Τὸ ἐ­λά­χι­στο

του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

ΔΙΑΒΑΖΑ ἕνα τεράστιο μυθιστόρημα ποὺ δὲν δι­α­βά­ζε­ται. Κου­ρά­στη­κα. Μπά­φια­σα. Πό­θη­σα τὴν ἀ­πό­λαυ­ση τοῦ συμ­πυ­κνω­μέ­νου ἐ­λά­χι­στου – θυ­μή­θη­κα τὸν παπ­πού μου τὸν Θό­δω­ρο, ποὺ στὴν Ἀ­ρε­τσοὺ τῆς Πό­λης, κά­πο­τε, ἐ­πὶ ὧ­ρες ἔ­πι­νε μιὰν ὁ­λό­κλη­ρη ντα­μι­τζά­να οὖ­ζο χω­ρὶς ψω­μί, χω­ρὶς με­ζέ, χω­ρὶς τί­πο­τε, πα­ρὰ γλεί­φον­τας μό­νο τὸ κε­φά­λι, ἑ­νὸς πα­στω­μέ­νου τσί­ρου.

Υστερόγραφο ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ : Λίγη αυτοκριτική της συμπαθούς τάξεως των λογοτεχνών, δεν βλάπτει. Μακάρι να ήταν περισσότερη

Πη­γή: Νο­έμ­βριος (δι­η­γή­μα­τα, ἐκδ. Πα­τά­κη, 2014).

Γι­ῶρ­γος Σκαμ­παρ­δώ­νης (Θεσσαλονίκη, 1953). Δι­ή­γη­μα, Μυθι­στό­ρη­μα. Σπού­δα­σε γαλ­λι­κὴ φι­λο­λο­γί­α στὸ ΑΠΘ. Πρῶ­το του βι­βλί­ο Μά­τι φώ­σφο­ρο, κου­μάν­το γε­ρό (ἐκδ. Κα­στανι­ώ­της, 1992). Ἔ­γρα­ψε μὲ τὸν Παν­τε­λῆ Βούλ­γα­ρη τὸ σε­νά­ριο γιὰ τὴν ται­νί­α Ὅ­λα εἶ­ναι δρό­μος. Τε­λευ­ταῖ­ο βι­βλί­ο του Νο­έμ­βριος (ἐκδ. Πα­τά­κης, 2014). Δι­η­γή­μα­τά του ἔ­χουν με­τα­φρα­στεῖ σὲ πολ­λὲς γλῶσ­σες.