Κω­στῆς Α. Μα­κρῆς: Οἱ παν­το­δύ­να­μοι

ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ αὐ­τὸ ποὺ σκο­πεύ­ε­τε νὰ κά­νε­τε, ἀ­γα­πη­τὲ Φι­όν­τορ Μι­χα­ή­λο­βιτς! Σο­βα­ρὰ τώ­ρα, σκέ­φτε­στε νὰ σκο­τώ­σε­τε τὴ Να­στά­ζια Φι­λίπ­ποβ­να; Δὲν εἶ­ναι μό­νο τὸ ἔγ­κλη­μα, ποὺ θὰ εἶ­ναι φρι­χτό, ἀλ­λὰ δὲν φο­βᾶ­στε καὶ τὴν τι­μω­ρί­α; Καὶ δὲν ἐν­νο­ῶ μό­νο τὴν ἀν­θρώ­πι­νη δι­και­ο­σύ­νη ἀλ­λά, κυ­ρί­ως, τὶς τρο­με­ρὲς τύ­ψεις…        ― Ἂν δὲν σᾶς σε­βό­μουν καὶ δὲν σᾶς ἀ­γα­ποῦ­σα σὰν παι­δί μου, Πρίγ­κι­πα Μί­σκιν, θὰ ἔ­λε­γα ὅ­τι αὐ­τὰ ποὺ λέ­τε εἶ­ναι λό­για ἠ­λι­θί­ου. Τί μὲ πε­ρά­σα­τε; Γιὰ κα­νέ­ναν δαι­μο­νι­σμέ­νο; Ἢ πι­στεύ­ε­τε ὅ­τι εἶ­μαι ἕ­νας ἀ­θε­ρά­πευ­τα πα­θι­α­σμέ­νος παί­κτης ποὺ δὲν λο­γα­ριά­ζει τί­πο­τα; Καί, σὲ τε­λευ­ταία ἀ­νά­λυ­ση, ἂν τὸ κά­νω —ἐ­πει­δὴ δὲν θὰ γί­νε­ται ἀλ­λι­ῶς!— τί σᾶς κό­φτει ἐ­σάς; Δὲν εἶ­μαι κα­νέ­νας ἀ­νεύ­θυ­νος ἔ­φη­βος, ὑ­πὸ τὴν ἐ­πι­τρο­πεί­α σας, Πρίγ­κι­πα! Τί λέ­τε κι ἐ­σεῖς, ἀ­γα­πη­τὲ Λέ­ων;        ― Τί νὰ πῶ… Ἡ ζω­ὴ καὶ ὁ θά­να­τος, ὁ πό­λε­μος καὶ ἡ εἰ­ρή­νη, τὸ μί­σος καὶ ἡ ἀ­γά­πη, εἶ­ναι μέ­σα στὴ ζω­ή, στὴ σκέ­ψη καὶ στὴ φύ­ση, τοῦ ἀν­θρώ­που. Χω­ρὶς θά­να­το δὲν ὑ­πάρ­χει ἀ­νά­στα­ση. Ἀλ­λὰ καὶ χω­ρὶς κα­θό­λου μί­σος, πῶς νὰ με­τρή­σεις τὴν ἀ­γά­πη; Εἶ­χα κι ἐ­γὼ ἕ­να ἀ­νά­λο­γο δί­λημ­μα μὲ τὴν Ἄν­να Κα­ρέ­νι­να. Πρὶν τὴ ρί­ξω στὸ τρέ­νο, ἐν­νο­ῶ… Ἀλ­λὰ οἱ τύ­ψεις… Ναί. Ἀρ­ρώ­στεια καὶ τύ­ψεις εἶ­ναι τὸ με­γα­λύ­τε­ρο κα­κό. Ἀλ­λά, κα­λὸ θὰ ἦ­ταν νὰ μᾶς πεῖ κι ὁ Ἀν­τὸν τὴ γνώ­μη του… Ἔ, φί­λε Ἀν­τόν; Τί λέ­τε;        ― Δὲν ξέ­ρω… Δὲν εἶ­μαι σί­γου­ρος. Ἴ­σως ὁ Φι­όν­τορ Μι­χα­ή­λο­βιτς νὰ μὴν μπο­ρεῖ νὰ κά­νει ἀλ­λι­ῶς. Ἴ­σως νὰ εἶ­ναι κα­λύ­τε­ρη μιὰ ζω­ὴ σύν­το­μη ἀλ­λὰ μὲ ὑ­ψη­λὲς ἐ­ξάρ­σεις. Ἐν­νο­ῶ σὲ σχέ­ση μὲ τὸ ἄ­φη­μα, τὴν ἐγ­κα­τά­λει­ψη, γιὰ ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε λό­γο, σὲ μί­αν οὐ­δέ­τε­ρη φθο­ρὰ δί­χως κα­νέ­να ἐκ­φρα­σμέ­νο πά­θος, μὲ κα­τα­πι­ε­σμέ­νους τοὺς πό­θους. Ἀλ­λά, πά­λι… Ὁ θά­να­τος…  Οἱ τύ­ψεις… Τὸ ἀ­να­γνω­ρί­ζω, θὰ εἶ­ναι τρο­με­ρό… Φαν­τα­στεῖ­τε ἕ­ναν ἐ­ρω­τευ­μέ­νο γλά­ρο νὰ πε­θαί­νει μέ­σα σ’ ἕ­ναν ἀν­θι­σμέ­νο βυσ­σι­νό­κη­πο… Καὶ τρεῖς ἀ­δελ­φὲς νὰ τὸν θρη­νοῦν. Καὶ γιὰ τὸν χα­μὸ του ἀλ­λὰ καὶ γιὰ τὴ χα­μέ­νη τους ζω­ή. Τί θλί­ψη. Τί φρί­κη. Ἀλ­λὰ καὶ πό­σο δυ­να­τὴ εἰ­κό­να! Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Κω­στῆς Α. Μα­κρῆς (Ἀ­θή­να). Ἔχει ἐργαστεῖ ὡς ζω­γρά­φος, γρα­φί­στας, κει­με­νο­γρά­φος καὶ ἐ­ρα­σι­τέ­χνης ξυ­λουρ­γός. Ἀ­πὸ τὸ 2007 γρά­φει συ­στη­μα­τι­κὰ πα­ρα­μύ­θια καὶ μυ­θι­στο­ρή­μα­τα. Βιβλία του: Ὁ Πι­ὸζ Νά­με καὶ οἱ πέν­τε γά­τες (παιδικὸ μυθιστόρημα, Πατάκης, 2010) καὶ Ἡ Ἐ­βί­τα ποὺ νί­κη­σε τὰ Ἀ­πο­θαρ­ρύ­νια (Πατάκης, 2015). Εἶ­ναι μέ­λος τοῦ Κύ­κλου τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Παι­δι­κοῦ Βι­βλί­ου. Ἱστοσελίδα: https://kostismakris.wordpress.com