Τά­σος Γου­δέ­λης : Κέρ­δη τοῦ χρό­νου

 

ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ γι­νό­μα­στε πιὸ ἐ­φευ­ρε­τι­κοὶ στὸν ὑ­παι­νιγ­μό: ἀ­πό­λυ­τα δι­α­κρι­τι­κοὶ ἀ­πέ­ναν­τί σὲ ὅ­σα ἄλ­λο­τε θὰ φρον­τί­ζα­με νὰ μᾶς φο­βί­ζουν. Για­τὶ, στὴ θέ­ση ἐ­κεί­νης τῆς ἡ­δο­νῆς μπρο­στὰ στὸν κίν­δυ­νο ποὺ κά­πο­τε προ­κα­λού­σα­με, βρί­σκε­ται τώ­ρα ὁ γνω­στός, ἀ­πτό­η­τος τρό­μος: πα­ρά­ξε­να, ὅ­μως, αὐ­τὸς μᾶς κά­νει εὑ­ρη­μα­τι­κοὺς οἰ­κο­δε­σπό­τες στὸ ἐ­περ­χό­με­νο. Δὲν μᾶς πα­ρα­λύ­ει, ὅ­πως θὰ ἦ­ταν φυ­σι­κό. Ἀν­τί­θε­τα, δι­ευ­κο­λύ­νει τὶς κι­νή­σεις μας. Μπο­ροῦ­με πιὰ ἀ­κό­μα καὶ νὰ μὴν ξυ­πνᾶ­με ἀ­πό­το­μα μπρο­στὰ στὰ ἀ­νοι­χτὰ μά­τια ποὺ μᾶς πα­ρα­κο­λου­θοῦν. Τη­ροῦ­με τὰ προ­σχή­μα­τα μὲ ὅ­σους, ὅ­πως κι ἐ­μεῖς, ἔ­χουν ἀ­κού­σει τὶς καμ­πά­νες τοῦ με­σο­νυ­χτί­ου. Κυ­κλο­φο­ροῦ­με στὸ γυ­ά­λι­νο πά­τω­μα μὲ ὑ­πο­κρι­τι­κὴ ἀ­δι­α­φο­ρί­α, πα­ρό­τι κά­θε μας λέ­ξη ἐν­νο­εῖ πιὰ αὐ­τὸ ποὺ θὰ συμ­βεῖ σὲ ὅ­λους, μὲ μιὰ δι­α­φο­ρε­τι­κή, ἀ­δι­ά­κο­πη μου­σι­κή, σὰν ὑ­πό­κρου­ση, βέ­βαι­α, στὴν ἀ­να­μο­νή. Ἐν τῷ με­τα­ξὺ ἐ­πι­νο­οῦ­με συ­νε­χῶς νέ­ους τρό­πους ὁ­μι­λί­ας γιὰ ὅ,τι θὰ ἐ­πα­κο­λου­θή­σει. Ὅ­λα μᾶς πεί­θουν πὼς ἔ­χου­με τὸ χά­ρι­σμα νὰ δεί­χνου­με ἤ­ρε­μοι ἀ­πέ­ναν­τι στὶς εἰ­κό­νες ποὺ χά­νον­ται ὁ­ρι­στι­κά, σί­γου­ροι δῆ­θεν ὅ­τι αὐ­τὲς θὰ ἐ­πι­στρέ­ψουν.

Δι­ορ­θώ­νου­με τὶς λε­πτο­μέ­ρει­ες μὲ τὴν ἄ­νε­τη προ­σο­χὴ ἐ­κεί­νου ποὺ πι­στεύ­ει στὸ δῶ­ρο μιᾶς με­γά­λης πα­ρά­τα­σης, ἐ­νῶ στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θὰ ἔ­πρε­πε μέ­σα στὴν ἀ­κι­νη­σί­α νὰ πα­ρα­κο­λου­θεῖ τὴν κα­τάρ­ρευ­ση γύ­ρω μας. Φρον­τί­ζου­με νὰ ζοῦ­με ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὰ μέ­σα στὸ τρο­με­ρὸ ποὺ θὰ συμ­βεῖ, τὸ φέρ­νου­με τό­σο κον­τὰ στὰ μά­τια μας ὥ­στε νὰ μοιά­ζει ἐκ­μη­δε­νι­σμέ­νο. Φυ­σι­κά, ἡ ἀ­πό­κρυ­ψη εἶ­ναι ἡ οὐ­σί­α τοῦ γνω­στοῦ σχε­δί­ου ποὺ ἀ­κο­λου­θοῦ­με κα­τὰ γράμ­μα: νὰ ἀ­πο­στρέ­φου­με τὸ βλέμ­μα ἀ­πὸ τὸν κα­θρέ­φτη μὲ χί­λι­ες δι­και­ο­λο­γί­ες. Μὲ τὴν ἔμ­πνευ­ση ἐ­κεί­νου ποὺ δὲν ἔ­χει τί­πο­τα νὰ κερ­δί­σει μὲ ὑ­πο­κρι­τι­κὲς ἀ­πο­στά­σεις ἀ­πὸ ὅ,τι μᾶς πο­λι­ορ­κεῖ, σὰν νὰ ἀ­πο­λαμ­βά­νου­με τὸ παι­δι­κὸ πρω­ϊ­νὸ μιᾶς ἀρ­γί­ας ἢ τὴν ἐ­πι­στρο­φὴ ἑ­νὸς ἀγ­γέ­λου.

Πη­γή: Ἡ πα­ρου­σί­α (δι­η­γή­μα­τα, Κέ­δρος, 2010). ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ 

Τά­σος Γου­δέ­λης (Ἀ­θή­να, 1949). Δι­η­γη­μα­το­γρά­φος, κρι­τι­κός, δο­κι­μι­ο­γρά­φος. Σπού­δα­σε Νο­μι­κὰ στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Ἀ­θή­νας. Συ­νεκ­δό­της ἀ­πὸ τὸ 1982 τοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ Τὸ Δέν­τρο. Δι­δά­σκει Ἱ­στο­ρί­α τοῦ Κι­νη­μα­το­γρά­φου στὴν Ἀ­νω­τέ­ρα Δρα­μα­τι­κὴ Σχο­λὴ τοῦ Ἐ­θνι­κοῦ Θε­ά­τρου. Πρῶ­το του βι­βλί­ο Ἁρ­πα­κτι­κά (Πε­ζο­γρα­φί­α, ἔκδ. Τὸ Δέν­τρο,α Ἀ­θή­να, 1990).