Αυτές τις ημέρες
κατοικοεδρεύουν στο μυαλό μου κάποιοι σκόρπιοι στίχοι.
Είναι πριν
απ’ όλα αυτοί του γνωστού εμβατηρίου : «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει - δεν τη σκιάζει
φοβέρα καμιά….»
Βρίσκω αυτό
το «ποτέ» άστοχο
και μεταφυσικό : Το μέλλον είναι αόρατο, ενώ το παρελθόν βρίθει από λαούς, φυλές,
συλλογικότητες, κράτη, που εξαφανίστηκαν. Είτε μας αρέσει είτε όχι : Η χώρα ενδέχεται να καταντήσει χώρος, έστω κι αν κάποιοι αράζουν στη μεταφυσική της παντοτινότητας.
Έπειτα μου
έρχονται επίμονα οι στίχοι του Σολωμού :
«Τότε σήκωνες το βλέμμα – μες τα κλάηματα θολό – κι απ’ το ρούχο σου έσταζε
αίμα- πλήθος αίμα ελληνικό» . Κι ακόμη oι στίχοι του Χριστιανόπουλου : «Τόση αγάπη, τόση
τρυφερότητα- κι όλα καταλήγουν στο νταβά»….
Αυτοί οι
τελευταίοι ταιριάζουν στην Ευρώπη : Την Ευρώπη που αγαπήσαμε , μέχρι να υποταχθεί και να συμπράξει με έναν ανελέητο νταβατζή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου