H Παγκόσμια Ημέρα των ζώων

Του Γιάννη Σχίζα

 Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 6.10.2018

 γάτα η κυρία , γάτα με πέταλα 

Χάρρυ Κλύνν

Η 4^η Οκτωβρίου, Ημέρα των Ζώων, καθιερώθηκε για να μας βάλει σε σκέψεις για τα ζώα και  τη σχέση μας με το κόσμο. Σε μια ζωοκεντρική  κουλτούρα όπως αυτή των Ινδιάνων, μπορούσε να εκφωνείται ένας λόγος    συναδελφικός με τα ζώα : « Τι είναι ο άνθρωπος δίχως τα ζώα; Αν όλα τα ζώα φύγουν από τη μέση, ο άνθρωπος θα πεθάνει από μεγάλη εσωτερική μοναξιά…», έλεγε ο αρχηγός των Σιάτλ στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Πηρς. Σήμερα βέβαια αυτοί οι «καλοί τρόποι» εκλείπουν και η ανθρωπότητα βάζει το πρόβλημα των ζώων  μάλλον χρησιμοθηρικά.

Τα  αποκαλούμενα «ζώα έλξης» έχουν εξαλειφθεί  σχεδόν από τον δυτικό κόσμο-  στην αμερικανική κοινωνία εξέλιπαν από την εποχή που ο Κλαρκ Γκέϊμπλ  και η Μαίριλυν Μονρόε  έπαιζαν στο υπέροχο έργο «οι αταίριαστοι» δυο ρόλους αταίριαστους : Ο συλλέκτης αλόγων  για το χασάπη, η ευαίσθητη γυναίκα απέναντι στην σφαγή…

Τώρα πλέον τα παλιά ζώα έλξης συγκροτούν μεγάλες παρέες  στα υψίπεδα του Καϊμακτσαλάν  και αλλού, ενώ για τα υπόλοιπα «κρεατοπαραγωγά» ζώα αναπτύσσονται διάφορες σκέψεις : Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πρέπει λέει να μειωθούν τα ζώα κατά 50% περίπου, γιατί συνιστούν μεγάλο πρόβλημα για το  πλανήτη. Πάντως και έτσι οι προβληματισμοί για την «ευζωία» των ζώων  αναπτύσσονται αλματωδώς  : Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η αναισθησία προ της σφαγής είναι απαραίτητη, δεδομένου ότι ένα ζώο που αντιμετωπίζει το θάνατό του εν πλήρει συνειδήσει εκκρίνει τοξίνες που βλάπτουν  την  ποιότητα του … 

Όσον αφορά  τα «ζώα συνοδείας», που εισπράττουν συνήθως ποταμούς αγάπης ,  υπάρχουν κι αυτοί που τα χρησιμοποιούν   για ποικίλους σκοπούς – συμπεριλαμβανομένου του δόκτορος Νο των έργων του Τζαίημς  Μποντ, με τη γνωστή κατάσπρη  γάτα στην αγκαλιά του…

Δεν είναι περίεργο πως προσωπικότητες σαν τον Λένιν, τον Έλλιοτ , τον Χριστιανόπουλο,  ήταν  γατόφιλοι. Ο Σεφέρης στο ποίημα του «Οι γάτες του Αη Νικόλα» έδειχνε  την τελική υπέρβαση των ορίων, από μια κοινωνία που αμυνόταν …

Αφήνουμε στην άκρη  τα Fake ζώα του Ντίσνεϋ - τον Σιλβέστρο, τον Τοϋίτι, τον Μίκυ Μάους, τον Πλούτο - ήταν κι αυτά μια μαθητεία ζωής , ένα εξαγνιστήριο παλιών ανθρώπινων κριμάτων, ένα παιχνίδι εκεί συχνά όπου δεν παίζουμε. Και να μην ξεχνάμε τον δικό μας Στέφανο Γρανίτσα, που με τα  «Άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου» έδωσε μια πρώϊμη αίσθηση συνύπαρξης ανθρώπου και ζώου…