του Γιάννη Σχίζα
Η φετινή εισπρακτική επιτυχία του τουρισμού φέρνει συνάλλαγμα, αλλά ταυτόχρονα κατασιγάζει το κριτικό πνεύμα: «Ουδέν καλόν αμιγές κακού» θα λέγαμε αναποδογυρίζοντας το αρχαίο γνωμικό...
Το θετικό είναι βέβαια ότι δεν χρειαζόμαστε το μοντέλο Ντουμπάι -αν και δεν είμαι σίγουρος πως αυτό καταλαβαίνουμε όλοι. Πρόκειται για μια κατάσταση εξόχως θεαματική, με κτήρια εντυπωσιακού όγκου και μορφοπλαστικές επινοήσεις πέραν πάσης φαντασίας, για έναν θύλακο ζωής στην αραβική έρημο, με θερμοκρασίες 45 και 50 βαθμών υπό σκιά, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο... Ο πλούτος φαίνεται να πέφτει σαν μάννα από τον ουρανό, τα ξενοδοχεία των 6 και 7 αστέρων προσφέρονται για αυτοκρατορικές φαντασιώσεις, τα χρυσά κοσμήματα πουλιούνται σε χρυσοχοεία - σούπερ μάρκετ.
Εκεί οι τουρίστες περιδιαβαίνουν την έρημο με θηριώδη τζιπ και γίνονται αποδέκτες απίθανων προτάσεων αναψυχής - από τις οποίες δεν απουσιάζουν (τρομάρα τους!) και οι προτάσεις «οικοτουρισμού»... Πισίνες, γήπεδα τένις, κλάμπινγκ να φάνε κι οι κότες και φυσικά γήπεδα γκολφ: γκολφ πάνω σε τερέν που χρειάζονται απίθανη τροφοδοσία σε νερό για να υπάρχουν, που βρίσκονται σε απόλυτη σκηνική αντίθεση με το αραβικό τοπίο.
Αντίθετα με ό,τι χρειαζόμαστε εμείς, το Ντουμπάι διαφοροποιεί την οικονομία του προσθέτοντας μια εφεδρική οικονομική «μονοκαλλιέργεια» σε αυτήν του πετρελαίου... Το τουριστικό «προϊόν» του είναι πρωτίστως «συνθετικό», όμως η περίπτωση αυτή δεν είναι η πρώτη ούτε προβλέπεται να είναι η τελευταία: Εδώ στην καρδιά της Γερμανίας δημιουργήθηκε ένα τεχνητό περιβάλλον τροπικού νησιού, κάτω από θόλο μήκους 360, πλάτους 210 μέτρων και ύψους 107!
Ο Μαλαισιανός επιχειρηματίας που ανέλαβε αυτό το πιλοτικό εγχείρημα σε απόσταση μόλις μιας ώρας από το Βερολίνο «σημάδεψε» εκείνη την κατηγορία των τουριστών που κυρίως ενδιαφέρονται για την άνεση και την ασφάλεια και λιγότερο για τη γνώση της πραγματικότητας.
Ο συμβατικός τουρισμός, ο σπορτίφ τουρισμός των εξεζητημένων κυριλέδων που αναζητούν ό,τι πιο χλιδάτο και παράδοξο για τις αφηγήσεις του μέλλοντος (π.χ. συνδυασμό σέρφινγκ με στήριξη ελικοπτέρου ή εναέρια παρατήρηση εθνικού δρυμού...), αλλά και ο «εσώκλειστος» μικρομεσαίος τουρισμός καταλαμβάνουν σημαντικό μέρος της διαμόρφωσης των τουριστικών προορισμών.
Πολλοί θάβουν τη συζήτηση για το είδος του κοινωνικού προϊόντος και περιορίζονται στα ζητήματα που αφορούν τη διανομή του... Στην περίπτωση του τουριστικού προϊόντος, διάφοροι γενικώς εξεγερμένοι κηρύσσουν την υπόθεση αυτή αδιάφορη για εαυτούς και αλλήλους. Πρόκειται για μεγάλο λάθος που παραγνωρίζει τις επιπτώσεις του τουριστικού προϊόντος στη φύση, στην ποιότητα ζωής και στον πολιτισμό.
ΑΥΓΗ 26.10.18
Το θετικό είναι βέβαια ότι δεν χρειαζόμαστε το μοντέλο Ντουμπάι -αν και δεν είμαι σίγουρος πως αυτό καταλαβαίνουμε όλοι. Πρόκειται για μια κατάσταση εξόχως θεαματική, με κτήρια εντυπωσιακού όγκου και μορφοπλαστικές επινοήσεις πέραν πάσης φαντασίας, για έναν θύλακο ζωής στην αραβική έρημο, με θερμοκρασίες 45 και 50 βαθμών υπό σκιά, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο... Ο πλούτος φαίνεται να πέφτει σαν μάννα από τον ουρανό, τα ξενοδοχεία των 6 και 7 αστέρων προσφέρονται για αυτοκρατορικές φαντασιώσεις, τα χρυσά κοσμήματα πουλιούνται σε χρυσοχοεία - σούπερ μάρκετ.
Εκεί οι τουρίστες περιδιαβαίνουν την έρημο με θηριώδη τζιπ και γίνονται αποδέκτες απίθανων προτάσεων αναψυχής - από τις οποίες δεν απουσιάζουν (τρομάρα τους!) και οι προτάσεις «οικοτουρισμού»... Πισίνες, γήπεδα τένις, κλάμπινγκ να φάνε κι οι κότες και φυσικά γήπεδα γκολφ: γκολφ πάνω σε τερέν που χρειάζονται απίθανη τροφοδοσία σε νερό για να υπάρχουν, που βρίσκονται σε απόλυτη σκηνική αντίθεση με το αραβικό τοπίο.
Αντίθετα με ό,τι χρειαζόμαστε εμείς, το Ντουμπάι διαφοροποιεί την οικονομία του προσθέτοντας μια εφεδρική οικονομική «μονοκαλλιέργεια» σε αυτήν του πετρελαίου... Το τουριστικό «προϊόν» του είναι πρωτίστως «συνθετικό», όμως η περίπτωση αυτή δεν είναι η πρώτη ούτε προβλέπεται να είναι η τελευταία: Εδώ στην καρδιά της Γερμανίας δημιουργήθηκε ένα τεχνητό περιβάλλον τροπικού νησιού, κάτω από θόλο μήκους 360, πλάτους 210 μέτρων και ύψους 107!
Ο Μαλαισιανός επιχειρηματίας που ανέλαβε αυτό το πιλοτικό εγχείρημα σε απόσταση μόλις μιας ώρας από το Βερολίνο «σημάδεψε» εκείνη την κατηγορία των τουριστών που κυρίως ενδιαφέρονται για την άνεση και την ασφάλεια και λιγότερο για τη γνώση της πραγματικότητας.
Ο συμβατικός τουρισμός, ο σπορτίφ τουρισμός των εξεζητημένων κυριλέδων που αναζητούν ό,τι πιο χλιδάτο και παράδοξο για τις αφηγήσεις του μέλλοντος (π.χ. συνδυασμό σέρφινγκ με στήριξη ελικοπτέρου ή εναέρια παρατήρηση εθνικού δρυμού...), αλλά και ο «εσώκλειστος» μικρομεσαίος τουρισμός καταλαμβάνουν σημαντικό μέρος της διαμόρφωσης των τουριστικών προορισμών.
Πολλοί θάβουν τη συζήτηση για το είδος του κοινωνικού προϊόντος και περιορίζονται στα ζητήματα που αφορούν τη διανομή του... Στην περίπτωση του τουριστικού προϊόντος, διάφοροι γενικώς εξεγερμένοι κηρύσσουν την υπόθεση αυτή αδιάφορη για εαυτούς και αλλήλους. Πρόκειται για μεγάλο λάθος που παραγνωρίζει τις επιπτώσεις του τουριστικού προϊόντος στη φύση, στην ποιότητα ζωής και στον πολιτισμό.
ΑΥΓΗ 26.10.18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου