ΠΟΤΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ;

του Άντη Ροδίτη

Πώς πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται το γεγονός της βράβευσης μιας γυναίκας για τη 40χρονη προσφορά της στο θέατρο όταν ευχαριστώντας για την αναγνώρισή της ζητά ταυτόχρονα συγγνώμη από τα παιδιά της επειδή δεν ήταν παρούσα όταν την χρειάζονταν;

Αν μια μητέρα προσφέρει στον πολιτισμό περισσότερα από όσα θα του πρόσφερε μένοντας με τα παιδιά της, γιατί τους ζητά να τη συγχωρέσουν; Έκανε το καλύτερο για την Πολιτεία και για τον πολιτισμό και δεν έπρεπε να ζητά συγγνώμη από κανένα. Ή μήπως υπάρχουν αμφιβολίες ή, μάλλον, μια βεβαιότητα ότι το καλύτερο για την Πολιτεία και για τον Πολιτισμό θα ήταν ίσως να ήταν με τα παιδιά της κι όχι στο σανίδι; Βάζοντας κανείς δεύτερα τα παιδιά του υπηρετεί έναν πολιτισμό κατώτερο από εκείνον τον οποίο πιστεύει για καλύτερο. Υπηρετεί τον (σύγχρονο) πολιτισμό που λέει στον πολίτη: «Φίλε, Εσύ είσαι το παν, εσύ κι ο Εαυτός σου, οι όποιοι άλλοι έρχονται δεύτεροι». Τι πολιτισμός είναι αυτός;

Στην αρχαία Αθήνα, που είχε, λέει, την καλύτερη δημοκρατία όλων των εποχών και την είχε γιατί βασικός της πυλώνας ήταν το θέατρο, τους γυναικείους ρόλους ανελάμβαναν φορώντας μια μάσκα άνδρες. Κανένας, βέβαια, δεν λέει σήμερα να κάτσουν οι γυναίκες σπίτι και να μην ανακατεύονται στα του θεάτρου. Αλλά, τότε, γιατί δεν φροντίζει η Πολιτεία να αποτρέπει τις γυναίκες που θέλουν να κάνουν θέατρο από το να παντρεύονται; Δεν γίνεται να ενισχύουμε ένα πολιτισμό που ταυτόχρονα μας φορτώνει τέτοιες ενοχές. Εκτός κι αν είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο όπου οι μανάδες θα λεν στα παιδιά τους «δεν είχαμε και πολλές σχέσεις μέχρι να μεγαλώσετε κι ευχαριστώ που μου συμπαρασταθήκατε» και ξοφλήσαμε. Τι πολιτισμός θα είναι αυτός; Ή μήπως ήδη είμαστε εκεί;

Στην εποχή που η δημοκρατία είναι τόσο αυτόνομα πανίσχυρη (στη σημερινή κορύφωσή της στις ΗΠΑ δεν βγάζει καν Πρόεδρο λόγω τής υπερτροφίας της) πώς θα την περιορίσεις ώστε να γίνει… λειτουργική και λιγότερο ψεύτικη απέναντι στον εαυτό της και στους πολίτες της που παραδέρνουν χωρίς σταθερό σημείο; Που ξοφλούν ζητώντας «συγγνώμη» από τα παιδιά τους επειδή τα παραμελούν για να αναδείξουν τους εαυτούς τους, στο όνομα του «πολιτισμού»; Ποιου πολιτισμού τελικά;

Με την ΕΕ σήμερα ν’ αποφασίζει σε πολλά για μας, μήπως είμαστε απλώς σε ένα πρώιμο στάδιο παγκόσμιας διακυβέρνησης από ένα κέντρο σοφών, που θα περιορίσει τη σημερινή απόλυτη μέχρι αναρχίας, αηδίας και βλακείας «δημοκρατία» για το καλό των ανθρώπων; Για την ευτυχία και την ευημερία όλων χωρίς πολλά παράλογα, αντιφατικά, εγκληματικά και αμέτρητα γελοία σούπα-μούπες;