Πώς η αγάπη για σωματική άσκηση μπορεί να οδηγήσει σε ψυχικές και
πνευματικές ανατάσεις και πώς στη συνέχεια προκύπτουν αποτελέσματα που αξίζουν
να γίνουν γνωστά. Αυτό περίπου συνέβη με τον συγγραφέα Στέφανο Σταμέλλο, γνωστό
οικολόγο και λάτρη της ορειβασίας. Έχει αναρριχηθεί στα περισσότερα βουνά της
Ελλάδας και σε άλλα στο εξωτερικό [το 2004 στο Νεπάλ, 5.416 υψόμετρο, και το
2005 στον Καύκασο, υψόμετρο 5.642].
Διαβάζω ότι είναι επίσης αθλητής στο τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων
και ιδιαίτερα στο ορεινό, παίρνοντας μέρος σε μαραθώνιους σε Ελλάδα και
εξωτερικό. Αλλά και διαχειριστής της ιστοσελίδας http://www.e-ecology.gr με
κείμενα σχετικά με την οικολογία, το περιβάλλον, την ποιότητα ζωής και την
ορειβασία. Να σημειωθεί και τούτο: υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Οικολόγων Πράσινων
και σήμερα είναι ανένταχτος κομματικά, δρώντας στον χώρο της κινηματικής
οικολογίας και της αυτοδιοίκησης.
Γλυκιά περιπλάνηση χαρακτηρίζει ο ίδιος τη μοναχική του πεζοπορία
στα βουνά, αγνοώντας γνωστούς και φίλους που τον ψέγουν ότι όλο παίρνει τα
βουνά. «Τα βουνά -απαντά- τα πήρα χρόνια τώρα. Το DNA μου χτυπάει κόκκινο στην
πόλη και μέσα στο "σύστημα" που ζούμε. Είναι ίσως η ανεξαρτησία και
το "υφάδι" της ελευθερίας που κουβαλάμε, αυτό που μάς προίκισε η φύση
της Ευρυτανίας...».
Διέσχισε -και είδε- τις απάτητες ομορφιές της Κεντρικής και
Δυτικής Ελλάδας και συναντήθηκε, εκών άκων [εκών κατά τη γνώμη μου] με την
ιστορία της περιοχής και της νεότερης Ελλάδας. Ξεκινώντας από την τελευταία
περίοδο της Αναγέννησης, περνάει στον Διαφωτισμό και τον ρομαντισμό, που
χαρακτηρίζεται από τάσεις για ηρωισμό και ελευθερία. Επισημαίνει την επίδραση
της Γαλλικής Επανάστασης στον δικό μας ξεσηκωμό. Βρίσκει μπροστά του τον
«θεσμό» της ληστείας, μιλάει για τη σύνδεσή της με τους Ελληνες Κλέφτες.
«Συνομιλεί», θα έλεγε κανείς, με τα πρώτα σύνορα της Ελλάδας, από
τον Παγασητικό κόλπο έως τον Αμβρακικό. Είναι η εποχή που η γη συγκεντρώνεται
στα χέρια των τσιφλικάδων και των μοναστηριών. Παρά τη φυγή των Οθωμανών η γη
δεν διανέμεται στους ακτήμονες αγωνιστές, όπως όλοι περίμεναν, με αποτέλεσμα
πολλοί εξαθλιωμένοι αγωνιστές, κολίγοι αγρότες και μικροκτηνοτρόφοι να βγουν
στο κλαρί, στις ομάδες των λήσταρχων. «Ήταν -σημειώνει- τότε που οι γιοι των
δημογερόντων και των οπλαρχηγών άρχισαν να υιοθετούν τον τρόπο ζωής των
Φαναριωτών για να μη βρεθούν εκτός εξουσίας... Ήρθαν οι Βαυαροί αποικιοκράτες,
όπως το 1944 ήρθαν οι Εγγλέζοι, αργότερα οι Αμερικανοί... και η ιστορία της
εξάρτησης επαναλαμβάνεται».
Στον δύσβατο δρόμο του έχει οδηγό τον Ιάπωνα μαραθωνοδρόμο συγγραφέα
Χαρούκι Μουρακάμι: «Όσο πεζή κι αν μοιάζει μια ενέργεια, αν επιμείνεις και της
δώσεις διάρκεια χρόνου, θα γίνει μια καθαρά πνευματική πράξη, στα όρια του
διαλογισμού». Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας μας έφτασε στον διαλογισμό, είναι βέβαιο
όμως ότι έφτασε να κάνει λεπτές ιστορικές παρατηρήσεις για τη νεότερη ιστορία
της χώρας, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τα τραχιά βουνά στα πρώτα σύνορα της
Ελλάδας, στην οριογραμμή των ελληνοτουρκικών συνόρων που προέκυψε και
επιβλήθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, στις 30
Αυγούστου 1832.
Ας ακούσουμε τον ίδιο: «Σε κάθε περίπτωση η σύνδεση του χώρου, του
γεωγραφικού χώρου, με τον χρόνο, προσφέρεται για μια ανασύνθεση και μια
επανασύνδεση με την Ιστορία. Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο στόχος του οδοιπορικού:
η χρονολογική και γεωγραφική προσέγγιση ιστορικών γεγονότων, που αφορούν σε μια
κρίσιμη περίοδο της ελληνικής πραγματικότητας, χωρίς ηρωισμούς και
εξιδανικευμένα εθνικά γεγονότα».
Εκτός από την περιγραφή των έντεκα υπέροχων ημερών παρατίθεται
εκτενής αναφορά στον τρόπο που χαράχτηκαν τα πρώτα σύνορα του ελληνικού
κράτους.
Ναι, τέτοιους οικολόγους τούς θέλουμε· και, εννοείται, τέτοιους
συγγραφείς.
Στέφανος Σταμέλλος
Από τον Παγασητικό έως τον Αμβρακικό
Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος Ι. Σ.
Αύγουστος 2018
σελ. 130 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου