Η χωρητικότητα του χρόνου

  

Του Γιάννη Σχίζα

ΑΥΓΗ 5.1.2019

Έργο του  Ted Theodore 

                Ένας αστροναύτης που ταξιδεύει με  ταχύτητα  περίπου αυτής  του φωτός προς ένα μακρινό αστέρι  θα έβρισκε κατά την επιστροφή του στη Γη τον δίδυμο αδελφό του να έχει  ηλικία πολύ μεγαλύτερη   από εκείνον ! Το βεβαιώνει  η θεωρητική φυσική με τις  εξισώσεις της ! Αλλά  και  η εμπειρική γνώση, που  αιώνες πριν  τη διατύπωση της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας (1905) έβλεπε  ότι η «ροή  του χρόνου» επηρεάζεται από την ταχύτητα, έκανε τον   Γάλλο συγγραφέα Μοντένιο να γράφει σε προχωρημένη ηλικία  σε κάποια νέα γυναίκα : «Κυρία,αυτή τη στιγμή που βλέπω τη δική μου ζωή τόσο σύντομη σε χρόνο, θέλω να τη μεγαλώσω σε βάρος.Θέλω να σταματήσω τη γρηγοράδα της φυγής της με τη γρηγοράδα της δραστηριότητάς μου και με την ένταση της χρήσης να συμψηφίσω τη βιασύνη με την οποία κυλάει»...

      «Τρέχοντας » -  και για την ακρίβεια βιώνοντας έντονα, σε βάθος και σε πλάτος  τη ζωή -   αυξάνουμε τη χωρητικότητα του χρόνου, εν τέλει τον ίδιο το χρόνο. Ο Αϊνστάϊν έλεγε κάποτε ότι ένα λεπτό πάνω σε αναμμένα κάρβουνα φαίνεται ώρα, ενώ μια ώρα συνεύρεσης δύο ερωτευμένων φαίνεται ένα λεπτό – εμείς πάντως μπορούμε να αποφεύγουμε τα αναμμένα κάρβουνα!

        Στη νεότητα  δεν αναλογιζόμαστε  την  προσωρινότητα και  μεταβατικότητα των πάντων, γιατί ακριβώς δεν έχουμε το βίωμα του χρόνου... Ξεχνάμε εύκολα  το ότι  είμαστε  «σε ευρεία έννοια» θανατοποινίτες και θεωρούμε τον θάνατό μας  ως ατύχημα. Όταν όμως περάσουμε στο «δεύτερο ημίχρονο» και  ιδιαίτερα  σαν  φτάσουμε να  αισθανόμαστε  ευχαριστημένοι   όταν κρινόμαστε «αναγνωρίσιμοι» από παλιούς γνωστούς, τότε που το παιχνίδι παίζεται σε «ξερό» γήπεδο  χωρίς τον χλοοτάπητα των υπαρξιακών ψευδαισθήσεων, νοιώθουμε ιδιαίτερα την ανάγκη μιας βιοσοφίας... Νοιώθουμε  ανάγκη για κάποιες υπαρξιακές προτάσεις, που να υπερβαίνουν την  θρησκευτική απλοϊκότητα  και τα μυθεύματα :  Που επί πλέον θα βρίσκονται  πέρα από το  μιλιταντισμό  και γενικώς πέρα από όσα μας καλούν να αλλάξουμε τον κόσμο , χωρίς να τον ερμηνεύουμε *.....

           Ο πιανίστας Αρθούρος Ρουμπινστάϊν, ο άνθρωπος που «μετέφρασε» κορυφαία δημιουργήματα  του  Σοπέν, ρωτήθηκε κάποτε αν πιστεύει στον θεό. Απάντησε :  «Όχι, δεν πιστεύω στον θεό. Πιστεύω σε κάτι μεγαλύτερο». Τις ημέρες αυτές μπορούμε κι εμείς να αναλογιστούμε γι αυτό «το μεγαλύτερο»:  Αυτό το μαγικό που υπερβαίνει κάθε θαυματοποιϊα, που εκτείνεται από τα δισεκατομμύρια έτη φωτός των γαλαξιών έως τη μικροκλίμακα των μικροσωματιδίων. Αυτό που είναι η φύση, εκτός αλλά και μέσα μας.......

*Καρλ Μαρξ, 11^η θέση για τον Φόϋερμπαχ