Δή­μη­τρα Ι. Χρι­στο­δού­λου :Μικρομυθοπλασία

Εἰ­σα­γω­γι­κὸ ση­μεί­ω­μα Τί εἶ­ναι; Μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α(1), microfiction, flash fiction, minificción: εἶ­ναι ἕ­νας τύ­πος σύν­το­μου, μυ­θο­πλα­στι­κοῦ κει­μέ­νου, τὸ ὁ­ποῖ­ο δὲ σχε­τί­ζε­ται ἀ­πο­κλει­στι­κὰ μὲ ἕ­να λο­γο­τε­χνι­κὸ εἶ­δος καὶ δὲ χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ἀ­πὸ ἕ­ναν κα­θο­ρι­σμέ­νο τρό­πο ρη­μα­τι­κῆς ἔκ­φρα­σης (Rueda, ed., 2017: 12). Τὸ κα­τὰ πό­σο εἶ­ναι ἢ δὲν εἶ­ναι ἕ­να νέ­ο λο­γο­τε­χνι­κὸ εἶ­δος δι­ε­ρευ­νᾶ­ται ἀ­κό­μα. Στὸ σύ­νο­λο τῆς δι­ε­θνοῦς βι­βλι­ο­γρα­φί­ας προ­τεί­νε­ται ἡ δι­ε­πι­στη­μο­νι­κὴ προ­σέγ­γι­σή του ποὺ δι­α­πλέ­κει τὴ λο­γο­τε­χνι­κή, κοι­νω­νι­ο­λο­γι­κὴ καὶ ἀ­φη­γη­μα­το­λο­γι­κὴ κρι­τι­κή. Τί κά­νει; Ἡ πρω­τε­ϊ­κῆς φύ­σης μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α συν­δυά­ζει μὲ πρω­το­φα­νῆ τρό­πο τὴν ἀ­φη­γη­μα­τι­κὴ ἀρ­τι­ό­τη­τα μὲ τὴ συν­το­μί­α. Καλ­λι­ερ­γεῖ­ται στὸν πυ­ρή­να τῆς ἀ­φή­γη­σης, τὸν πυ­ρή­να τῶν ἄ­πει­ρων δυ­να­το­τή­των. Ἐ­κεῖ ποὺ εὐ­δο­κι­μεῖ τὸ τρί­πτυ­χο κί­νη­ση – λό­γος – παι­χνί­δι καὶ προσ­δί­δει ἐ­λευ­θε­ρί­α στὸ πε­δί­ο τῆς σκέ­ψης, σα­φή­νεια καὶ ψυ­χα­γω­γί­α στὴ γλώσ­σα, ἀν­τί­στοι­χα.        Ἡ Δα­νέ­ζα πα­νε­πι­στη­μια­κὸς Gitte Mose, σὲ με­λέ­τη τῆς σχε­τι­κὰ μὲ τὴ σύγ­χρο­νη μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α στὴ Δα­νί­α(2), χρη­σι­μο­ποι­εῖ τὸ πα­ρα­κά­τω σχῆ­μα τῶν ἐ­πι­με­λη­τῶν Jeppe Brixvold καὶ Hans Otto Jørgensen τῆς ἀν­θο­λο­γί­ας Antologi af dansk kortprosa (1998) (*), στὸ ὁ­ποῖ­ο δι­α­φαί­νε­ται ἡ σχέ­ση τῶν συγ­γε­νι­κῶν, ἤ­δη τα­ξι­νο­μη­μέ­νων εἰ­δῶν ποὺ συ­να­παρ­τί­ζουν τὸ γε­νε­α­λο­γι­κὸ πε­δί­ο (genrefelt) τῆς ἀ­τα­ξι­νό­μη­της μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­ας:   Τὸ πα­ρα­πά­νω πε­δί­ο μοιά­ζει μὲ μαγ­μα­τι­κὸ θά­λα­μο ἑ­νὸς λο­γο­τε­χνι­κοῦ ἡ­φαι­στεί­ου. Τὰ πο­λὺ σύν­το­μα κεί­με­να ποὺ προ­κύ­πτουν ἀ­πὸ τοὺς ἀ­μέ­τρη­τους συν­δυα­σμοὺς ἀ­νά­με­σα στὰ συγ­γε­νι­κὰ εἴ­δη ποὺ τὸ ἀ­πο­τε­λοῦν, ἀ­να­νε­ώ­νουν ἀ­δι­αμ­φι­σβή­τη­τα τὴ σύγ­χρο­νη λο­γο­τε­χνι­κὴ πα­ρα­γω­γή. Για­τί μᾶς ἀ­φο­ρᾶ; Ἄν­θρω­πος καὶ ἀ­φή­γη­ση δι­α­πλέ­κον­ται. Ἀ­πο­τε­λοῦ­με μέ­ρος τῆς ἀ­φή­γη­σης, ζοῦ­με μέ­σα της, τὴ με­τα­σχη­μα­τί­ζου­με καὶ μᾶς ἐ­πη­ρε­ά­ζει στὴν ἑρ­μη­νεί­α καὶ κα­τα­νό­η­ση τοῦ κό­σμου καὶ τοῦ ἐ­αυ­τοῦ μας. Ἡ πο­λὺ σύν­το­μη πε­ζο­γρα­φι­κὴ φόρ­μα ἔ­χει μα­κρὰ πα­ρά­δο­ση, ἀλ­λὰ ἡ σύγ­χρο­νη μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α ἀν­θεῖ δι­ε­θνῶς ἀ­πὸ τὴ δε­κα­ε­τί­α τοῦ ’80. Ἡ εὐ­ρεί­α δι­ά­δο­σή της χα­ρα­κτη­ρί­ζει τὸν 21ο αἰ. τῶν ρευ­στῶν κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κῶν συν­θη­κῶν καὶ τῆς προ­ηγ­μέ­νης τε­χνο­λο­γί­ας. Ἀ­πο­τε­λεῖ πο­λι­τι­σμι­κὸ φαι­νό­με­νο κι ἕ­να σύγ­χρο­νο δεί­κτη δη­μι­ουρ­γι­κό­τη­τας, ἡ ὁ­ποί­α στο­χεύ­ει στὴν καλ­λι­έρ­γεια τῆς νο­η­μο­σύ­νης (ἐν­δο­προ­σω­πι­κή, δι­α­προ­σω­πι­κή, λε­κτι­κή, χω­ρι­κή, συ­ναι­σθη­μα­τι­κή). Ἡ δι­ά­δο­σή της ἀ­πο­τε­λεῖ μί­α ἀ­κό­μα ἔν­δει­ξη ἀλ­λα­γῆς Πα­ρα­δείγ­μα­τος: τῆς στρο­φῆς στὴν πο­λυ­πλο­κό­τη­τα καὶ στὶς σύν­θε­τες δυ­να­μι­κὲς δο­μὲς τῶν μι­κρο­σκο­πι­κῶν φαι­νο­μέ­νων, ποὺ ἐ­ρευ­νῶν­ται τό­σο στὴν κοι­νω­νι­ο­λο­γι­κὴ θε­ω­ρί­α, ὅ­σο καὶ στὶς θε­τι­κὲς ἐ­πι­στῆ­μες, ποὺ ἀ­φή­νουν πί­σω τους σχε­δὸν ἕ­ναν αἰ­ώ­να ἀ­να­λυ­τι­κῆς σκέ­ψης καὶ τὴν κα­θο­λι­κό­τη­τα τοῦ νευ­τώ­νει­ου ἐ­πι­στη­μο­νι­κοῦ προ­τύ­που.        Ἡ σύν­θε­τη φύ­ση τῆς μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­ας συ­σχε­τί­ζε­ται μὲ τὴν ἀ­φη­γη­μα­τι­κό­τη­τα ὡς κα­τά­στα­ση (sto­ry­tel­ling). Τὸ storytelling, ἡ σύγ­χρο­νη τε­χνι­κὴ ἐ­πι­κοι­νω­νί­ας, ἐ­λέγ­χου κι ἐ­ξου­σί­ας, ἐ­φαρ­μό­ζε­ται ἀ­πὸ τὴν πο­λι­τι­κὴ καὶ τὴν ἰ­α­τρι­κὴ μέ­χρι τὶς εἰ­κα­στι­κὲς τέ­χνες, τὴν πὸπ κουλ­τού­ρα καὶ τὶς δι­α­προ­σω­πι­κὲς σχέ­σεις: τὰ πάν­τα εἶ­ναι μιὰ ἱ­στο­ρί­α, ἰ­δα­νι­κὰ σα­φής, πο­λυ­ε­πί­πε­δη καὶ ταυ­τό­χρο­να μι­κρή, γιὰ νὰ χω­ρά­ει στὸ μά­τι (ἢ τὴν ὀ­θό­νη).        Ἡ μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α  θὰ ἐ­ξε­τα­σθεῖ καὶ ὑ­πὸ αὐ­τὸ τὸ πρί­σμα στὸ προ­σε­χὲς (10ο στὴ σει­ρὰ) δι­ε­θνὲς συ­νέ­δριο ποὺ θὰ δι­ε­ξα­χθεῖ 21 -23 Ἰ­ου­νί­ου 2018 στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τοῦ St. Gallen(4) τῆς Ἐλ­βε­τί­ας μὲ θέ­μα Vivir lo breve: nanofilologia y microformatos en obras de arte (Βι­ώ­νον­τας τὴ συν­το­μί­α: να­νο­φι­λο­λο­γί­α καὶ μι­κρὲς φόρ­μες στὰ ἔρ­γα τέ­χνης). Ὁ νε­ο­σύ­στα­τος ἐ­πι­στη­μο­νι­κὸς κλά­δος τῆς να­νο­φι­λο­λο­γί­ας δη­μι­ουρ­γή­θη­κε προ­κει­μέ­νου νὰ ἑρ­μη­νεύ­σει αὐ­τὸ τὸ φαι­νό­με­νο καὶ νὰ ξε­πε­ρα­στοῦν τὰ με­θο­δο­λο­γι­κὰ καὶ τυ­πο­λο­γι­κὰ ἀ­δι­έ­ξο­δα στὰ ὁ­ποῖ­α ὁ­δη­γεῖ ἡ ἑρ­μη­νεί­α, ἀ­νά­λυ­ση καὶ τα­ξι­νό­μη­ση τῆς σύν­θε­της φύ­σης τῆς μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­ας μὲ βά­ση τὴν κλα­σι­κὴ ἢ/καὶ με­τὰ-κλα­σι­κὴ ἀ­φη­γη­μα­το­λο­γί­α. Ἡ να­νο­φι­λο­λο­γί­α ἀ­να­φέ­ρε­ται σὲ μιὰ δι­α­θε­μα­τι­κὴ σύ­ζευ­ξη ἀ­νά­με­σα στὶς γραμ­μα­το­λο­γι­κὲς σπου­δὲς καὶ τὶς θε­τι­κὲς ἐ­πι­στῆ­μες, τὴν ὁ­ποί­α εἰ­ση­γή­θη­κε ὁ Ottmar Ette τὸ 2007 καὶ σχε­δι­ά­στη­κε γιὰ τὴ με­λέ­τη τῆς ὑ­περ­μι­κρῆς ἀ­φή­γη­σης: ἑ­νὸς νέ­ου τύ­που λο­γο­τε­χνι­κῶν κει­μέ­νων μὲ ὑ­ψη­λὸ βαθ­μὸ εἰ­κο­νο­ποι­ΐ­ας (Rueda, ed., 2017: 17), ποὺ ἐν­το­πί­ζον­ται ταυ­τό­χρο­να σὲ ἔν­τυ­πη καὶ ψη­φια­κὴ μορ­φή, ὡς ἀ­φη­γή­μα­τα ρη­μα­τι­κῆς καὶ ἄλ­λης φύ­σης (ἦ­χος, εἰ­κό­να). Ἰ­δι­αί­τε­ρα ἡ εἰ­κό­να συμ­βάλ­λει στὴ συ­νο­χὴ καὶ τὴν κλι­μά­κω­ση καὶ ἀ­πο­τε­λεῖ σύμ­βα­ση στὴ μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α πά­νω στὴν ὁ­ποί­α θε­με­λι­ώ­νε­ται ἡ ἐ­πι­κοι­νω­νί­α.       Μέ­σα σὲ αὐ­τὸ τὸ σύν­θε­το λο­γο­τε­χνι­κὸ οἰ­κο­σύ­στη­μα ποὺ ἀ­να­πτύσ­σε­ται γύ­ρω καὶ διὰ μέ­σου τῆς μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­ας, ἡ ἀγ­γλό­φω­νη καὶ ἱ­σπα­νό­φω­νη λο­γο­τε­χνι­κὴ πα­ρα­γω­γὴ δι­α­τη­ροῦν ση­μαν­τι­κὸ προ­βά­δι­σμα. Ὡ­στό­σο, ἐ­ξαι­ρε­τι­κὸ ἐ­πι­στη­μο­νι­κὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον πα­ρου­σιά­ζουν σύγ­χρο­νες, ἀ­νε­ξε­ρεύ­νη­τες ἐ­θνι­κὲς λο­γο­τε­χνί­ες, ὅ­πως ἡ ἑλ­λη­νι­κή, ὡς ἄρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νη μὲ τὴν ποί­η­ση καὶ τὴν (πο­λὺ) σύν­το­μη ἔμ­με­τρη καὶ πε­ζο­γρα­φι­κὴ φόρ­μα (ἐ­πί­γραμ­μα, μύ­θος, δι­ή­γη­μα), ἡ ὁ­ποί­α πα­ρου­σιά­ζει με­γά­λη ὑ­φο­λο­γι­κὴ καὶ θε­μα­τι­κὴ ποι­κι­λο­μορ­φί­α στὴ χώ­ρα μας. Ἡ μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α παν­τοῦ: Ἡ μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α δὲν εἶ­ναι ἐ­φή­με­ρη τά­ση, ἀλ­λὰ ἐ­πί­τευγ­μα τῆς ἀν­θρώ­πι­νης νό­η­σης. Δὲν εἶ­ναι μό­νο τρό­πος γρα­φῆς, ἀλ­λὰ καὶ τρό­πος σκέ­ψης ποὺ προ­έρ­χε­ται ἀ­πὸ τὴ δι­α­χρο­νι­κὴ ἰ­δέ­α τῆς συν­το­μί­ας, τῆς εὐ­γλωτ­τί­ας, τοῦ ἐλ­λει­πτι­κοῦ λό­γου, τῆς σι­ω­πῆς ὡς δο­μι­κὸ στοι­χεῖ­ο του καὶ κυ­ρί­ως τῆς ἀ­φη­γη­μα­τι­κῆς οἰ­κο­νο­μί­ας, ποὺ δι­έ­πε­ται ἀ­πὸ τὴν ἀ­ρι­στο­τε­λι­κὴ αἰ­σθη­τι­κὴ ἀρ­χὴ «κα­τὰ τὸ εἰ­κὸς καὶ ἀ­ναγ­καῖ­ον», καὶ πη­γά­ζει ἀ­πὸ τὸν σύγ­χρο­νο τρό­πο ἐ­πι­κοι­νω­νί­ας στὴν ψη­φια­κὴ ἐ­πο­χή. Ἔ­τσι, το­πο­θε­τεῖ τὴ λο­γο­τε­χνί­α στὴν κα­θη­με­ρι­νὴ ζω­ή, ὅ­που ἐ­πι­κρα­τεῖ ἡ ἀ­φη­γη­μα­τι­κὴ κα­τά­στα­ση.        Πα­ράλ­λη­λα, ἀ­πο­τε­λεῖ πρό­βλη­μα στὴν ἀ­φή­γη­ση ἐ­φό­σον με­ταλ­λάσ­σε­ται δια­ρκῶς λό­γῳ τῶν σχέ­σε­ων ποὺ συ­νά­πτει μὲ τὰ ἄλ­λα τα­ξι­νο­μη­μέ­να εἴ­δη κι ἀν­τι­στέ­κε­ται μὲ πρω­το­φα­νῆ τρό­πο στὸ νὰ ὁ­ρι­στεῖ καὶ νὰ ἀ­πο­κτή­σει ἕ­να κοι­νῶς ἀ­πο­δε­κτὸ ὄ­νο­μα. Ἀ­πέ­χει ἀ­πὸ τὴν αὐ­το­α­να­φο­ρι­κό­τη­τα, τὴ με­τα­μυ­θο­πλα­σί­α καὶ τὴ μορ­φὴ κει­μέ­νου – παι­χνί­δι τοῦ Μον­τερ­νι­σμοῦ. Εἶ­ναι ἕ­να ἰ­δι­αί­τε­ρα σύν­το­μο κεί­με­νο-κό­σμος ποὺ δὲν πε­ρι­γρά­φει, ἀλ­λὰ κά­νει μὲ ἐξ­πρε­σι­ο­νι­στι­κὸ τρό­πο ἐν­δο­σκό­πη­ση στὴ σύγ­χρο­νη ἀν­θρώ­πι­νη κα­τά­στα­ση, ἑ­στι­ά­ζον­τας στὸ χρό­νο τῆς ἐμ­πει­ρί­ας τοῦ κει­μέ­νου. Εἶ­ναι ἕ­να ἄ­νοιγ­μα καὶ κλεί­σι­μο στὸ χρό­νο, συ­νη­θέ­στε­ρα μὲ ἀρ­χή, μέ­ση καὶ κλει­στὸ τέ­λος, ὑ­ψη­λὸ βαθ­μὸ δι­α­κει­με­νι­κό­τη­τας καὶ συμ­με­το­χι­κῆς ἀ­νά­γνω­σης καὶ μὲ τὴ δεύ­τε­ρη με­τα­βλη­τὴ πε­δί­ου, τὸ χῶ­ρο (τό­πο), νὰ εἶ­ναι σπά­νια δι­α­κρι­τός· συ­χνὰ νὰ ὑ­πο­νο­εῖ ἕ­να στε­νὸ ψυ­χι­κὸ πα­ρὰ φυ­σι­κὸ χῶ­ρο (Nelles, 2012: 91). Οἱ συ­νή­θως ἀ­νώ­νυ­μες ἡ­ρω­ί­δες καὶ ἥ­ρω­ες τῶν κει­μέ­νων τοῦ εἴ­δους φαί­νε­ται νὰ ἀ­να­στο­χά­ζον­ται πά­νω στὸ γνω­στι­κὸ καρ­τε­σια­νὸ ὑ­πο­κεί­με­νο, περ­νών­τας στὴ με­τα­καρ­τε­σια­νὴ ρη­το­ρι­κή: μὲ τὴ μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α κλο­νί­ζε­ται ξα­νὰ ἡ στα­θε­ρὴ θέ­ση τοῦ Ἐ­γὼ ποὺ κα­τεῖ­χε τὸ καρ­τε­σια­νὸ ὑ­πο­κεί­με­νο. Ἀ­να­δει­κνύ­ε­ται ἡ ρωγ­μὴ στὴν ἀν­τι­κει­με­νι­κὴ γνώ­ση καὶ τὸν ἐρ­γα­λεια­κὸ λό­γο, ποὺ ἐ­πι­κρά­τη­σαν ὡς προ­τάγ­μα­τα τοῦ Δι­α­φω­τι­σμοῦ.        Οἱ μι­κρο­σκο­πι­κὲς ἀ­φη­γή­σεις ποὺ ἐν­το­πί­ζον­ται παν­τοῦ συ­νι­στοῦν ἕ­να ἀ­νε­ξε­ρεύ­νη­το καὶ δια­ρκῶς δι­α­στελ­λό­με­νο σύμ­παν ἀ­πὸ αὐ­τό­φω­τες, ὁ­λο­κλη­ρω­μέ­νες ἱ­στο­ρί­ες, μὲ τὰ πα­ρα­πά­νω ἰ­δι­αί­τε­ρα ποι­ο­τι­κὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ τῆς μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­ας, ποὺ ἀμ­φι­σβη­τοῦν τὸ πλα­τω­νι­κὸ φῶς, τὴν τε­λι­κὴ ἐ­νό­ρα­ση, τὴ μί­α καὶ μο­να­δι­κὴ ἀ­λή­θεια κι ἐ­πα­νε­ξε­τά­ζουν τὴν πλα­τω­νι­κὴ ἔν­νοι­α τοῦ μι­κροῦ καὶ τοῦ με­γά­λου. Μάϊος, 2018 (*) Σ.τ.Ἐ. Τρί­α ἀ­πὸ τὰ πε­ρι­λαμ­βα­νό­με­να στὴν ἐν λό­γῳ ἀν­θο­λο­γί­α δι­η­γή­μα­τα μπο­ρεῖ νὰ δι­α­βά­σει ὁ ἀ­να­γνώ­στης στὸ ἱ­στο­λό­γιό μας με­τα­φρα­σμέ­να ἀ­πὸ τὸ πρω­τό­τυ­πο στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ ἀ­πὸ τὴν συ­νερ­γά­τι­δά μας Εὔ­η Ξη­ρο­με­ρί­τη. Ὑ­πο­ση­μει­ώ­σεις             (1) Προ­τεί­νω τὸ σύν­θε­το ὄ­ρο «μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­α», ὡς πλη­σι­έ­στε­ρο στὸν ἀν­τί­στοι­χο ἀγ­γλι­κὸ καὶ ἱ­σπα­νι­κὸ microfiction – minificcion, τοὺς ὁ­ποί­ους θε­ω­ρῶ πι­θα­νό­τε­ρους νὰ ἐ­πι­κρα­τή­σουν καὶ ὡς πλη­ρέ­στε­ρο γιὰ τὸν τύ­πο αὐ­τῶν τῶν κει­μέ­νων.             (2) Mose Gitte, Danish Short Shorts in the 1990s and the Jena-Romantic Fragments, στὸ Winther Per, Lothe Jakob, Skei Hans H. (eds), The Art of Brevity: Excursions in Short Fiction Theory and Analysis, Columbia: University of South Carolina Press, 2004.             (3) Ἡ προ­σθή­κη τῆς λέ­ξης microfiction στὴν κο­ρυ­φὴ τοῦ σχή­μα­τος εἶ­ναι δι­κή μου.             (4) https://cls.unisg.ch/de/anlaesse/anlaesse-und-vortraege-an-der-hsg-neu/2018/21-06-2018-x-congreso-nanofilologia-y-minificcion Βι­βλι­ο­γρα­φί­α 1.    Mose Gitte, Danish Short Shorts in the 1990s and the Jena-Romantic Fragments, στὸ Winther Per, Lothe Jakob, Skei Hans H. (eds), The Art of Brevity: Excursions in Short Fiction Theory and Analysis, Columbia: University of South Carolina Press, 2004. 2.    Nelles Williams, Microfiction: what makes a very short story very short?, vol.20, n.1, The Ohio University Press, January, 2012.          3. Rueda Ana, (ed.), Minificción y nanofilología: latitudes de la hi­per­bre­ve­dad, Madrid: Iberoamericana, 2017. Πη­γή: Πρώτη δημοσίευση. Δή­μη­τρα Ἰ. Χρι­στο­δού­λου (Γι­ο­χά­νεσ­μπουρκ, 1971). Δι­ή­γη­μα, Με­τά­φρα­ση, Με­λέ­τη. Με­τα­πτυ­χια­κὴ εἰ­δί­κευ­ση στὴν Πο­λι­τι­στι­κὴ Δι­α­χεί­ρι­ση στὸ Παν­τεῖ­ο. Ἀ­πό­φοι­τη Εὐ­ρω­πα­ϊ­κοῦ Πο­λι­τι­σμοῦ, Τμῆ­μα Ἀν­θρω­πι­στι­κῶν Σπου­δῶν, ΕΑΠ. Ἀ­πό­φοι­τη Ἰ­σπα­νι­κοῦ Πο­λι­τι­σμοῦ, Πα­νε­πι­στή­μιο Menendez Pelayo, Santander. Με­τα­φρά­στρια, Βρε­τα­νι­κὸ Συμ­βού­λιο καὶ Ἰν­στι­τοῦ­το Γλωσ­σο­λο­γί­ας, Λον­δί­νο.