ενίοτε και επικριτικά σχόλια από άλλους αναγνώστες, ελευθεροτυπία γαρ.

 Ομως βήμα του αποτελεί και το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, στο οποίο σχολιάζει την επικαιρότητα με συνομιλητές και τυχόν πρόθυμους για διάλογο ακροατές. Σταθερό του επικριτικό στόχο, αποτελούν οι μεγάλες ανεμογεννήτριες οι οποίες αλλοτριώνουν και αλλοιώνουν γοργά την ορεινή ελληνική φύση, βοηθώντας στην αποανθρακοποίησή της;Το ελπίζουμε.Αλλά ο Γιάννης δεν πολεμά μόνο με την πένα του ηλεκτρονική ή μη και τα ερτζιανά, είναι και μαχόμενος οικολόγος δρων ακτιβιστής ανάτις ρύμες και τις αγυιές κατά Παπαδιαμάντη. Είναι και είμαστε πεζοπόροι, φυσιολάτρες και ορειβάτες οι οποίοι προασπίζονται τον ζωτικό τους ορεινό χώρο στην Ελλάδα, όχι με την προσάρτιση ξένων εδαφών όπως εννοεί ο τευτονικός αλλά και ο γειτονικός όρος lebensraum, αλλά με την ορθή πρακτική και προστασία τμημάτων της πατρώας γης. Είμαστε πατριώτες και όχι σωβινιστές. Τα πλέον ζωηρά στοιχεία της φυλής σε αυτόν τον χώρο-κιβωτό διασώθηκαν τους αιώνες της Τουρκικής κατάκτησης, για να επιστρέψουν όταν ήλθε η ώρα τους και στον υπόλοιπο Ελλαδικό τόπο, ορεσίβιοι ελευθερωτές που πήραν τα βουνά. Ενας ζωτικός χώρος που δεν φιλοξενεί μόνο τις πολυποίκιλες και εν πολλοίς καταδικαστέες outdoor αποδράσεις, αλλά κυρίως αποτελείτον ταμιευτήρα του πολύτιμου γενετικού αποθέματος της ελληνικής χλωρίδας και πανίδας, εξασφαλίζοντας την βιοποικιλότητα και μωσαικότητά του.

 Με στοιχειώνει ακόμη ο λόγος του αλησμόνητου μεγάλου ορειβάτη προέδρου του ΦΟΠ Πειραιά κυρ’ Ανδρέα Ρήτα,στην αναγγελία διάνοιξης δρόμων στη Γκιώνα για εξόρυξη βωξίτη.«Πάει-πάει το βουνό, πάει-πάει το βουνό» μονολoγούσε εμβρόντητος σε τέτοιο απελπισμένο τόνο που θαρείς και νεκρολογούσε τα πλέον προσφιλή του πρόσωπα, που πράγματι ήταν.Τα βουνά. Τότε βέβαια δεν μπορούσα να αντιληφθώ το βαθύτερο νόημα των διαπιστώσεων του κυρ’Ανδρέα -   νεοσσός ων ορειβάτης -  σήμερα όμως.....Η δημοσιοποίηση των απειλών εναντίον του χώρου αυτού στην οποία επιδίδεται με επιτυχία ο κος Σχίζας στις ιστοσελίδες του, όπου οι θετικές εξελίξεις είναι σχεδόν μηδαμινές, συνιστά την καλύτερη ασπίδα προάσπισης ενάντιαστηνμονόπλευρη πάσει δυνάμει«ανάπτυξή», αποτέλεσμα των ολέθριων πρακτικών του άκρατου καπιταλισμού. Ευκτέα η ήπια ανάπτυξηπου να συμβάδιζε με το στίχο του παραδοσιακού μωραίτικου τσάμικου «Θέλω να σχίσω τα βουνά αμάν με της ελιάς το φύλο». Τόσο διακριτικά!

Καιρόςνα γίνουμε θιασώτες της πολιτικής της αποανάπτυξής, αν θέλουμε να σώσουμε το περιβάλλον διαφυλλάτοντας κάτι και για τις μελλοντικές γενιές.Η έναντι παντός κόστους ανάπτυξη προκάλεσε εξαιτίας της εντροπίαςσωρευτικά,το μέγα θέμα της παγκοσμιοποιημένης κλιματικής αλλαγής και απειλής. Στην «Πληθυντική Ζωή», ο Γιάννης περιγράφει ένα κόσμο όπου η διαίρεση του χρόνου και χώρου καταργείται κατά τις επιταγές της θεωρίας της σχετικότητας, τα γεγονότα ανακατανέμονται χρονικά με λόγο υπερρεαλιστικά εκκεντρικό και σαρκαστικό. Τέτοιος που είναι ο κόσμος μας, τέτοιες περιγραφές του αξίζουν! Στον «Εραστή Μετεωρολογικών Φαινομένων», το τελευταίο του πόνημα, ομόθυμα με τον υπαρκτό-ανύπαρκτο ήρωά του κο Κωσταργύρη ενατενίζει καβαφικά το οικολογικό μας μέλλονσαν το «αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις...». Αλλά ας μην απελπιζόμαστε, κάτι στο τέλος θα βρει η κβαντομηχανική και θα μας ξελασπώσει. Μακροπρόθεσμα..

.

Με τον κοΣχίζα επιφανή εκπρόσωπο της γενιάς του ’60 τη γενιά μου, οικολόγο-ορειβάτητον οποίο αποκαλώ ευφημιστικά LittleJohnη Γιαννάκη κατά τον σύντροφο του Ρομπέν των Δασών, πρωτοσμίξαμε κάπου στα ελληνικά βουνά. LittleJohnέχετε τον λόγο, παρακαλώ Γιαννάκη...