Η ανανεωμένη διώρυγα του Σουέζ

Oi επεμβάσεις στις θάλασσες είχαν πάντοτε κάτι το μεγαλόπνοο και πολύ πιο εντυπωσιακό από τα υπόλοιπα έργα. Ενίοτε είχαν και κάτι εκκεντρικό, όπως αυτό που κατέθεσε πρόσφατα ο Αντώνης Καπετάνος: Οι κάτοικοι της Αργαλαστής στον νομό Μαγνησίας,  μετέτρεψαν ένα νησάκι  σε χερσόνησο γιατί έτσι τους συνέφερε ! http://oikologein.blogspot.gr/2015/08/blog-post.html

Ο Ξέρξης τρύπησε το ένα πόδι της Χαλκιδικής, ο Φερδινάνδος ντε Λεσέψ έκανε τον Ισθμό της Κορίνθου το 1893. Και τα δυο ήταν μικράμέγαλα  έργα, μικρά από την άποψη της χωρικής εμβέλειάς τους, μεγάλα ως κατασκευαστικά επιτεύγματα της εποχής τους. Όμως έργα όπως αυτά της διώρυγας του Παναμά ή του Σουέζ (1869) ήταν μεγάλα, διηπειρωτικά ως προς τις συνέπειές τους.

Υπήρχε και ένα ακόμη έργο που δεν έγινε, κι αυτό ήταν η επιθαλάσσια ανάπτυξη του αεροδρομίου Ελληνικού. Ο ιστορικός του μέλλοντος – αν αυτός ο χώρος κριθεί ιστορίσιμος -  θα σημειώσει την ιδιοτέλεια μέσω της οποίας μια σημαντική δομή παρακάμφθηκε , εις βάρος της κοινωνίας και του περιβάλλοντος…
Και τώρα ήλθε ένα νέο έργο, όπως η  διαπλάτυνση της διώρυγας του Σουέζ που ολοκληρώθηκε σε πανηγυρικό κλίμα και έδωσε αφορμή για μια μεγάλη  διεθνή εκδήλωση. Το έργο επιτρέπει την  αμφίδρομη κυκλοφορία σκαφών και αναμένεται να διπλασιάσει την τρέχουσα ημερήσια δυναμικότητα μεταφοράς εμπορευμάτων.
«Λεπτομέρειες» : Το κατασκευαστικό έργο ξεκίνησε με μια μεγάλη εθνική συνδρομή και  προσπάθεια να αντληθούν τα απαραίτητα κεφάλαια από τους ίδιους τους Αιγύπτιους. Μέσα σε μόλις έξι ημέρες συγκεντρώθηκαν 8,5 δισ. δολάρια και οι εργασίες άρχισαν στις 6 Αυγούστου 2014. Παρά τις αρχικές εκτιμήσεις που προέβλεπαν ότι το έργο θα διαρκούσε τρία χρόνια, σήμερα, μετά από ακριβώς 12 μήνες, έχει ολοκληρωθεί.

Η νέα τεχνητή υδάτινη οδός αρχικά είχε σχεδιαστεί να έχει 72 χλμ. μήκος, με κόστος 4 δισ. δολάρια, όπως είπε ο επικεφαλής της Διώρυγας του Σουέζ, Μοχάμπ Μέμις, αλλά ο πρόεδρος Αλ Σίσι ζήτησε τη μείωση του μήκους, λόγω ανησυχιών για την εθνική ασφάλεια.

Κατά τα λεγόμενα του Μέμις, το έργο θα περιλαμβάνει 35 χιλιόμετρα «ξηρό σκάψιμο» και 37 χιλιόμετρα πιθανής «επέκτασης και εμβάθυνσης», που  διευρύνουν την υπάρχουσα Διώρυγα.

Στο έργο περιλαμβάνεται η ανάπτυξη επιπλέον λιμένων στις τρεις επαρχίες της περιοχής, Σουέζ, Ισμαηλία και Πορτ Σάιντ, παράλληλα με την ανάπτυξη λιμένα στην πόλη Νουβέιμπα του νότιου Σινά και τον εκσυγχρονισμό του αεροδρομίου στο Σαρμ αλ Σέιχ.

Επίσης σχεδιάζεται στην Ισμαηλία η κατασκευή της Τεχνολογικής Κοιλάδας (τύπου Σίλικον Βάλεϊ), όπως αναφέρει το insideoutborders, όπου θα αναπτυχθούν διάφορα προγράμματα υψηλής τεχνολογίας, μαζί με μια νέα βιομηχανική ζώνη.

Δεκαεπτά ιδιωτικές επιχειρήσεις έχουν επιλεγεί για να ολοκληρώσουν το έργο σε συνεργασία με τις στρατιωτικές εταιρίες, πάντα υπό την επίβλεψη των ενόπλων δυνάμεων.


Η ιστορία της Διώρυγας

Η πρωταρχική σκέψη διάνοιξης διώρυγας στη περιοχή ήταν εκείνη που φέρεται να σχεδιάστηκε επί Φαραώ Σέτη Α΄ ή Ραμσή Β΄ τον 13ο αιώνα π.Χ., που θα ένωνε το δέλτα του ποταμού Νείλου με την Ερυθρά θάλασσα. Έπρεπε όμως να περάσουν 1000 ακόμη χρόνια για να επανέλθει το θέμα περί τον 8ο αιώνα π.Χ., επί του Φαραώ Νεκώς, ο οποίος σκεφτόταν να φτιάξει ένα κανάλι παράλληλα με το Νείλο και να συνδέσει την Ερυθρά Θάλασσα με ένα τμήμα του ποταμού, αλλά και πάλι το ενδιαφέρον αυτό ανακόπηκε, επειδή οι Πέρσες επιτέθηκαν στην Αίγυπτο. Έτσι το έργο σκέφθηκε να το συνεχίσει ο Δαρείος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως είχε διασχίσει εκείνο το κανάλι σε διάστημα τεσσάρων ημερών.

Αργότερα οι Ρωμαίοι το ονόμασαν Διώρυγα του Τραϊανού, οι Άραβες Διώρυγα των Χαλίφηδων, επί εκστρατείας του Ναπολέοντα το κανάλι είχε προσχωθεί και οι προσπάθειες διαφόρων ηγεμόνων να επαναχαραχτεί έπεσαν στο κενό.

Όμως στις 21 Μαρτίου 1859, υπό τον Γάλλο μηχανικό Φερνάν Λεσέπς, η σκαπάνη άνοιξε την πρώτη τρύπα στο χώμα.

Δέκα χρόνια μετά ολοκληρώνονται οι εργασίες και 7 μήνες αργότερα, στις 17 Νοεμβρίου 1869, περνούν τα πρώτα πλοία. Μήκος 160 χλμ., μέσο πλάτος 160 μέτρα, μέσο βάθος 18 μέτρα.

Μάλιστα, ο πρώτος πλοηγός που οδήγησε τα πλοία διαμέσου του καναλιού ήταν ένας Έλληνας ναυτικός από την Κάσο!

Στην κατασκευή της Διώρυγας, άλλωστε, είχαν εργαστεί χιλιάδες ‘Ελληνες, ιδίως από την Κάσο και το Καστελόριζο, με ακμάζουσες παροικίες στο Σουέζ και την Ισμαηλία.
Το λιμάνι του Πορτ Σάιντ ελέγχει την είσοδο της Διώρυγας στη Μεσόγειο,  κάπου στη μέση της απόστασης βρίσκεται η Ισμαηλία και στην έξοδο προς την Ερυθρά Θάλασσα είναι το Σουέζ.

Μετά το πραξικόπημα του Νάσερ, το 1952, ήρθε η εθνικοποίηση της Διώρυγας από τα χέρια των Άγγλων, και οι ταραχές την κράτησαν κλειστή για ένα χρόνο. Κλειστή παρέμεινε και στους δύο αραβοϊσραηλινούς πολέμους το 1967 και 1973.

Από το ’75 και εξής λειτουργεί χωρίς διακοπή και μέσω αυτής διακινούνται χιλιάδες πλοία με φορτία δισεκατομμυρίων.

Πριν από 10 μέρες, στις 26 Ιουλίου, επέτειο των 58 ετών από την εθνικοποίησή της, η Διώρυγα του Σουέζ κατέγραψε ρεκόρ σε χωρητικότητα φορτίου καθώς, μέσα σε μία μέρα, πέρασαν 50 πλοία, διακινώντας 3,8 εκατ. τόνους.