Τοτό Ριϊνα…

Του Γιάννη Σχίζα

Ο αρχιμαφιόζος που πέθανε πρόσφατα,   ήτανε  λέει Σισιλιάνος- σιγά μην ήταν από την ειδυλλιακή Τοσκάνη ή από την θεοφοβούμενη Ασίζη !Ήταν κοντός,1.58,  τόσο ώστε μου θύμιζε ένα συνάδελφο στη δουλειά που όταν ήθελε να πειράξει  κάποιον κοντό έλεγε : «Ενάμισι μέτρο με το όπλο στην ανάταση…» Ήταν επαγγελματίας δολοφόνος, φυγόδικος για 23 χρόνια, εντολοδότης  δυο διάσημων δολοφονιών – των Εισαγγελέων Τζοβάνι Φαλκόνε και Πάολο Μπορσελίνο. Ειδικεύθηκε μια περίοδο στις απαγωγές επιχειρηματιών, «έφαγε» 26 φορές ισόβια και  έκανε «μούγκα  στη στρούγκα»  των ανακριτικών αρχών, που προσπαθούσαν να του αποσπάσουν πληροφορίες. Κάποιος δικός μας δημοσιογράφος  σημείωσε για τον Ριϊνα : «πέρασε στην ιστορία, ως ο μαφιόζος που δεν αναγνώρισε ποτέ τις τραγικές ευθύνες του»…Το σχόλιο απολύτως αβίαστα και σε dt χρόνο ήγειρε το δικό μου αντισχόλιο : Σιγά μην αναγνώριζε ευθύνες !

Ο Ριινα ήταν «μπουμπούκι» στο τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου, σε μια περιοχή (Σικελία) που διεκδίκησε την ανεξαρτησία της από τη μητέρα Ιταλία…Τελικά το σχέδιο αυτό δεν ευοδώθηκε, αλλά ευοδώθηκε η ανάδυση του οργανωμένου εγκλήματος από τις στάχτες στις οποίες κείτονταν επί Μουσολινικού καθεστώτος . Το  καθεστώς  αυτό δεν συμβιβάστηκε με το εγκληματικό παραεμπόριο, θέλοντας να κρατήσει όλη την πίτα για λογαριασμό του…Στη συνέχεια η Ιταλική Αριστερά κατέβαλε σκληρές αλλά ατελέσφορες προσπάθειες  εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος, το οποίο ακόμη και σήμερα  εισπράττει φόρο  για την παροχή προστασίας σε επαγγελματίες και πολίτες…

Όλα τα πράγματα και όλες οι δραστηριότητες έχουν τον πρωταθλητή τους. Παρ’ ημίν ο Δημήτρης Κωστόπουλος με το πόνημά του «Ο Νταβέλης στο Σικάγο», έδωσε ένα χρονικό των Ελλήνων παράνομων και των πιο ιστορικών παρανομιών:  Βεβαίως και εμείς δεν υστερήσαμε, είχαμε ΄την ιστορική διπλομπλόφα της απόδρασης Παλαιοκώστα με ελικόπτερο, είχαμε ένα Βενάρδο ληστή τραπεζών[(και μάλιστα με μια κουκλάρα αδελφή περί της οποίας ο Γιώργος Ζαμπέτας έλεγεν ότι «σπάζει γλόμπους»(κοινώς, κάνει μπαμ…)], είχαμε τους αδελφούς Κατελάνους που εκδίωκαν εισαγγελείς  κλωτσηδόν από «περίεργους» χώρους εργασίας, είχαμε τους αδελφούς Γρηγοράκους +τον πατέρα που φαγώθηκαν μέχρις ενός από αντίπαλες συμμορίες, είχαμε τον διάσημο Φώτο  Γιαγκούλα του οποίου το κεφάλι «καρφώθηκε» στον σιδηροδρομικό σταθμό Κατερίνης (1925) εν αναμονή της επίσκεψης του δικτάτορα Θεόδωρου Παγκάλου. Είχαμε πολλούς και πολλά,  αλλά Τοτούς Ριίνες δεν είχαμε…

Ο Μαφιόζος που γνωρίσαμε δια μέσου των κινηματογραφικών έργων είχε δουλική σχέση με τ’ αφεντικά του, ήταν δέσμιος του καταναλωτισμού και της συμβατικής «ευζωϊας»- της λεγόμενης «μεγάλης ζωής». Ήταν πιστός αλλά σε κρίσιμες φάσεις γινόταν ανεπιφύλακτα προδότης,  ήταν σεξιστής και ουδέποτε ερωτευμένος, ήταν «καλός οικογενειάρχης» γιατί έτσι διέβλεπε ένα μελλοντικό θύλακα αυτοπροστασίας. Δεν ξέρω τι χαρακτηριστικά είχαν οι δικοί μας κατσαπλιάδες , πάντως το διάσημο λατινικό γνωμικό ( Homo Homini Lupus = Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος)  ταίριαζε απόλυτα στους μαφιόζους, αν και αδικούσε το συμπαθές τετράποδο…