Στήβεν Χώκινγκ

Της Ελισάβετ Σταμοπούλου,  από το in.gr

Δεν μπορεί να κινηθεί ούτε να φάει μόνος του, αλλά το μυαλό του λειτουργεί με έναν μοναδικό τρόπο. Ο βρετανός θεωρητικός φυσικός, Στίβεν Χόκινγκ, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, δεν αφανίστηκε από την ασθένεια του κινητικού νευρώνα, από την οποία πάσχει, αλλά έβαλε την ιδιοφυή σφραγίδα του στην επιστημονική έρευνα.

Πολλοί τον παραλληλίζουν με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν όσον αφορά στην επιστημονική του δεινότητα, ενώ έχει εντρυφήσει στη θεωρητική κοσμολογία, την κβαντική βαρύτητα και στα ερωτήματα γύρω από τις μαύρες τρύπες.

Τη συγκλονιστική ιστορία του παρουσιάζει η ταινία Η Θεωρία των Πάντων σε σκηνοθεσία Τζέιμς Μαρς και με πρωταγωνιστή τον Έντι Ρέντμεϊν, ο οποίος διεκδικεί για την ερμηνεία του το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου. Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν για μεγάλη απόσταση της ταινίας από την πραγματικότητα, με την οικογενειακή ζωή του επιστήμονα να εξωραΐζεται.

Ο Στίβεν Χόκινγκ μπορεί και επικοινωνεί μόνο μέσω ενός υπολογιστή που λειτουργεί με την κίνηση του δεξιού του μάγουλου, του μοναδικού σημείου στο σώμα του που ξέφυγε από την παράλυση. 

Όπως και να έχει, είναι μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου, όχι μόνο επειδή πραγματοποίησε αξιοσημείωτες έρευνες, αλλά και γιατί κατάφερε να ζήσει πολύ παραπάνω από τα χρονικά πλαίσια που «όριζε» η ασθένειά του. 

ΦΩΤΟ Σμπαρούνης

Από την ηλικία των 12 ετών παρατήρησε δυσκολία στον έλεγχο των άκρων του και από τα 21 του χρόνια δίνει μάχη ενάντια στη νόσο του κινητικού νευρώνα. Είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου παράλυτος από τα 39 του χρόνια, αλλά το γεγονός αυτό δεν εμποδίζει την επιστημονική μεγαλοφυΐα του.

Οι προβλέψεις τον ήθελαν να μην ξεπερνά τα δύο χρόνια ζωής από τη στιγμή που διαγνώστηκε η ασθένειά του, αλλά ο Χόκινγκ άφησε άφωνο τον επιστημονικό χώρο καταφέρνοντας να ζήσει με την ασθένεια για πάνω από μισό αιώνα.

Τον τελευταίο χρόνο φοίτησής του στην Οξφόρδη ένιωθε να παραδίνεται το σώμα του στην αδεξιότητα, ενώ κάποια στιγμή μπλέχτηκαν τα πόδια του και έπεσε από τις σκάλες. Επισκέφτηκε το γιατρό, αλλά δεν βγήκε αμέσως στο φως η σωστή διάγνωση, με τις πιθανές αιτίες πίσω από τη σωματική αδυναμία να αποδίδονται στο αλκοόλ.

Ο Χόκινγκ έμαθε για την ασθένειά του ένα χρόνο αργότερα, κατά τη μεταπτυχιακή φοίτησή του στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Το άγχος και η απαισιοδοξία τον κυρίευσαν στην αρχή. Όταν είδε, όμως, ένα μικρό παιδί να χάνει τη ζωή του από λευχαιμία συνειδητοποίησε ότι δεν πρέπει να καταθέσει τα όπλα.

Από τα πανεπιστημιακά χρόνια οι καθηγητές είχαν διακρίνει ότι ο Χόκινγκ είναι ένα αξιόλογο μυαλό και διαφορετικός από το μέσο όρο, παρόλο που στο σχολείο δεν ξεχώριζε για τις επιδόσεις του.

Ο πατέρας του ήθελε να τον στρέψει στην Ιατρική, οι προσπάθειές του όμως δεν καρποφόρησαν αφού στον Χόκινγκ δεν άρεσε η Βιολογία.

Νάρκισσος και μισογύνης, για ορισμένους, ο Χόκινγκ έβλεπε την ασθένειά του ως πλεονέκτημα, αφού σύμφωνα με παλαιότερες δηλώσεις του, τον βοήθησε να αφοσιωθεί πλήρως στην έρευνα.

Δεν ήταν μόνο οι επιστημονικές θεωρίες του που διέθεταν πλούτο, αλλά και η προσωπική του ζωή.
Την πρώτη του σύζυγο, Τζέιν Γουάιλντ, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, την γνώρισε στα 21 περίπου χρόνια του, αλλά ο γάμος τους δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Η Τζέιν οδηγήθηκε σε κατάθλιψη, και όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή της, ο Χόκινγκ παραμελούσε την οικογένειά του.

Στάθηκε, όμως, δίπλα του με γενναιότητα, και όταν έπαθε πνευμονία ο Χόκινγκ οι γιατροί της είχαν συστήσει να τον αφήσει να πεθάνει. Εκείνη το απέρριψε, με τον Χόκινγκ να υποβάλλεται σε μια σωτήρια, για τη ζωή του, τραχειοτομή. Μπορεί να μην κόπηκε το νήμα της ζωής του, έχασε όμως την ομιλία του.

Η ζωή του Χόκινγκ δε σταμάτησε στη Τζέιν, αλλά παντρεύτηκε ξανά. Δεύτερη σύζυγός του ήταν η νοσοκόμα του, Ελέιν Μέισον, με την οποία και είχε μια παθιασμένη σχέση. Η συναισθηματική κατάρρευση, όμως, ξεπρόβαλε και πάλι, με τη δεύτερη σύζυγο του φυσικού να μην αντέχει τη σκληρή πραγματικότητα της υγείας του, και το διαζύγιο να έρχεται.

Τον τελευταίο μισό, περίπου, αιώνα, ο Χόκινγκ ζει με την απειλή του θανάτου, αλλά δεν τον φοβάται, όπως άλλωστε έχει δηλώσει. Απλά δεν βιάζεται να «φύγει», γιατί θέλει να προσφέρει.

Δεν χαρακτηρίζει τον εαυτό του ιδιοφυΐα «όπως είναι ο Αϊνστάιν», αλλά είναι υπερήφανος που συνέβαλε στο να κατανοήσει ο κόσμος το σύμπαν.

Η Βασιλική Εταιρεία της Αγγλίας τον αναγόρευσε εταίρο της το 1974, και ήταν το νεότερο μέλος της σε ηλικία 32 ετών.

Στα 65 του χρόνια, το 2007, ο Χόκινγκ εξέφρασε την επιθυμία να δοκιμάσει το θάλαμο της μηδενικής βαρύτητας. Έζησε την εμπειρία της μηδενικής βαρύτητας στο Zero Gravity Corp, και είχε τη δυνατότητα να κινηθεί χωρίς την αναπηρική καρέκλα.

Έχει εκφράσει την πεποίθηση ότι πιθανόν να υφίσταται εξωγήινη ζωή, ενώ έχει προειδοποιήσει ότι η τεχνητή νοημοσύνη θέτει σε απειλή την ανθρωπότητα.

Κατέστησε σαφές ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού, ενώ με ελπίδα και χιούμορ αντιμετωπίζει την ασθένειά του λέγοντας πως το μηχάνημα που κρύβεται πίσω από την ομιλία του του δίνει αμερικανική προφορά, με «την απήχηση στις γυναίκες να αυξάνεται».

Η επιστημονική του δράση τροφοδότησε και μια συγγραφική πορεία. Ένα από τα έργα του που ξεχώρισε ήταν Το χρονικό της ζωής μου, που κυκλοφόρησε το 2014. Διέθετε επιστημονικές πληροφορίες σε συνδυασμό με το φλεγματικό του χιούμορ.

Και η συγγραφική δραστηριότητα του Χόκινγκ δεν προσκρούει σε όρια. Πέρα από τις επιστημονικές του θεωρίες, έχει γράψει και παιδικό βιβλίο με την κόρη του Λούσι, με τίτλο George's Secret Key to the Universe, που περιστρέφεται γύρω από μια φανταστική ιστορία ενός αγοριού.