Τε­ο­λίν­τα Ζερ­σά­ου Μο­ρέ­νου (Teolinda Gersão Moreno): Μιὰ ζα­κέ­τα ἀ­πὸ κόκ­κι­νη ἀ­λε­ποῦ(Um casaco de raposa vermelha)

 

EΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ μιὰ μέ­ρα στὸ σπί­τι, μιὰ κα­τώ­τε­ρη τρα­πε­ζο­ϋ­πάλ­λη­λος βλέ­πει σὲ ἕ­να κα­τά­στη­μα γου­να­ρι­κῶν μιὰ ζα­κέ­τα ἀ­πὸ κόκ­κι­νη ἀ­λε­ποῦ. Στα­μα­τᾶ μπρο­στὰ στὴ βι­τρί­να, ἀ­να­τρι­χι­ά­ζον­τας ἀ­πὸ εὐ­χα­ρί­στη­ση καὶ ἐ­πι­θυ­μί­α. Για­τὶ ἦ­ταν ἡ ζα­κέ­τα ποὺ πάν­τα ἤ­θε­λε νὰ ἔ­χει στὴ ζω­ή της. Κα­μιὰ ἄλ­λη δὲν τῆς μοιά­ζει, σκέ­φτε­ται ἐ­νῶ ἡ μα­τιά της δι­α­τρέ­χει τὶς ἄλ­λες ζα­κέ­τες, ποὺ κρέ­μον­ταν ἀ­πὸ τὴ με­ταλ­λι­κὴ μπά­ρα εἴ­τε ἦ­ταν χα­λα­ρὰ ἁ­πλω­μέ­νες στὸν κα­να­πὲ ἀ­πὸ μπρο­κάρ. Ἦ­ταν ἕ­να σπά­νιο κομ­μά­τι, μο­να­δι­κό, δὲν εἶ­χε ξα­να­δεῖ πο­τὲ μιὰ τέ­τοι­α ἀ­πό­χρω­Τε­ο­λίν­τα Ζερ­σά­ου (Teolinda Gersao)ση, κα­φε­κί­τρι­νη, με­λαν­ζέ, μὲ ἀν­ταύ­γει­ες στὸ χρῶ­μα τοῦ χαλ­κοῦ ἔ­τσι ὅ­πως ἔ­λαμ­πε λὲς κι εἶ­χε πιά­σει φω­τιά. Τὸ κα­τά­στη­μα ἦ­ταν κλει­στὸ ἐ­κεί­νη τὴν ὥ­ρα, τὸ θυ­μή­θη­κε τὴ στιγ­μὴ ποὺ ἔ­σπρω­χνε τὴν πόρ­τα, ὑ­πο­χω­ρών­τας στὴν πα­ρόρ­μη­ση νὰ μπεῖ. Θὰ ἐρ­χό­ταν αὔ­ριο, ὅ­σο τὸ δυ­να­τὸν πιὸ νω­ρίς, στὸ δι­ά­λειμ­μα γιὰ τὸ με­ση­με­ρια­νὸ φα­γη­τό, κα­τὰ τὴ διά­ρκεια τοῦ πρω­­ϊ­νοῦ, ὅ­λο καὶ κά­ποι­α πρό­φα­ση θὰ ἔ­βρι­σκε γιὰ νὰ ξε­πορ­τί­σει βι­α­στι­κά, στὰ μι­σὰ τοῦ πρω­ϊ­νοῦ. Εἶ­χε κοι­μη­θεῖ λί­γο τὴ νύ­χτα ἐ­κεί­νη, ξύ­πνη­σε ἀ­νή­συ­χη, σὰ νά ‘χε λί­γο πυ­ρε­τό. Μέ­τρη­σε τὰ λε­πτὰ ποὺ ἀ­πέ­με­ναν γιὰ νὰ ἀ­νοί­ξει τὸ κα­τά­στη­μα, τὰ μά­τια της πη­γαι­νο­έρ­χον­ταν ἀ­πὸ τὸ ρο­λό­ι τοῦ τοί­χου στὸ ρο­λό­ι τοῦ χε­ριοῦ, ἐ­νό­σῳ ἐ­ξυ­πη­ρε­τοῦ­σε τοὺς πε­λά­τες, σκυμ­μέ­νη πά­νω ἀ­π’ τὸ γκι­σέ. Ὅ­σο πιὸ νω­ρὶς μπο­ροῦ­σε βρῆ­κε μιὰ δι­και­ο­λο­γί­α γιὰ νὰ βγεῖ καὶ ἔ­τρε­ξε στὸ κα­τά­στη­μα, τρέ­μον­τας στὴν ἰ­δέ­α πὼς ἡ ζα­κέ­τα θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ ἔ­χει που­λη­θεῖ. Δὲν εἶ­χε, ὅ­πως τὴν πλη­ρο­φό­ρη­σαν, καὶ αὐ­τὴ ἔ­νι­ω­σε ξαφ­νι­κὰ πὼς μπο­ροῦ­σε καὶ πά­λι νὰ ἀ­να­πνέ­ει, μὲ τὴν καρ­διά της νὰ χτυ­πά­ει λι­γό­τε­ρο ἔν­το­να, τὸ αἷ­μα νὰ ξα­νάρ­χε­ται στὸ πρό­σω­πό της καὶ νὰ ξα­να­βρί­σκει τὴν κα­νο­νι­κὴ ρο­ή του.

