Κά­ρα Ὄ­ου­κλιφ (Kara Oakleaf) Μει­ω­μέ­νη βα­ρύ­τη­τα (Gravity reduced)

ΠΡΩΤΑ τὸ κα­τα­λά­βα­με ἀ­π’ τὰ κέρ­μα­τα. Τὸ προ­η­γού­με­νο βρά­δυ, μιὰ Τρί­τη, πέ­σα­με γιὰ ὕ­πνο στὸν κα­νο­νι­κὸ κό­σμο καί, κά­ποι­α στιγ­μὴ μὲς στὴ νύ­χτα, ἡ ἕλ­ξη τῆς γῆς χα­λά­ρω­σε. Ξυ­πνή­σα­με ἀ­νά­με­σα σὲ δε­κά­ρες καὶ πεν­τά­ρες ποὺ ἐ­πέ­πλε­αν πά­νω ἀ­π’ τὸ κο­μο­δί­νο στὸ ὁ­ποῖ­ο εἴ­χα­με ἀ­δειά­σει τὶς τσέ­πες μας, τὰ χτε­σι­νὰ ψι­λὰ αἰ­ω­ρού­με­να στὸν ἀ­έ­ρα σὰν μον­τέ­λο ἡ­λια­κοῦ συ­στή­μα­τος.        Εἴ­δα­με τὰ παι­διά μας νὰ περ­πα­τοῦν στὸν ἀ­έ­ρα, τὰ πό­δια τους δι­έ­σχι­ζαν τὸ κε­νὸ λί­γα μό­λις ἑ­κα­το­στὰ πά­νω ἀ­π’ τὸ πά­τω­μα. Ὅ­ταν ση­κω­θή­κα­με ἀ­π’ τὸ κρε­βά­τι, τὸ νι­ώ­σα­με πὼς οἱ φτέρ­νες μας δὲν βυ­θί­στη­καν ἀ­κρι­βῶς στὸ χα­λί. Τέ­λος οἱ πα­τη­μα­σι­ές. Στὸν κα­θρέ­φτη τοῦ μπά­νιου εἴ­δα­με τὰ μαλ­λιά μας νὰ ἀ­νε­μί­ζουν μα­κριὰ ἀπ’ τὰ πρό­σω­πά μας, ἐ­λεύ­θε­ρα καὶ ἀ­τί­θα­σα, ἕ­να καρ­του­νί­στι­κο πορ­τρέ­το ἔκ­πλη­ξης.        Ἀ­να­κα­λύ­ψα­με νέ­ους τρό­πους νὰ κρα­τᾶ­με τὰ πράγ­μα­τα στὴ γῆ. Σύν­το­μα, τὰ σοῦ­περ-μάρ­κετ ξέ­μει­ναν ἀ­πὸ κολ­λη­τι­κὴ ται­νί­α καὶ αὐ­το­κόλ­λη­τα Velcro, χρή­σι­μα γιὰ νὰ κολ­λή­σει κα­νεὶς μπου­κά­λια καὶ κου­τιὰ πά­νω στὸν πάγ­κο τῆς κου­ζί­νας, γιὰ νὰ δι­α­τη­ρή­σει στὴ θέ­ση τους τὰ μπιμ­πε­λὸ στὸ τρα­πε­ζο­μάν­τη­λο, τὰ φω­τι­στι­κὰ στὸ τρα­πε­ζά­κι. Προ­σθέ­σα­με πόρ­τες στὰ ρά­φια μας γιὰ νὰ κρα­τή­σουν τὰ βι­βλί­α νὰ μὴν πέ­σουν καὶ κρα­τᾶ­με πάν­τα σπάγ­κο γιὰ νὰ δέ­σου­με ὁ­τι­δή­πο­τε κιν­δυ­νεύ­ει νὰ πλεύ­σει μα­κριά. Κα­νεὶς δὲν φο­ρά­ει πιὰ φοῦ­στες. Προ­σπα­θοῦ­με νὰ προ­σαρ­μο­στοῦ­με.        Τὸ φαῒ εἶ­ναι ἀ­κό­μα δύ­σκο­λο. Ὁ που­ρὲς πε­ρι­φέ­ρε­ται σὰν σύν­νε­φο πά­νω ἀ­π’ τὸ τρα­πέ­ζι, τὰ πο­τὰ δὲν μέ­νουν στὸ πο­τή­ρι. Προ­σθέ­του­με πε­ρισ­σό­τε­ρο βού­τυ­ρο στὴ συν­τα­γὴ μὲ τὶς πα­τά­τες στὴν προ­σπά­θειά μας νὰ γί­νει πιὸ βα­ρὺς καὶ γλεί­φου­με τὶς στα­γό­νες νε­ροῦ στὸν ἀ­έ­ρα, ὅ­πως τὰ παι­διὰ κυ­νη­γᾶ­νε νι­φά­δες χι­ο­νιοῦ μὲ τὴν γλώσ­σα τους.        Σ’ ἕ­ναν κό­σμο χω­ρὶς βα­ρύ­τη­τα δὲν ὑ­πάρ­χει ἀ­τμο­σφαι­ρι­κὴ κα­τα­κρή­μνι­ση, κι ἔ­τσι μᾶς λεί­πει ἡ βρο­χή. Τὰ σύν­νε­φα ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­νουν τὸ νε­ρὸ ποὺ ἔ­χουν συγ­κρα­τή­σει καὶ οἱ στα­γό­νες συσ­σω­ρεύ­ον­ται ὅ­λες μα­ζὶ καὶ στρο­βι­λί­ζον­ται ψη­λὰ πά­νω ἀ­π’ τὸ ἔ­δα­φος. Ὅ­ταν ἔρ­χε­ται κα­ται­γί­δα, κοι­τά­ζου­με πά­νω καὶ εἶ­ναι σὰν νὰ βλέ­που­με τὸν οὐ­ρα­νὸ μέ­σα ἀ­π’ τὸν βυ­θὸ μιᾶς λί­μνης, ὁ ἥ­λιος φαί­νε­ται θαμ­πὸς πί­σω ἀ­π’ τὸ σεν­τό­νι τοῦ νε­ροῦ, μα­κριὰ πά­νω ἀ­π’ τὰ μά­τια μας. Χω­ρὶς τὶς βρο­χο­πτώ­σεις, τὸ γρα­σί­δι ξε­ραί­νε­ται, κι ἔ­τσι κου­ρέ­ψα­με τὸ γκα­ζὸν μιὰ τε­λευ­ταί­α φο­ρά. Τὰ κομ­μέ­να ὑ­πο­λείμ­μα­τα γε­μί­ζουν τὸν ἀ­έ­ρα γύ­ρω μας, χοῦ­φτες ἀ­πὸ κομ­φε­τὶ ποὺ δὲν θὰ πέ­σουν κά­τω πο­τέ.        Κά­θε πρω­ὶ ὅ­ταν ἀ­νοί­γου­με τὶς ντου­λά­πες μας, τὰ μα­νί­κια ἀ­π’ τὰ που­κά­μι­σά μας ἀ­νε­μί­ζουν στὸν ἀ­έ­ρα, προ­σπα­θοῦν νὰ φτά­σουν κά­τι ποὺ δὲν βλέ­που­με. Κα­μιὰ φο­ρά, κα­θὼς δι­α­σχί­ζου­με τὸ χώλ, μᾶς ξαφ­νιά­ζει ἡ θέ­α κά­ποι­ου φου­λα­ριοῦ ποὺ λύ­θη­κε, ἕ­να με­τα­ξω­τὸ φάν­τα­σμα στὸ κε­νὸ ποὺ γλι­στρᾶ ἀ­θό­ρυ­βα μέ­σα στὸ σπί­τι.        Φω­νά­ζουν τό­σα πράγ­μα­τα στὸν κό­σμο αὐ­τό. Οἱ ἀ­σπι­ρί­νες κρο­τα­λί­ζουν μέ­σα στὸ πλα­στι­κὸ κου­τί τους, τὰ μα­χαι­ρο­πί­ρου­να κου­δου­νί­ζουν πί­σω ἀ­π’ τὰ κλει­στὰ συρ­τά­ρια τῆς κου­ζί­νας.  Κοῦ­κλες ποὺ χτυ­πᾶ­νε τὸ κα­πά­κι τοῦ κου­τιοῦ τους. Ὅ­λα ὅ­σα προ­σπα­θού­σα­με νὰ συγ­κρα­τή­σου­με, ξε­χύ­νον­ται ἐ­λεύ­θε­ρα. Μέ­χρι καὶ τὸ φεγ­γά­ρι πι­σω­γύ­ρι­σε πιὸ μα­κριὰ μέ­σα στὸ φόν­το τοῦ οὐ­ρα­νοῦ.        Ὅ­ταν ὁ θό­ρυ­βος γί­νε­ται ὑ­περ­βο­λι­κὰ δυ­να­τός, περ­πα­τᾶ­με μέ­χρι τὴ θά­λασ­σα, ἐ­κεῖ ποὺ βλέ­πει κα­νεὶς τὸν ὠ­κε­α­νὸ ἀ­κι­νη­το­ποι­η­μέ­νο, καὶ τὰ ἀ­φτιά μας γε­μί­ζουν ἀπ’ τὴν ἡ­συ­χί­α αὐ­τῆς τῆς ἀ­κτῆς δί­χως κύ­μα­τα. Κα­λύ­πτου­με τὸ πρό­σω­πο μας πί­σω ἀ­πὸ γυα­λιὰ ἡ­λί­ου καὶ μαν­τή­λια ποὺ κρα­τοῦν τοὺς ἐ­λεύ­θε­ρους κόκ­κους τῆς ἄμ­μου μα­κριὰ ἀ­π’ τὰ μά­τια μας.        Με­ρι­κοὶ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς ὀ­νει­ρευ­ό­μα­στε τὴ μέ­ρα ποὺ ἡ γῆ θὰ θυ­μη­θεῖ τὸν πα­λιό της ἑ­αυ­τὸ καὶ ἡ βα­ρύ­τη­τα θὰ ἀ­πο­κα­τα­στα­θεῖ. Ζοῦ­με μέ­σα στὸν μό­νι­μο φό­βο μή­πως ἔ­χου­με ξε­χά­σει κά­τι νὰ δέ­σου­με. Φαν­τα­ζό­μα­στε τὸ μα­χαί­ρι κά­ποι­ου σὲφ νὰ γλι­στρᾶ ἔ­ξω ἀ­π’ τὴν ξύ­λι­νη θή­κη του καὶ νὰ προ­σγει­ώ­νε­ται μπρο­στὰ στὰ πό­δια κά­ποι­ου παι­διοῦ. Βλέ­που­με τοὺς πι­λό­τους ποὺ μα­θαί­νουν νὰ πε­τοῦν μέ­σα στὸν νέ­ο οὐ­ρα­νὸ κι ἀ­κοῦ­με τὰ οὐρ­λια­χτά τους κα­θὼς τὰ ἀ­ε­ρο­πλά­να κλί­νουν ἀ­πό­το­μα πρὸς τὸ ἔ­δα­φος.        Ἐλ­πί­ζου­με.        Κα­νεὶς δὲν μι­λά­ει γι’ αὐ­τό, ἀλ­λὰ με­ρι­κοὶ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς πι­στεύ­ου­με πὼς ἡ χα­λά­ρω­ση ἔ­χει μό­λις ἀρ­χί­σει, πὼς ὅ,τι κι ἂν ἦ­ταν αὐ­τὸ ποὺ κρα­τοῦ­σε τὴν γῆ στα­θε­ρὴ ἔρ­χε­ται ὁ και­ρὸς ποὺ θὰ ἀρ­χί­σει τε­λι­κὰ νὰ χαί­νει. Φαν­τα­ζό­μα­στε τοὺς ἑ­αυ­τούς μας, τὰ παι­διά μας καὶ τὰ σπί­τια μας καὶ τὰ δέν­τρα ποὺ φυ­τέ­ψα­με στὶς αὐ­λές μας, ὅ­λα ὅ­σα ἔ­χου­με ρι­ζώ­σει στὸ ἔ­δα­φος, νὰ βγαί­νουν ἀ­πὸ τὴν λά­σπη καὶ νὰ ἀ­νυ­ψώ­νον­ται. Βλέ­που­με στὸ μέλ­λον τὴν ἐ­ξα­φά­νι­ση τῶν πό­λε­ων, σει­ρὲς ἀ­πὸ πο­λυ­κα­τοι­κί­ες ποὺ ἀ­πο­σχί­ζον­ται, τὰ κτί­ρια μοιά­ζουν μὲ παι­δι­κὰ δόν­τια ποὺ πέ­φτουν ἀ­π’ τὴν γῆ. Ὅ­ταν ὁ κό­σμος μας δὲν θὰ εἶ­ναι πλέ­ον ἀρ­κε­τὰ στέ­ρε­ος ὥ­στε νὰ μᾶς κρα­τή­σει στὴ θέ­ση μας, θὰ ἐ­κτρο­χι­α­στοῦ­με ὅ­λοι μα­κριὰ σὰν ἕ­να σύμ­παν ποὺ δι­α­στέλ­λε­ται.        Γιὰ τὴν ὥ­ρα τὰ κα­τα­φέρ­νου­με. Ὅ­ταν τὰ παι­διά μας, μὲ μιὰ χα­ρὰ ποὺ δὲν ἔ­χει συ­ναί­σθη­ση τοῦ κιν­δύ­νου, ἐ­πι­δει­κνύ­ουν τὴν ἱ­κα­νό­τη­τά τους νὰ πε­τοῦν, χα­μο­γε­λᾶ­με συμ­βα­τι­κά.        Τὴ νύ­χτα, κα­θὼς κλεί­νου­με τὰ μά­τια μας σ’ αὐ­τὴ τὴ νέ­α πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, σκε­φτό­μα­στε τὰ παι­διὰ ποὺ γεν­νή­θη­καν ἀ­πὸ τὴν χα­λά­ρω­ση καὶ με­τά, πὼς μπο­ρεῖ νὰ μὴν κα­τα­λά­βουν πο­τὲ τὸ νό­η­μα τοῦ ἴ­διου τους τοῦ βά­ρους.        Σ’ ὅ­λη τὴν ὑ­φή­λιο οἱ γο­νεῖς δέ­νουν κορ­δέ­λες στοὺς ἀ­στρα­γά­λους τῶν μω­ρῶν ποὺ γεν­νι­οῦν­ται κά­θε βρά­δυ. Τυ­λί­γουν τὴ μιὰ ἄ­κρη γύ­ρω ἀ­π’ τὸ κάγ­κε­λο τῆς κού­νιας ἢ γύ­ρω ἀ­π’ τὸν καρ­πό τους πρὶν πέ­σουν γιὰ ὕ­πνο, κρα­τών­τας τη σφι­χτὰ κον­τά τους. Τὰ παι­διὰ ἀ­νε­μί­ζουν σὰν χαρ­τα­ε­τοὶ κά­τω ἀ­π’ τὰ σκο­τει­νὰ τα­βά­νια τῶν ὑ­πνο­δω­μα­τί­ων. Κοι­μοῦν­ται βα­θιά, ἀ­νε­νό­χλη­τα ἀ­π’ τὸν πα­ρά­δο­ξο αὐ­τὸ νέ­ο κό­σμο. Τὰ μι­κρά τους σώ­μα­τα θυ­μοῦν­ται ἀ­κό­μα πὼς νὰ πλέ­ουν. Πη­γή: Ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα SmokeLong Quarterly, στὶς 30 Ἰανουαρίου 2017. Κά­ρα Ὄ­ου­κλιφ (Kara Oakleaf). Ἔρ­γα της ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ στὰ Monkeybicycle, Ta­ho­ma Li­te­ra­ry Re­view, Nim­rod κα­θὼς καὶ στὴν ἐ­πι­θε­ώ­ρη­ση Wa­shington In­de­pen­dent Re­view of Books. Εἶ­ναι ἀ­πό­φοι­τος τo­ῦ με­τα­πτυ­χια­κοῦ προ­γράμ­μα­τος Κα­λῶν Τε­χνῶν καὶ Δη­μι­ουρ­γι­κῆς Γρα­φῆς (M.F.A Program)  τοῦ George Mason U­ni­ver­si­ty καὶ εἶ­ναι ὑ­πεύ­θυ­νη τοῦ λο­γο­τε­χνι­κοῦ φε­στι­βὰλ τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου. Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἀγ­γλι­κά: Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ (Εὔ­βοι­α, 1982). Σπού­δα­σε δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α στὸ Ἀ­ρι­στο­τέ­λει­ο Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης καὶ ἀ­πὸ τὸ 2008 ἀ­σχο­λεῖ­ται ἐ­παγ­γελ­μα­τι­κὰ μὲ τὴν με­τά­φρα­ση λο­γο­τε­χνι­κῶν ἔρ­γων ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κὰ στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ καὶ ἀν­τί­στρο­φα. Συ­νερ­γά­στη­κε μὲ τὸ Κέν­τρο Βυ­ζαν­τι­νῶν, Κυ­πρια­κῶν καὶ Νε­ο­ελ­λη­νι­κῶν Σπου­δῶν τῆς Γρα­νά­δα κα­θὼς καὶ μὲ τὸ Δι­ε­θνὲς Ἰν­στι­τοῦ­το Με­τά­φρα­σης, I­n­s­t­i­t­ut V­i­r­t­u­al I­n­t­e­r­n­a­c­i­o­n­al de T­r­a­d­u­c­c­io, τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου τοῦ Ἀ­λι­κάν­τε. Ἔ­χει δη­μι­ουρ­γή­σει τὸ μπλὸγκ με­τα­φρα­στι­κῶν δειγ­μά­των ἰ­σπα­νό­φω­νης λο­γο­τε­χνί­ας στὰ ἑλ­λη­νι­κά: http://nancyangeli.blogspot.com.es/