Χάν­να Βά­σκο­ϊλ (Hannah Voskuil) : Ρεύ­μα­τα (Currents)

 

Ο ΓΚΑΡΥ ἔ­πι­νε τὸ malt οὐ­ί­σκι του μὲς στὴ νύ­χτα, ἔ­ξω στὴ βε­ράν­τα ποὺ ἔ­βλε­πε στὸν ὠ­κε­α­νό. Ἡ μη­τέ­ρα του, ἀ­φη­ρη­μέ­νη, εἶ­χε κλεί­σει τοὺς προ­βο­λεῖς κι αὐ­τὸς δὲν δι­α­μαρ­τυ­ρή­θη­κε γιὰ τὸ σκο­τά­δι.

       Πρὶν ἀ­π’ αὐ­τό, ἡ μη­τέ­ρα του, ἡ Τζό­ου­σι, τὰ ‘βά­λε μὲ τὶς δυ­ὸ δω­δε­κά­χρο­νες ἐγ­γο­νές της ποὺ ἔ­τρε­μαν ὁ­λό­κλη­ρες.

       «Θέ­λω καὶ οἱ δυ­ό σας νὰ πᾶ­τε γιὰ κο­λύμ­πι αὔ­ριο πρω­ῒ-πρω­ΐ. Δὲν μπο­ρῶ νὰ ἔ­χω δυ­ὸ φώ­κι­ες σὰν κι ἐ­σὰς νὰ φο­βοῦν­ται τὸ νε­ρό.»

       Πρὶν ἀ­π’ αὐ­τό, τὸ ἕ­να κο­ρί­τσι κρα­τοῦ­σε τὸ χέ­ρι ἑ­νὸς ἄ­φω­νου Φι­λιπ­πι­νέ­ζου φί­λου της. Ἦ­ταν τὸ πρῶ­το χέ­ρι ποὺ εἶ­χε κρα­τή­σει στὴ ζω­ή της. Πα­ρα­κο­λου­θοῦ­σαν τοὺς νο­σο­κό­μους κα­θὼς με­τέ­φε­ραν τὸν νε­κρὸ ἀ­δελ­φὸ τοῦ ἀ­γο­ριοῦ στὸ ἀ­σθε­νο­φό­ρο.

       Τὴν ἴ­δια στιγ­μή, τὸ ἄλ­λο κο­ρί­τσι ξέρ­να­γε πά­νω ἀ­πὸ μιὰ λε­κά­νη του­α­λέ­τας τοῦ μπαν­γκα­λό­ου.

       

Πρὶν ἀ­π’ αὐ­τό, τὸ κο­ρί­τσι ποὺ ἐ­πρό­κει­το νὰ αἰ­σθαν­θεῖ ναυ­τί­α πα­ρα­κο­λου­θοῦ­σε τὸ χέ­ρι τοῦ πνιγ­μέ­νου ἀ­γο­ριοῦ νὰ γλι­στρά­ει ἀ­πὸ τὸ φο­ρεῖ­ο καὶ νὰ πη­γαί­νει πά­νω-κά­τω κα­θὼς ἄγ­γι­ζε τὰ κάγ­κε­λα τῆς βε­ράν­τας. Κα­νεὶς δὲν ξα­νά­βα­λε τὸ χέ­ρι πά­νω στὸ φο­ρεῖ­ο, κι αὐ­τὸ σερ­νό­ταν καὶ πή­γαι­νε πά­νω-κά­τω πά­νω-κά­τω.

       Πρὶν ἀ­π’ αὐ­τό, ὁ Γκά­ρυ εἶ­δε τὸ κα­στα­νὸ κε­φά­λι νὰ βου­λιά­ζει καὶ νὰ ἐ­πα­νέρ­χε­ται στὴν ἐ­πι­φά­νεια κα­θὼς τὸ σῶ­μα ἀ­νε­βο­κα­τέ­βαι­νε. Στὴν ἀρ­χὴ τὸ πῆ­ρε γιὰ φύ­κια.

       Πρὶν ἀ­π’ αὐ­τό, τρι­αν­τα­πέν­τε ἄν­θρω­ποι πά­λευ­αν γιὰ νὰ βγοῦν ἀ­π’ τὸ νε­ρὸ ἀ­κο­λου­θών­τας τὴν ἐν­το­λὴ τῆς Ἀ­κτο­φυ­λα­κῆς. Ἕ­νας ναυ­α­γο­σώ­στης προ­ει­δο­ποι­οῦ­σε κά­τι μη­χα­νὲς τζὲτ σκὶ γιὰ τὰ ἀ­πει­λη­τι­κὰ πα­λιρ­ρο­ϊ­κὰ κύ­μα­τα ποὺ πλη­σί­α­ζαν.

       Πρὶν ἀ­π’ αὐ­τὸ οἱ τρι­αν­τα­πέν­τε ἄν­θρω­ποι, συμ­πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων τοῦ Γκά­ρυ καὶ τῶν κο­ρι­τσι­ῶν, σχη­μά­τι­σαν μιὰ ἀν­θρώ­πι­νη ἁ­λυ­σί­δα προ­σπα­θών­τας νὰ ἀ­να­σύ­ρουν τὸ σῶ­μα ἑ­νὸς ἀ­γο­ριοῦ ἀ­πὸ τὶς Φι­λιπ­πί­νες. Τὸ ἀ­γό­ρι εἶ­χε πέ­σει στὸ νε­ρὸ πρὶν ἀ­πὸ εἴ­κο­σι λε­πτὰ καὶ δὲν εἶ­χε ξα­να­βγεῖ στὴν ἐ­πι­φά­νεια.

       Πρὶν ἀ­π’ αὐ­τό, ἕ­νας ναυ­α­γο­σώ­στης ἔ­τρε­χε φου­ρι­ό­ζος στὴν πα­ρα­λί­α ἀ­να­ζη­τών­τας ἐ­θε­λον­τές. Τὰ δυ­ὸ κο­ρί­τσια, ποὺ χα­λά­ρω­ναν πά­νω στὶς σα­νί­δες τους, ἀ­να­ση­κώ­θη­καν γιὰ νὰ βο­η­θή­σουν.

       Πρὶν ἀ­π’ αὐ­τό, ἕ­να ἀ­γό­ρι ἀ­πὸ τὶς Φι­λιπ­πί­νες τρά­βη­ξε τὸ πό­δι τοῦ ἀ­πο­χαυ­νω­μέ­νου ναυ­α­γο­σώ­στη καὶ ἀ­πελ­πι­σμέ­νος τοῦ ἔ­κα­νε νεύ­μα­τα δεί­χνον­τας τὰ κύ­μα­τα. Ὁ ἀ­δελ­φός μου, εἶ­πε.

       Πρὶν ἀ­π’ αὐ­τό, ἦ­ταν μιὰ ἁ­πλὴ κα­λο­και­ρι­νὴ μέ­ρα.

ΠΗΓΗ  ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

Πη­γή: Τὰ «Ρεύ­μα­τα» δη­μο­σι­εύ­τη­καν στὸ Quarterly West to 2004 καὶ ἀ­πο­τε­λοῦν ση­μεῖ­ο ἀ­να­φο­ρᾶς στὴν ἐ­ξέ­λι­ξη τοῦ εἴ­δους:

 https://www.quarterlywest.com/about

Χάν­να Βά­σκο­ϊλ (Hannah Voskuil). Ἀ­με­ρι­κα­νί­δα συγ­γρα­φέ­ας. Γεν­νή­θη­κε στὴ Μασ­σα­χου­σέ­τη τὸ 1975 καὶ ζεῖ ἐ­κεῖ. Ἔ­χει δη­μο­σι­εύ­σει δι­η­γή­μα­τά της σὲ δι­ά­φο­ρα λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ κα­θὼς καὶ σὲ ἀν­θο­λο­γί­ες σὲ ὅ­λο τὸν κό­σμο. Ἔ­χει σπου­δά­σει Ἀγ­γλι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α καὶ Γερ­μα­νι­κὰ καὶ ἔ­χει κά­νει με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δὲς στὴ Δη­μι­ουρ­γι­κὴ Γρα­φή. Τὸ πιὸ γνω­στὸ μυ­θι­στό­ρη­μά της, Horus and the Curse of Everlasting Regret, ἀ­πευ­θύ­νε­ται κυ­ρί­ως σὲ ἡ­λι­κί­ες 8-12 ἐ­τῶν.

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἀγ­γλι­κά:

Ἀν­τω­νί­α Πα­σχα­λί­δου. Σπού­δα­σε Ἀγ­γλι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Ἀ­θή­νας καὶ Ἰ­τα­λι­κὴ Γλώσ­σα καὶ Με­τά­φρα­ση στὸ Ἰ­τα­λι­κὸ Ἰν­στι­τοῦ­το τῆς ἴ­διας πό­λης. Ἐ­πί­σης Με­τά­φρα­ση στὸ Ε.ΚΕ.ΜΕ.Λ κα­τὰ τὴ δι­ε­τί­α 2004-2006. Ἐρ­γά­ζε­ται στὴν Πρω­το­βάθ­μια Ἐκ­παί­δευ­ση καὶ ὡς με­τα­φρά­στρια. Τα­κτι­κὴ συ­νερ­γά­τι­δα τοῦ ἰ­στο­λο­γί­ου μας, ἐ­κτός τῶν ἄλ­λων με­τα­φρα­στι­κῶν ἐρ­γα­σι­ῶν της, ἔ­χει ἐ­πι­με­λη­θεῖ τὸ ἀ­φι­έ­ρω­μα στὸν Ἰ­τα­λὸ συγ­γρα­φέα Luigi Malerba.