Έγχρωμη Ιταλία

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 19/5/2018

Κεντρική Ιταλία, επαρχία Απουλίας,  Άνοιξη, με το τοπίο καταπράσινο , με τις παπαρούνες  να δίνουν μια μαγική πινελιά ανάμεσα σε κάμπους όπου κυριαρχεί η ελιά και το αμπέλι. Τα ελαιόδενδρα  κομμένα στις κορυφές, γιατί έτσι μπορούνε να τα τρυγούνε πιο εύκολα, ενώ πολλά από τα αμπέλια έχουν καλύμματα λόγω  αντιχαλαζικής προστασίας. Σε   όλο αυτό το σκηνικό προσθέστε ατέλειωτες δενδροκαλλιέργειες αλλά και κάτι  ανεμογεννήτριες-  εγκατεστημένες στα πεδινά, χαμένες μέσα στον ευρύτερο  χώρο,  ελάχιστα προβληματικές για το τοπίο.

 Παρ’ όλη την πανδαισία των χρωμάτων, ανακαλύπτεις ότι υπάρχει και κάτι πιο χρωματιστό απ’ όλα : Όταν  το βλέμμα σου στις αστικές περιοχές  έλκεται  από τις  έγχρωμες  πολυκατοικίες που ορθώνονται σε συγκροτήματα εδώ κι εκεί , επιβεβαιώνοντας   άλλοτε την επέκταση των πόλεων και άλλοτε  την επιλογή της τοπικής ανάπτυξης απέναντι σε ένα παρελθόν οικιστικής μιζέριας. Πρόκειται για μια  πανδαισία που ακολουθεί γήϊνα χρώματα, αρκούντως ομοιόμορφα ώστε να δίνουν αισθητικό αποτέλεσμα και αρκούντως διαφοροποιημένα, ώστε να μην παράγουν πλήξη.

Στο Σαν Σεβέρο, μια μέτρια κατά τα άλλα πόλη  της Απουλίας, με περίσσεια εκκλησιών κάθε ρυθμού και κάθε επινόησης, η χρωματική επικάλυψη των κτισμάτων έχει μια επί πλέον αποστολή : Την αποστολή του να δείχνει τις συνοικίες της πόλης ! Στην πόλη αυτή το παράδοξο ενισχύεται από τις εικόνες μιας μαύρης Παναγίας(!), που κατοικοεδρεύει σε πολλά μπαλκόνια  και  που  στις 21 Μαϊου έχει  πάνδημη εορτή,  προσελκύοντας κόσμο από όλα τα μέρη της Ιταλίας .Ο επισκέπτης γεμίζει ερωτηματικά, όμως εν  τέλει αυτά  αίρονται : Ο Ιησούς Χριστός ως παιδί στις αγκάλες της Παναγίας είναι λευκός, κατά παράβαση των νόμων περί κληρονομικότητας…

Διάβασα πριν από καιρό  ότι πολλές πολυκατοικίες στα Τίρανα είναι επίσης έγχρωμες, παρά το γεγονός ότι στο εσωτερικό τους είναι αφόρητα φθαρμένες . Εμείς λέμε ότι το έργο επιτέλεσε ένας «προκομένος» δήμαρχος, ο Έντι Ράμα, όμως η πραγματικότητα είναι ότι το έργο επιτέλεσε η βούληση του λαού.  Με το τρόπο αυτό το αστικό τοπίο αποκτά  επί πλέον  το κάτι άλλο : Κατά τα πρότυπα της Σαββοπουλικής άποψης στον «Μπάλο», όπου  ο ήρωας « μέγας τράγος» μ’ ένα πριόνι, «ραντίζει με αίμα τις πέτρινες κερκίδες κάνοντας το τοπίο να μεγαλώνει», έτσι και στη περίπτωση των χρωματιστών πολυκατοικιών στα Τίρανα ή στην  Ιταλία , χωρίς καμιά κραυγαλέα θυσία αίματος,  το αστικό τοπίο απελευθερώνεται από τη δουλεία της  συμβατικής αχρωματοψίας και αυτό επιτρέπει στον παρατηρητή  να το βιώνει ως μεγαλύτερο των πραγματικών του διαστάσεων…