Χτες, στους «Δρόμους φιλίας» (Φερών 3, Πλατεία Βικτωρίας) παίχτηκε
ο «Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου. Ήταν έργο του 1956, τότε που η Αριστερά
περίμενε σοσιαλιστικούς σούπερμεν στα πλαίσια του Σοσιαλιστικού ρεαλισμού ενώ η Δεξιά ενοχλείτο αφάνταστα από τη δήλωση της κοινωνικής ασχήμιας. Τότε που φαινόταν
ανορθόδοξη η εικόνα ενός υπόκοσμου με υψηλή δοσολογία μαγκιάς και τιμής , έστω
και υπό το πρόταγμα «Κορίτσια ο (6ος) Στόλος»….
Τότε που ένας τραπεζοϋπαλληλάκος
σαν τον Ντίνο Ηλιόπουλο δήλωνε κάθε άλλο παρά το όνειρο της αποκατάστασης αλλά
τη φρίκη της μοναξιάς και της πλήξης. Τότε που η ψυχή μιας γυναίκας «ελευθερίων
ηθών» έπρεπε να παρουσιάζεται στερημένη αισθημάτων και άθλια, το δε θρασύ
μπασκιναριάτο ευπρεπές….
Τότε λοιπόν, εν μέσω αριστεροδεξιάς απόρριψης, ο Κούνδουρος
τόλμησε και μίλησε για την «πραγματική πραγματικότητα».. Μίλησε και έδωσε
ένα μικρό αριστούργημα, με δυνατά
ψυχογραφήματα και ένα ακόμη δυνατότερο κοινωνιογράφημα, όπου καμία Αριστερά δεν θα μπορούσε να βάλει φυσεκλίκια
και να ισχυριστεί ότι πρόκειται για έργο
που αναδύθηκε από τα σπλάχνα της.
Πέρασαν πολλά χρόνια, ο Κούνδουρος θα μπορούσε να τιμωρήσει τον μικροαστισμό. Όμως περιορίστηκε να πει : "Άλλος θα
ένιωθε χαρά και δικαίωση. Δεν νιώθω
ότι είμαι σε μια τελετή δόξας. Γιατί ο "Δράκος", κι ας έχουν περάσει
τόσα χρόνια, μου άφησε μια βαθιά πληγή. Το 1956, που βγήκε στις αίθουσες,
πολεμήθηκε από εφημερίδες, κριτικούς και θεατές που έφευγαν βρίζοντας και
βλαστημώντας για τα λεφτά τους. Χρειάστηκε δέκα χρόνια για να δικαιωθεί. Ένας
τολμηρός αιθουσάρχης την έβγαλε προς το τέλος της χούντας και ο εξοργισμένος
κόσμος ταυτίστηκε μαζί της. Εγώ, όμως, είχα στα ενδιάμεσα γονατίσει. Δεν είχα
τα κότσια να αντισταθώ και να υποστηρίξω τον "Δράκο". Εγκατέλειψα
αυτό το εξπρεσιονιστικό ύφος και είδος, που οι Έλληνες θεατές δεν είχαν
καταλάβει εξοικειωμένοι με τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Αντί να πω "ο
κόσμος έχει άδικο", είπα "ο Κούνδουρος έκανε λάθος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου