Του Γιάννη
Σχίζα
Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 29.8.15
Σε πολλούς
δρόμους του Δήμου Παπάγου είναι αδύνατο
να βαδίσει κάποιος στο πεζοδρόμιο,
δεδομένου ότι αυτό είναι κατειλημμένο από δέντρα και θάμνους. Στις περισσότερες
περιπτώσεις αυτά τα δέντρα και οι θάμνοι έπονται ενός φράκτη που τα
διαχωρίζει από αντίστοιχη βλάστηση στο
εσωτερικό του παρακείμενου οικοπέδου, οπότε το συμπέρασμα που βγαίνει είναι το
ακόλουθο : Οι ιδιοκτήτες έχουν προεκτείνει τον πράσινο χώρο τους εις βάρος του
πεζοδρομίου.
Πρόσφατα ο Δήμαρχος
της Αρτέμιδας κ. Μάρκου προσέφυγε – δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα- στην Εισαγγελία Πρωτοδικών για να καταγγείλει την παράνομη κατάληψη 6
στρεμμάτων αιγιαλού (!) και 735 τ.μ κοινόχρηστου χώρου από ομπρέλες και
ξαπλώστρες στην ακτή . Η ίδια κατάσταση και μάλιστα σε μεγάλη πυκνότητα παρατηρείται και στο Λαγονήσι,
προκαλώντας μια αφόρητη οπτική δυσανεξία σε ένα σκηνικό ανοιχτών θαλάσσιων
οριζόντων. Και επιβάλλοντας ένα κανονικό
σκατό σε μια μικρή, πάλαι ποτέ
γοητευτική παραλία.
Μερικά
χιλιόμετρα πιο πέρα, υπάρχουν συγκροτήματα κατοικιών «προστατευόμενα» από φράκτες και ειδικές
εισόδους. Και ενώ υποτίθεται ότι ο γύρω από τις κατοικίες χώρος-
δρόμοι ,
πεζοδρόμια, νησίδες και
πλατείες – είναι δημόσιος και
κοινόχρηστος, στην προκειμένη περίπτωση ο οικιστικός περίγυρος έχει
ιδιωτικοποιηθεί διαμορφώνοντας μια μινιατούρα «ιδιωτικής πόλης» : Παραπέμποντας σε ποιοτικά ανάλογες αν και πολύ πιο εκτεταμένες
δομές στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Γαλλία, που δημιουργούν εξωφρενικές
πολεοδομικές ανισότητες και
προοιωνίζονται ένα οργουελικό μέλλον.
Εν όψει, έργο του Maurice Prendergast
Εν όψει, έργο του Maurice Prendergast
Πρόσφατα, ο
θάνατος του Αιγύπτιου ηθοποιού Ομάρ Σαρίφ μου θύμισε το ρόλο του ως στρατιωτικού ντετέκτιβ στη «Νύχτα των
στρατηγών» - ένα φιλμ με επίκεντρο τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και το κυνηγητό ενός μανιακού Γερμανού στρατηγού που σκότωνε
πόρνες, μέσα στο σκηνικό μιας αχανούς βίας.
Κάπως ανάλογα, το κυνηγητό μικρο-παραβιάσεων της δημόσιας ιδιοκτησίας και
μικρο-ιδιωτικοποιήσεων, φαίνεται να
έχει τα χαρακτηριστικά αναζήτησης πταισμάτων μέσα σε ένα σκηνικό δραστηριοποίησης
του μνημονιακού serial killer – ομολογημένου και κραγμένου δράστη μαζικών δολοφονιών του μεγάλου
ελεύθερου χώρου.
Τι να
κάνουμε όμως; Η χώρα εκτός από τις
κύριες οικονομικές απώλειές της, έχει υποστεί ασύλληπτες παράπλευρες απώλειες στην ποιότητα ζωής. Η χώρα μετράει
και ξαναμετράει το ΑΕΠ που της απομένει μετά κάθε μνημονιακή αφαίμαξη, απρόθυμη
ή ανήμπορη να προωθήσει συλλογισμούς για
ένα «εναλλακτικό» ΑΕΠ, δηλωτικό του πραγματικού επιπέδου ευημερίας. Η χώρα
αποχαιρετά την ανάπτυξη που χάνει – θα λέγαμε κατά την Αλεξάνδρεια του Καβάφη
– χάνοντας ταυτόχρονα τον ειρμό για μια άλλη,
«οικο»ανάπτυξη, με λιγότερο κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος, με καλύτερη
ποιότητα ζωής.
Εκόντες-άκοντες
παραδοθήκαμε σε έναν απίστευτο οικονομισμό και δεν μας παρηγορεί παρά μια κουβέντα του Θεόδωρου Ζιάκα : «Για τον καϋμό της ρωμιοσύνης που σιγοκαίει
κάτω από τη στάχτη της συλλογικής αποτυχίας…»
Ο Δήμαρχος... προσέφυγε – δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα- στην Εισαγγελία Πρωτοδικών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίκοπο μαχαίρι, πιότερο υπέρ των καταπατητών, είναι η δικαιοσύνη στην Ελλάδα,
Αν ένας εισαγγελέας ως εκπρόσωπος του δημοσίου εξετάσει μια υπόθεση στο δικαστήριο, ή ο δήμος διεκδικήσει τα νόμιμα του με αγωγή, και η έδρα σε όποια από τις δυο εκδοχές δώσει δίκαιο στους εναγομένους, τότε οι εναγόμενοι έχουν κατοχυρώσει νομικό έρεισμα οικειοποίησης της καταπάτησης. Μάλιστα νόμος υποχρεώνει το Δημόσιο ή το Δήμο να προσαρμόσουν τη χωροταξική διαφορά και να συντάξουν συμβολαιογραφική πράξη.
Το θέμα είναι με τι στοιχεία υπεράσπισης της κοινόχρηστης περιουσίας υπέρ της ολότητας των πολιτών, ο εισαγγελέας ή ο Δήμος εκπροσώπησαν, το Δημόσιο ή το Δήμο, στο δικαστήριο.
Γιατί συμβαίνει και το άλλο, με ελλειπή στοιχεία ή ακόμα και με απόκρυψη σημαντικών, γίνονται διευθετήσεις νομιμοποίησης καταπατημένης κοινόχρηστης περιουσίας των δήμων, του δημοσίου ως ακόμα και της ολότητας των πολιτών, μεταξύ παρα-πολιτικο-δικονομικά διαπλεκόμενων.
Η περίπτωση της Σκύρου https://www.google.se/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0CCAQFjAAahUKEwicocaGxsrHAhUJZCwKHYVsBqI&url=https%3A%2F%2Froides.wordpress.com%2F2009%2F06%2F30%2F30june09%2F&ei=ya7fVdyYPInIsQGF2ZmQCg&usg=AFQjCNHP3kNL-4bYcAxDT6G_QeaJdWQWGw&sig2=_etPbbudFyU25og8Sg2OGQ με το σκάνδαλο της Μ.Μ. Λαύρας, για το οποίο ο πρώην εισαγγελέας κ Σανιδάς έδωσε εντολή εισαγγελικής έρευνας https://www.google.se/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=7&cad=rja&uact=8&ved=0CD8QtwIwBmoVChMInKHGhsbKxwIVCWQsCh2FbAai&url=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DLTRgl9QGhzw&ei=ya7fVdyYPInIsQGF2ZmQCg&usg=AFQjCNG4dD6L-_hP5C-EgomNewPOlZJvew&sig2=UzeOwes18aNeZ1BwfimIbw εκτιμώντας ότι γίνανε πράξεις απότοκων δικαστικών αποφάσεων, στηριγμένες σε ψευδή στοιχεία και ψευδομαρτυρίες, προδίδει τη μεθοδολογία της σχέσεις των πραγμάτων στη εξέλιξη διοικητικών και νομικών παρεμβάσεων για το θεαθήναι απόδοσης δικαίου, εις βάρος όχι μόνο ενός Δήμου (για το ιδιωτικό του περιουσιακό στοιχείο, να το διαχειρίζεται με την ιδιότητά του, ως ΝΠΔΔ), ή του Δημοσίου (ιδιωτικό του περιουσιακό στοιχείο, να το διαχειρίζεται με την ιδιότητά του, ως κρατική οντότητα )μόνο της κοινόχρηστης περιουσίας της ολότητας των πολιτών, αλλά και της κοινόχρηστης περιουσίας της ολότητας των πολιτών, την οποία κανείς δεν έχει δικαίωμα να την οικειοποιηθεί.
Δυστυχώς όμως αυτό είναι μια υποδεέστερη αξία για αυτούς που έχουν τη δυνατότητα της παρα-πολιτικο-δικονομικής πρωτοκαθεδρίας να αποφασίζουν για τα δίκαια και τη μοίρα του λαού, και έχουν όλη την ευχέρεια να το κάνουν, καθώς η Λευτεριά ακόμα μετράει τα νεκρά της Παλληκάρια, και οι πολίτες δεν έχουν τη γνώση και το χρόνο να ασχοληθούν με τα κοινωνικά και αυτονόητα http://diaploki-diafthora.blogspot.se/2007/08/blogger-gr.html. Δε κατέβει η ποτέ η Λευτεριά από τις βουνοκορφές και τα βοσκοτόπια στη πόλη για να δη το αντίκρυσμα του σεβασμού και τις αξιοπρέπειας που της οφείλουν οι απόγονοι του ραγιαδισμού.http://diaploki-diafthora.blogspot.se/2015/07/k.html