       — Μοιά­ζει νὰ ἔ­χει φτια­χτεῖ γιὰ σᾶς, τῆς εἶ­πε ἡ πω­λή­τρια ὅ­ταν αὐ­τὴ τὴ φό­ρε­σε καὶ στρά­φη­κε πρὸς τὸν κα­θρέ­φτη. Ἀ­κρι­βῶς στὰ μέ­τρα σας στοὺς ὤ­μους καὶ στὴ μέ­ση, μὲ τὸ στρί­φω­μα στὸ ἰ­δα­νι­κὸ ὕ­ψος, εἶ­πε πά­λι, καὶ δέ­στε καὶ πῶς ται­ριά­ζει μὲ τὸ χρῶ­μα τοῦ δέρ­μα­τός σας. Δὲν ἔ­χω εἰ­δι­κὸ λό­γο νὰ σᾶς τὴν που­λή­σω, βι­ά­στη­κε νὰ προ­σθέ­σει, μπο­ρεῖ­τε προ­φα­νῶς νὰ δι­α­λέ­ξε­τε ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἄλ­λη· ἂν μοῦ ἐ­πι­τρέ­πε­τε νὰ πῶ τὴ γνώ­μη μου, αὐ­τὴ μοιά­ζει νὰ ἔ­χει φτια­χτεῖ γιὰ σᾶς. Γιὰ σᾶς ἀ­κρι­βῶς, πρό­σθε­σε μὲ ἕ­να φευ­γα­λέ­ο χα­μό­γε­λο.

       — Πό­σο κά­νει; ρώ­τη­σε κά­νον­τας με­τα­βο­λὴ μὲ τὸ στρί­φω­μα νὰ χο­ρεύ­ει, κα­θὼς τῆς ἦ­ταν δύ­σκο­λο νὰ ξε­κολ­λή­σει τὰ μά­τια της ἀ­πὸ τὴν εἰ­κό­να.

       Πι­σω­πά­τη­σε, τρο­μαγ­μέ­νη, ἀ­κού­γον­τας τὴν ἀ­πάν­τη­ση. Κό­στι­ζε πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ὅ­σο εἶ­χε σκε­φτεῖ, τὸ πεν­τα­πλά­σιο ἀ­πὸ τὸ πο­σὸ ποὺ θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ δι­α­θέ­σει.

       — Ἀλ­λὰ μπο­ροῦ­με νὰ κά­νου­με εὐ­κο­λί­ες πλη­ρω­μῆς, εἶ­πε ἡ πω­λή­τρια, ὅ­λο κα­τα­νό­η­ση.

       Ἴ­σως, σκέ­φτη­κε, θυ­σι­ά­ζον­τας τὶς δι­α­κο­πές. Ἢ βά­ζον­τας χέ­ρι σὲ κά­ποι­α ἀ­πὸ τὰ λε­φτὰ ποὺ εἶ­χε γιὰ νὰ πλη­ρώ­νει τὸ δά­νει­ο τοῦ αὐ­το­κι­νή­του. Ζε­σταί­νον­τας λι­γό­τε­ρο τὸ δω­μά­τιο, κά­νον­τας πιὸ ἐ­λα­φρὰ τὰ γεύ­μα­τά της. Πράγ­μα ποὺ τὴ βό­λευ­ε κι­ό­λας, για­τὶ εἶ­χε ἀρ­χί­σει νὰ πα­χαί­νει.

       — Ἐν­τά­ξει, εἶ­πε κά­νον­τας στὰ γρή­γο­ρα λο­γα­ρια­σμοὺς μὲ τὸ νοῦ της. Σᾶς δί­νω μιὰ προ­κα­τα­βο­λὴ καὶ ἀρ­χί­ζω νὰ πλη­ρώ­νω ἀ­πὸ τὴν ἑ­πό­με­νη ἑ­βδο­μά­δα. Ἀλ­λὰ εἶ­ναι δι­κή μου ἀ­πὸ τώ­ρα.

       — Σύμ­φω­νοι, εἶ­πε ἡ πω­λή­τρια, καρ­φι­τσώ­νον­τάς της μιὰ ἐ­τι­κέ­τα «Ἐ­πω­λή­θη». Θὰ μπο­ρεῖ­τε νὰ τὴν πά­ρε­τε ὅ­ταν κα­τα­βά­λε­τε τὴν τρί­τη δό­ση.

       Ξα­να­πέ­ρα­σε ὅ­ταν ἔ­πε­σε ἡ νύ­χτα, ὥ­ρα ποὺ τὸ κα­τά­στη­μα ἦ­ταν κλει­στὸ καὶ δὲν τὴν ἔ­βλε­πε κα­νείς, ἐ­νῶ κοί­τα­ζε μέ­σα ἀ­πὸ τὴ τζα­μα­ρί­α καὶ γι­νό­ταν ὅ­λο καὶ πιὸ χα­ρού­με­νη – ἦ­ταν ὅ­λο καὶ πιὸ λαμ­πε­ρή, πιὸ κον­τὰ στὸ χρῶ­μα τῆς φω­τιᾶς, κόκ­κι­νες φλό­γες ποὺ δὲν ἔ­και­γαν, ἀν­τί­θε­τα ἦ­ταν ἁ­πα­λὲς πά­νω στὸ κορ­μί, μιὰ γού­να πυ­κνή, ἄ­νε­τη, ποὺ τὴν ἀγ­κά­λια­ζε καὶ λι­κνι­ζό­ταν στὸ βά­δι­σμά της.

       Θὰ πρέ­πει νὰ ἦ­ταν ἐν­τυ­πω­σια­κή, κι αὐ­τὴ ἡ ἴ­δια ἀ­κό­μη, ἂν τὴν ἀ­κο­λου­θοῦ­σε κα­νεὶς μὲ τὸ βλέμ­μα του κα­θὼς περ­νοῦ­σε – ἀλ­λὰ δὲν ἦ­ταν αὐ­τὸ ποὺ τὴν ἔ­κα­νε νὰ χα­μο­γε­λά­ει μυ­στι­κά, ἦ­ταν μᾶλ­λον μιὰ ἐ­σω­τε­ρι­κὴ ἱ­κα­νο­ποί­η­ση, μιὰ σκο­τει­νὴ βε­βαι­ό­τη­τα, μιὰ αἴ­σθη­ση ἁρ­μο­νί­ας μὲ τὸν ἴ­διο της τὸν ἑ­αυ­τό, ποὺ ξε­χυ­νό­ταν σὲ μι­κρὰ τί­πο­τα, τὸ κα­τα­λά­βαι­νε. Λὲς κι εἶ­χε ἀλ­λά­ξει ὁ ρυθ­μὸς ποὺ ἀ­νέ­πνε­ε, λὲς καὶ ἦ­ταν πιὸ γα­λη­νε­μέ­νος καὶ πιὸ βα­θύς. Ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη πά­λι, ἴ­σως ἐ­πει­δὴ εἶ­χε πά­ψει νὰ νι­ώ­θει κου­ρα­σμέ­νη, κα­τά­λα­βε πὼς κι­νι­ό­ταν πιὸ γρή­γο­ρα ἀ­πὸ ὅ,τι συ­νή­θως, περ­πα­τοῦ­σε χω­ρὶς προ­σπά­θεια του­λά­χι­στον δυ­ὸ φο­ρὲς πιὸ γρή­γο­ρα ἀ­πὸ τὴν κα­νο­νι­κή της τα­χύ­τη­τα. Γάμ­πες εὐ­κί­νη­τες, πέλ­μα­τα ἀ­νά­λα­φρα. Πιὸ ἀ­νά­λα­φρη ὁ­λό­κλη­ρη, πιὸ γρή­γο­ρη, κου­νών­τας πιὸ εὔ­κο­λα τὴν πλά­τη, τοὺς ὤ­μους, τὰ μέ­λη.

       Λό­γῳ τῆς γυ­μνα­στι­κῆς, σκέ­φτη­κε, γιὰ κά­ποι­ο λό­γο εἶ­χε ἀρ­χί­σει νὰ ἀ­σκεῖ­ται τα­κτι­κά. Ἐ­δῶ καὶ μῆ­νες πλέ­ον τὰ κα­τά­φερ­νε νὰ τρέ­χει δυ­ὸ ὧ­ρες στὸ γή­πε­δο προ­πό­νη­σης. Πά­νω ἀ­πὸ ὅ­λα ὅ­μως τῆς ἄ­ρε­σε νὰ τρέ­χει στὶς πα­ρυ­φὲς τοῦ δά­σους, στὴν ἔ­ξο­δο τῆς πό­λης, νι­ώ­θον­τας τὴν ἄμ­μο νὰ σκά­ει κά­τω ἀ­πὸ τὰ πέλ­μα­τά της, μα­θαί­νον­τας νὰ βά­ζει τὰ πέλ­μα­τα στὸ χῶ­μα μὲ ἄλ­λον τρό­πο. Ἡ τέ­λεια, μύ­χια, ἄ­με­ση ἐ­πα­φὴ μὲ τὴ γῆ. Μιὰ βα­θιὰ αἴ­σθη­ση τοῦ κορ­μιοῦ τῆς – ἦ­ταν πιὸ ζων­τα­νή, τώ­ρα, σὲ με­γα­λύ­τε­ρη ἐ­γρή­γορ­ση. Ἡ ἀν­τι­λη­πτι­κή της ἱ­κα­νό­τη­τα με­γά­λω­νε, τὸ πα­ρα­τή­ρη­σε, ἄ­κου­γε ἀ­πὸ ἀ­πό­στα­ση ἀ­κό­μη καὶ τὸν πα­ρα­μι­κρὸ θό­ρυ­βο, ποὺ ἄλ­λο­τε θὰ περ­νοῦ­σε ἀ­πα­ρα­τή­ρη­τος, ἕ­να σα­μι­α­μί­δι ποὺ ἔ­τρε­χε νὰ φύ­γει στὸ χῶ­μα ἀ­νά­με­σα στὰ φύλ­λα, ἕ­να ἀ­θέ­α­το πον­τί­κι ποὺ ἔ­κα­νε ἕ­να κλα­δὶ νὰ σπά­σει, ἕ­να βα­λα­νί­δι ποὺ ἔ­πε­φτε, ἕ­να που­λὶ ποὺ κούρ­νια­ζε ἀ­νά­με­σα στὰ χόρ­τα. Καὶ προ­αι­σθα­νό­ταν, πο­λὺ πρὶν νὰ συμ­βοῦν, τὶς και­ρι­κὲς με­τα­βο­λές, τὴν ἀλ­λα­γὴ τοῦ ἀ­νέ­μου, τὴν αὔ­ξη­ση τῆς ὑ­γρα­σί­ας, τὴν ἔν­τα­ση νὰ φουν­τώ­νει στὴν ἀ­τμό­σφαι­ρα πρὶν ξε­σπά­σει σὲ μπό­ρα.

       Καὶ τὶς μυ­ρω­δι­ές, ἕ­να κό­σμο ἀ­πὸ μυ­ρω­δι­ές, τὶς ἔ­νι­ω­θε, σὰ μιὰν ἀ­γνο­η­μέ­νη δι­ά­στα­ση τῶν πραγ­μά­των ποὺ τώ­ρα γι­νό­ταν αἰ­σθη­τή, θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ ἀ­να­κα­λύ­ψει δρό­μους, μο­νο­πά­τια, μὲ τὴν ὄ­σφρη­ση, ἦ­ταν πα­ρά­ξε­νο ποὺ πο­τὲ δὲν εἶ­χε ἀν­τι­λη­φθεῖ πῶς μύ­ρι­ζαν ὅ­λα τα πράγ­μα­τα, ὁ φλοι­ὸς τῶν δέν­τρων, τὰ χόρ­τα, τὰ φύλ­λα, καὶ πῶς δι­α­κρι­νό­ταν κά­θε ζῶ­ο ἀ­πὸ τὴν ἰ­δι­αί­τε­ρή του ὀ­σμή, μυ­ρω­δι­ὲς ποὺ ἔρ­χον­ταν καὶ ξε­δι­πλώ­νον­ταν στὸν ἀ­έ­ρα κα­τὰ κύ­μα­τα, κι αὐ­τὴ τὶς ἕ­νω­νε ἢ τὶς ξε­χώ­ρι­ζε, εἰ­σπνέ­ον­τας τὸν ἄ­νε­μο, ση­κώ­νον­τας ἀ­δι­ό­ρα­τα τὸ κε­φά­λι,. Τώ­ρα τῆς κι­νοῦ­σαν τὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον τὰ ζῶ­α, εἶ­χε βαλ­θεῖ νὰ ξε­φυλ­λί­ζει ἐγ­κυ­κλο­παί­δει­ες, νὰ κοι­τά­ζει εἰ­κό­νες – τὸ σκαν­τζό­χοι­ρο μὲ ἕ­να μα­λα­κό, τρυ­φε­ρό, ἀ­νοι­χτὸ χρῶ­μα, στὸ ἐ­σω­τε­ρι­κὸ μέ­ρος τοῦ κορ­μιοῦ, ἐ­κεῖ ποὺ δὲν εἶ­χε ἀγ­κά­θια, τὸ γορ­γὸ λα­γό, μὲ τὶς ἀ­προσ­δι­ό­ρι­στες ἀ­πο­χρώ­σεις, κα­θὼς πη­δοῦ­σε, τὸ κορ­μὶ τῶν που­λι­ῶν ποὺ τὴ γο­ή­τευ­ε καὶ τὸ με­λε­τοῦ­σε ἀ­να­λυ­τι­κά, σχο­λα­στι­κά, ὑ­πο­λο­γί­ζον­τας πό­σο ἁ­πα­λὸ ἦ­ταν, ἐ­κεῖ κον­τὰ στὰ φτε­ρά· κι ἀ­πέ­με­νε κα­μιὰ φο­ρὰ νὰ ἐ­πι­πλέ­ει πει­σμα­τι­κὰ στὴν ἐ­πι­φά­νεια τῆς μνή­μης ἐ­πί­μο­να μιὰ λέ­ξη: ἁρ­πα­κτι­κό.

       Πει­νοῦ­σε τώ­ρα πιὸ πο­λύ, τὸ ἔ­νι­ω­θε βά­ζον­τας στὴ θέ­ση τους τὰ βι­βλί­α καὶ ἀ­νοί­γον­τας τὴν πόρ­τα τῆς κου­ζί­νας, κι αὐ­τὸ τῆς ἦ­ταν βα­θύ­τα­τα δυ­σά­ρε­στο, πα­ρα­δε­χό­ταν πὼς ἦ­ταν τὸ ἀρ­νη­τι­κὸ ἀν­τι­στάθ­μι­σμα τῆς ἄ­σκη­σης καὶ ἀ­να­ζη­τοῦ­σε ἕ­ναν τρό­πο νὰ δα­μά­σει τὸν κίν­δυ­νο νὰ πα­χύ­νει, πε­ρι­φε­ρό­ταν, ἀ­νι­κα­νο­ποί­η­τη, γύ­ρω ἀ­πὸ τὰ ζα­χα­ρο­πλα­στεῖ­α, χω­ρὶς νὰ κα­τα­φέρ­νει νὰ ἐν­το­πί­σει ἐ­κεῖ­νο ποὺ ἀ­να­ζη­τοῦ­σε, για­τὶ κι αὐ­τὴ ἀ­κό­μη ἡ μυ­ρω­διὰ τοῦ κα­φὲ ἦ­ταν ἀ­πο­κρου­στι­κὴ καὶ τῆς ἔ­φερ­νε ἀ­να­κά­τω­ση, πει­νοῦ­σε γιὰ ἄλ­λα πράγ­μα­τα, δὲν ἤ­ξε­ρε νὰ πεῖ τί ἀ­κρι­βῶς, φροῦ­τα, ἴ­σως, θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ τὸ ἐκ­με­ταλ­λευ­θεῖ γιὰ νὰ ἀ­δυ­να­τί­σει κά­πως, ἀ­γό­ρα­σε μιὰ τε­ρά­στια πο­σό­τη­τα στα­φύ­λια καὶ μῆ­λα καὶ τὰ ἔ­φα­γε ὅ­λα τὴν ἴ­δια μέ­ρα, ἀλ­λὰ ἐ­ξα­κο­λού­θη­σε νὰ πει­νά­ει, μιὰ κρυ­φὴ πεί­να, ποὺ τὴν κα­τά­τρω­γε ἐ­σω­τε­ρι­κὰ καὶ δὲν ἔ­λε­γε νὰ στα­μα­τή­σει.

       Μιὰ ἀ­νέλ­πι­στη πρό­σκλη­ση γιὰ μιὰ γι­ορ­τὴ τὴν ἔ­κα­νε νὰ χα­ρεῖ, ἔ­νι­ω­σε πὼς ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε ὑ­πο­κα­τά­στα­το θὰ ἦ­ταν κα­λο­δε­χού­με­νο προ­κει­μέ­νου νὰ ξε­χά­σει ἐ­κεί­νη τὴν πα­ρά­λο­γη πεί­να, ντύ­θη­κε μὲ εὐ­χα­ρί­στη­ση καὶ ἔ­βα­ψε κα­τα­κόκ­κι­να τὸ στό­μα καὶ τὰ νύ­χια – πό­σο μα­κριὰ ἦ­ταν τὰ νύ­χια, πα­ρα­τή­ρη­σε, ἐ­νῶ καὶ τὰ ἴ­δια της τὰ χέ­ρια ἔ­δει­χναν πιὸ εὐ­αί­σθη­τα, ἐ­πι­μή­κη, ὅ­ποι­ον ἀγ­κά­λια­ζε στὴ γι­ορ­τὴ θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ τὸν κά­νει αἰ­ώ­νια ὅ,τι ἤ­θε­λε, σκέ­φτη­κε, καὶ χα­μο­γέ­λα­σε στὸν κα­θρέ­φτη – ἕ­να χα­μό­γε­λο αἰ­λου­ρο­ει­δοῦς, τὸ εἶ­δε, κά­νον­τας πιὸ σχι­στὰ τὰ μά­τια της καὶ χα­μο­γε­λών­τας πιὸ πο­λύ, ἀ­φή­νον­τας τὸ χα­μό­γε­λο νὰ κυ­λή­σει στὸ πρό­σω­πο καὶ κα­τευ­θύ­νον­τας τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της πρὸς ἕ­να κά­πως πιὸ τρι­γω­νι­κὸ σχῆ­μα ποὺ τὴν εὐ­χα­ρί­στη­σε καὶ ποὺ τὸ ὑ­πο­γράμ­μι­σε ἀ­κό­μη πιὸ πο­λὺ μὲ τὸ μα­κι­γι­άζ.

       Στὰ μι­σὰ τῆς γι­ορ­τῆς πρό­σε­ξε ἕ­να κομ­μά­τι ἄ­κο­πο ἀ­κό­μη κρέ­ας, σχε­δὸν χω­ρὶς αἷ­μα – ροσ­μπίφ, τὸ θυ­μή­θη­κε, ὅ­μως αὐ­τὴ ἡ λέ­ξη ξαφ­νι­κὰ δὲν εἶ­χε κα­νέ­να νό­η­μα, ἅ­πλω­σε τὸ χέ­ρι καὶ κα­τα­βρό­χθι­σε μιὰ φέ­τα – τὴ νο­στι­μιὰ τοῦ κρέ­α­τος, ὠ­μοῦ σχε­δόν, τὴν κί­νη­ση κα­θὼς ἔμ­πη­γε τὰ δόν­τια, κα­θὼς ἔ­κα­νε τὸ αἷ­μα νὰ ξε­πη­δή­σει, τὴ γεύ­ση τοῦ αἵ­μα­τος στὴ γλώσ­σα, στὸ στό­μα, τὴν ἀ­θω­ό­τη­τα μὲ τὴν ὁ­ποί­α κα­τα­βρό­χθι­σε τὸ κομ­μά­τι ὁ­λά­κε­ρο, αὐ­τὰ σκέ­φτη­κε κα­θὼς ἔ­παιρ­νε κι ἄλ­λη μιὰ φέ­τα κι ἔ­νι­ω­θε πὼς τὸ ἅ­πλω­μα τοῦ χε­ριοῦ ἦ­ταν μιὰ ἄ­χρη­στη κί­νη­ση, θὰ ἔ­πρε­πε νὰ ἁ­πλώ­σει κα­τευ­θεί­αν τὸ στό­μα.

       Ξέ­σπα­σε σὲ γέ­λια καὶ ἄρ­χι­σε νὰ χο­ρεύ­ει, μὲ τὰ χέ­ρια νὰ τα­λαν­τεύ­ον­ται στὸν ἀ­έ­ρα, λε­κι­α­σμέ­να μὲ αἷ­μα, νι­ώ­θον­τας τὸ ἴ­διο της τὸ αἷ­μα νὰ ἀ­νε­βαί­νει, σὰ μιὰ ἐ­σω­τε­ρι­κὴ δύ­να­μη ἕ­τοι­μη νὰ ξε­σπά­σει σὲ θύ­ελ­λα, μιὰ δύ­να­μη ἐ­πί­βου­λη ποὺ θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ τὴ με­τα­δώ­σει στοὺς ἄλ­λους, μιὰ ἀρ­ρώ­στια ἢ μιὰ κα­τά­ρα, ἀλ­λὰ ἡ ἰ­δέ­α αὐ­τὴ ἦ­ταν ἁ­πα­λή, ἤ­ρε­μη, χα­ρού­με­νη σχε­δόν, τὸ ἔ­νι­ω­θε αὐ­τὸ ἐ­νῶ λι­κνι­ζό­ταν, σχε­δὸν με­θυ­σμέ­νη, καὶ ἄ­κου­γε τὸν ἀν­τί­λα­λο ἀ­πὸ τὸ ἴ­διο της τὸ γέ­λιο.

       Θὰ περ­νοῦ­σε τὴ νύ­χτα ὑ­πα­κού­ον­τας σὲ ὅ­λες τὶς δυ­νά­μεις ποὺ θὰ ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­νον­ταν μέ­σα της, καὶ θὰ πή­γαι­νε πρω­ῒ-πρω­ῒ νὰ ἀ­να­ζη­τή­σει τὴ ζα­κέ­τα, για­τὶ ἦ­ταν ἡ μέ­ρα ποὺ εἶ­χε κα­νο­νι­στεῖ γιὰ νὰ γί­νει δι­κή της, νὰ γί­νει κομ­μά­τι της, θὰ τὴ γνώ­ρι­ζε ἀ­κό­μη καὶ μὲ κλει­στὰ τὰ μά­τια, ἀ­πὸ τὴν ἁ­φή, μὲ τὸ μα­λα­κό, πυ­κνό της δέρ­μα νὰ φλέ­γε­ται κολ­λη­μέ­νο σφι­χτὰ πά­νω στὸ δι­κό της, μέ­χρι τοῦ ση­μεί­ου νὰ μὴν ξε­χω­ρί­ζει ἀ­πὸ αὐ­τό –

       — Φτι­αγ­μέ­νη γιὰ σᾶς, εἶ­πε ξα­νὰ ἡ πω­λή­τρια τρα­βών­τας την ἀ­πὸ τὴν κρε­μά­στρα.

       Τὸ δέρ­μα ἦ­ταν κολ­λη­μέ­νο σφι­χτὰ πά­νω στὸ δι­κό της, μέ­χρι τοῦ ση­μεί­ου νὰ μὴν ξε­χω­ρί­ζει ἀ­πὸ αὐ­τό, τὸ εἶ­δε στὸν κα­θρέ­φτη ἀ­να­ση­κώ­νον­τας τὸ για­κὰ γύ­ρω ἀ­πὸ τὸ κε­φά­λι, μὲ τὸ πρό­σω­πο πα­ρα­μορ­φω­μέ­νο, νὰ ἔ­χει ξαφ­νι­κὰ ἀ­δυ­να­τί­σει, νὰ ἔ­χει μα­κρύ­νει ὑ­περ­βο­λι­κὰ ἀ­πὸ τὸ μα­κι­γι­άζ, μὲ τὰ μά­τια σὰ σχι­σμές, νὰ φλέ­γον­ται ἀ­πὸ τὴν ἀ­ϋ­πνί­α.

       — Εὐ­χα­ρι­στῶ λοι­πὸν καὶ κα­λή σας ἡ­μέ­ρα, εἶ­πε βγαί­νον­τας βι­α­στι­κά, μὲ τὸ φό­βο πὼς ὁ χρό­νος ποὺ τῆς ἀ­πέ­με­νε θὰ τέ­λει­ω­νε καὶ οἱ ἄν­θρω­ποι ποὺ περ­νοῦ­σαν θὰ ἀ­να­στα­τώ­νον­ταν βλέ­πον­τάς την, για­τὶ ξαφ­νι­κὰ ἦ­ταν πο­λὺ δυ­να­τὴ ἡ πα­ρόρ­μη­ση νὰ ἀ­κουμ­πή­σει τὰ χέ­ρια στὸ ἔ­δα­φος καὶ νὰ τρέ­ξει σὰν τρε­λή, με­τεν­σαρ­κώ­νον­τας τὸ κορ­μί της, ξα­να­βρί­σκον­τας τὸ ζω­ι­κὸ κορ­μί της καὶ τρέ­χον­τας νὰ φύ­γει, ἀ­φή­νον­τας τὴν πό­λη πί­σω καὶ τρέ­χον­τας νὰ φύ­γει – καὶ ἔ­τσι, μὲ μιὰ προ­σπά­θεια σχε­δὸν ὑ­πε­ράν­θρω­πη κα­τά­φε­ρε νὰ μπεῖ στὸ αὐ­το­κί­νη­το καὶ νὰ ὁ­δη­γή­σει μέ­χρι τὶς πα­ρυ­φὲς τοῦ δά­σους, κρα­τών­τας στα­θε­ρὸ τὸ κορ­μί της, κρα­τών­τας στα­θε­ρὸ ἕ­να λε­πτὸ ἀ­κό­μη τὸ κορ­μί της ποὺ ἔ­τρε­με – προ­τοῦ βρον­τή­ξει τὴν πόρ­τα καὶ κά­νει ἕ­να ἀ­λη­θι­νὸ ἅλ­μα πά­νω στὶς ἐ­λεύ­θε­ρες πα­τοῦ­σες της, τι­νά­ζον­τας τὴν ρά­χη καὶ τὴν οὐ­ρά της, μυ­ρί­ζον­τας δυ­να­τὰ τὸν ἀ­έ­ρα, τὸ χῶ­μα, τὸν ἄ­νε­μο, ἀ­λυ­χτών­τας ὅ­λο εὐ­χα­ρί­στη­ση καὶ χα­ρὰ κα­θὼς ἐ­ξα­φα­νι­ζό­ταν, κα­θὼς χω­νό­ταν γορ­γὰ στὴν ἀ­γριά­δα στὰ βά­θη τοῦ δά­σους.

Πη­γή:(ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ)

http://www.cchla.ufpb.br/ppgl/wp-content/uploads/2014/05/images_Disserta%C3%A7%C3%A3o.Rinah.vers%C3%A3o.final.pdf (σελ. 143-146).

Τε­ο­λίν­τα Ζερ­σά­ου Μο­ρέ­νου (Teolinda Gersão Moreno) (Κο­ΐμ­πρα τῆς Πορ­το­γα­λί­ας, 1940). Εἶ­ναι παν­τρε­μέ­νη καὶ ἔ­χει δυ­ὸ κό­ρες. Σπού­δα­σε γερ­μα­νι­κὴ καὶ ἀγ­γλι­κὴ φι­λο­λο­γί­α στὸ πα­νε­πι­στή­μιο τῆς γε­νέ­τει­ράς της καὶ ἀ­κο­λού­θη­σε με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δὲς στὰ Πα­νε­πι­στή­μια τοῦ Τίμ­πιν­γκεν καὶ τῆς Βι­έν­νης. Λέ­κτο­ρας τῆς πορ­το­γα­λι­κῆς γλώσ­σας στὸ Πο­λυ­τε­χνεῖ­ο τοῦ Βε­ρο­λί­νου ἀρ­χι­κά, στὴ συ­νέ­χεια δί­δα­ξε στὴ φι­λο­σο­φι­κὴ σχο­λὴ τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου τῆς Λι­σα­βό­νας καὶ κα­τέ­λη­ξε τα­κτι­κὴ κα­θη­γή­τρια στὸ Νέ­ο Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Λι­σα­βό­νας δι­δά­σκον­τας γερ­μα­νι­κὴ καὶ συγ­κρι­τι­κὴ λο­γο­τε­χνί­α μέ­χρι τὸ 1995, ὁ­πό­τε ἀ­πο­σύρ­θη­κε ἀ­πὸ τὴ δι­δα­σκα­λί­α γιὰ νὰ ἀ­φο­σι­ω­θεῖ στὴ λο­γο­τε­χνί­α. Ἔ­χει ζή­σει τρί­α χρό­νια στὴ Γερ­μα­νί­α, δύ­ο στὸ Σά­ο Πά­ου­λο καὶ ἀρ­κε­τὸ χρό­νο στὸ Μπέρ­κλε­ϊ. Ἄρ­χι­σε νὰ γρά­φει πρό­ζα στὰ σα­ρα­ντα­έ­να της χρό­νια. Ἔ­λα­βε τὸ Με­γά­λο Βρα­βεῖ­ο τῆς Ἑ­ται­ρί­ας Πορ­το­γά­λων συγ­γρα­φέ­ων τὸ 1999 γιὰ τὸ ἔρ­γο της Cabeca de Cavalo (Κε­φά­λι ἀ­λό­γου, γραμ­μέ­νο τὸ 1995), βρα­βεῖ­α μυ­θο­πλα­σί­ας τοῦ Pen Club τὸ 1981 καὶ τὸ 1989 γιὰ τὰ ἔρ­γα O Silencio (Ἡ Σι­ω­πή, γραμ­μέ­νο τὸ 1981) καὶ O Cavalo de Sol (Τὸ Ἄ­λο­γο τοῦ Ἥ­λιου, γραμ­μέ­νο τὸ 1989) καὶ τὸ Με­γά­λο Βρα­βεῖ­ο Δι­η­γή­μα­τος Camilo Castelo Branco τὸ 2002, γιὰ τὸ ἔρ­γο της Historias de Ver e Andar (Ἱ­στο­ρί­ες νὰ Βλέ­πεις καὶ νὰ Πο­ρεύ­ε­σαι).

Μετάφραση ἀπὸ τὰ πο­ρτο­γα­λι­κά:

Νί­κος Πρα­τσί­νης. Γεν­νή­θη­­κε στὴν Ἀ­θή­να καὶ ἔ­χει κά­νει σπου­δὲς Χη­μεί­ας στὸ Κα­πο­δι­στρια­κὸ Π.Α., με­τα­πτυ­χια­κὰ στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο C­ο­m­p­l­u­t­e­n­se τῆς Μα­δρί­της καὶ Πορ­το­γα­λι­κὴ Γλώσ­σα καὶ Λο­γο­τε­χνί­α στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Λι­σα­βό­νας. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς με­τα­φρα­στὴς καὶ δι­ερ­μη­νέ­ας καὶ εἶ­ναι συ­νι­δι­ο­κτή­της τῆς ἑ­ται­ρί­ας Με­τά­φρα­σης καὶ Δι­ερ­μη­νεί­ας COM N. Πρα­τσί­νης - Ἐ. Ζη­σί­μου κ Σί­α, ΟΕ. Πα­ράλ­λη­λα, δι­δά­σκει με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἱ­σπα­νι­κὰ στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ —ἑ­στι­ά­ζον­τας τὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον του στὴ συλ­λο­γι­κὴ με­τά­φρα­ση— καὶ με­τα­φρά­ζει λο­γο­τε­χνί­α ἀ­πὸ τὰ ἀγ­γλι­κά, τὰ ἱ­σπα­νι­κά, τὰ πορ­το­γα­λι­κὰ καὶ τὰ κα­τα­λα­νι­κά. Ἔ­χει με­τα­φρά­σει, με­τα­ξὺ ἄλ­λων, Χάξ­λε­ϊ, Μπά­ρο­ουζ, Μα­σάν­του ντὲ Ἀ­σίς, Μά­ριου ντὲ Ἀν­τράν­τε, Ἔ­σα ντὲ Κε­ϊ­ρός, Μπι­ό­ι Κα­σά­ρες, Χουὰν Ροῦλ­φο καὶ Χρο­νι­κά των ἱ­σπα­νι­κῶν ἀ­να­κα­λύ­ψε­ων στὸν Νέ­ο Κό­σμο.

Γ­ιὰ ἀνά­λυ­ση τοῦ κει­μέ­νου, βλ.:

http://www.scielo.mec.pt/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0807-89672012000300009