Πώς να επιλέξουμε Δέντρα για την πόλη

 

του Μιχάλη Αναστασιάδη

από τον Βιόκηπο

 Πώς να επιλέξουμε Δέντρα για την πόλη; 

(π.χ. της Σπάρτης)

 

Αυτές τις ημέρες στη Σπάρτη γίνεται συζήτηση σε σχέση με τη μορφή της κεντρικής Λεωφόρου Κ. Παλαιολόγου. Η συζήτηση ακουμπάει συχνά -και αναπόφευκτα- το θέμα των φυτεύσεων. Πολλά ερωτήματα κυκλοφορούν, του τύπου “και τι να βάλουμε;” 

Σκοπός εδώ είναι όχι να απαντήσω συγκεκριμένα, αλλά να δείξω ότι υπάρχει μια ολόκληρη παλέτα επιλογών, ότι η τελική επιλογή γίνεται εν πολλοίς με ορθολογικά και επιστημονικά / τεχνικά κριτήρια και, ότι οι Υπηρεσίες Πρασίνου των Δήμων έχουν όλα τα εργαλεία για να κάνουν τέτοιες επιλογές.

{Παρένθεση: Κατ’ αρχάς οφείλουμε να πούμε ότι κάθε ανάπλαση κρίνεται από την επιλογή Πρασίνου της. Διότι τα Δέντρα και το Πράσινο είναι αυτά που δημιουργούν πάνω από το 50% του περιβάλλοντος που θα βιώσουν οι άνθρωποι που θα χρησιμοποιούν τον χώρο. Αυτό το αυτονόητο, δυστυχώς δεν είναι τέτοιο για το 90% των μελετητών τέτοιων έργων στην Ελλάδα (που, λόγω κακώς νοούμενου συντεχνιασμού, κυριαρχείται -με κλαδικές νομοθετικές αποφάσεις- σχεδόν απολύτως από μηχανικούς, χωρίς δυνατότητα επαρκούς χώρου εργασίας για επαγγελματίες του Πρασίνου), οι οποίοι κατά κανόνα επιλέγουν να μην συνεργάζονται με τους γνώστες σε τοπικό επίπεδο: τις Υπηρεσίες Πρασίνου των Δήμων. Και έτσι βιώνουμε πανελλαδικά τραγικά λάθη και ελλείψεις στις επιλογές που γίνονται, καθώς και κατά την υλοποίηση των έργων... Κλείνει η παρένθεση}.

Αττικό άλσος

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυτές τις ημέρες προσφεύγω  στη κατηγορία   της «κατ’ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών» και πηγαίνω  στο Αττικό Άλσος,  χωρίς να χρησιμοποιήσω  τις διαδικασίες υιοθεσίας σκύλου.…Η θέα από όλες τις πλευρές του χώρου  είναι μαγική, έχεις μπροστά  τη Πάρνηθα και τον Υμηττό σαν μια υπέρλαμπρη  ολιστική απεικόνιση, βλέπεις τη θάλασσα ως την Αίγινα και το Αγκίστρι και καιρού θέλοντος τον Πόρο, ενώ σε πρώτο πλάνο προβάλλει  ο λόφος  του Λυκαβηττού και της Ακρόπολης. Εκεί έχουν εγκατασταθεί  κέντρα αναψυχής, ένας καλοκαιρινός κινηματογράφος, ένα θέατρο  , εκεί βλέπεις το ωραιότερο μπαλκόνι της Αττικής.  Επί πλέον όμως  συναντάς σε πολλά σημεία τα κατάλοιπα των εξορυκτικών εργασιών – παλιά νταμάρια που δεν σταμάτησαν παρά μόνο όταν ηρέμησε η ανοικοδόμηση... Γι αυτά τα νταμάρια , που αλλοίωναν έντονα το λοφώδες  περιβάλλον των Αθηνών,  έγραφε ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου : «Ποιο νομικό δικαίωμα, ποιος τίτλος ιδιοκτησίας μπορεί να   κλωτσοπατήση την ιστορία και την ωραιότητα των Αθηνών και να μας   υποχρεώση να δούμε συντελουμένη στο λεκανοπέδιο μια ολόκληρη γεωλογική μεταβολή, ένα εναρμόνιο συγκρότημα υψωμάτων να εξαφανίζεται;».

Η ΦΥΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΑ

 

Του Γιάννη Σχίζα

 

«Η Τέχνη, η Ελευθερία, η Δόξα σβήσανε

μα η φύση είναι πάντα ωραία»

«Το προσκύνημα του Τσάϊλντ Χάρολντ», 

δεύτερο άσμα, στροφή 87 

   Ο Τζωρτζ Γκόρντον, Λόρδος Βύρων, έζησε τη   μικρή αλλά  περιεκτική ζωή  των 36 χρόνων(1788-1824)  μέσα στα πλαίσια  μιας εποχής  που φιλοξένησε   πολιτικές,οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές .Έζησε   μια περίοδο  «επιτάχυνσης της ιστορίας», με    ιδεολογικά άλματα αλλά και πισωγυρίσματα, με κύριο χαρακτηριστικό την αμφισβήτηση  της  «φεουδαρχικής τάξης πραγμάτων»  και την ανάδυση   ενός νέου  Δημοκρατικού   Ανθρωπισμού.  Η ανήσυχη  φύση του  τον ώθησε στην  υπεράσπιση  οικουμενικών πολιτιστικών αξιών -   όπως έδειξε η  πολεμική  του  κατά  του Έλγιν για την υπόθεση των γλυπτών του Παρθενώνα. Στο ποίημά του «Η κατάρα της Αθηνάς» θα υπερασπίσει την «φυσική χωροθέτηση» των μαρμάρων του Παρθενώνα στον γενέθλιο χώρο τους και   θα καταγγείλει  με  συγκλονιστική λιτότητα τον  Σκωτσέζο Λόρδο που  αφαίρεσε  «ό,τι Γότθος, Τούρκος, Χρόνος είχε αφήσει»... ..

     Η  δημιουργική πορεία του Βύρωνα εντάσσεται  στο μεγάλο ρεύμα   του  Αγγλικού Ρομαντισμού, του οποίου  αφετηριακή  πράξη  θεωρείται  η δημοσίευση  των   Lyrical Ballads (1798) από τους  Wordsworth  και Coleridge. Ο Ρομαντισμός, λογοτεχνική σχολή και όχι μόνο,  θα αναδυθεί μέσα στις συνθήκες της  βιομηχανικής επανάστασης, με την ρευστότητα των καταστάσεων και την κινητικότητα των ιδεών,  με την έντονη  αλλαγή των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Στη νέα κατάσταση η έκπτωση της γραφικότητας προς όφελος  στυγνών παραγωγικών εγκαταστάσεων  μέσα σε  δύσμορφες και ανθυγιεινές  περιοχές, η  εμφάνιση ακραίων μορφών πλουτισμού αλλά και φτώχειας, διαμορφώνουν νέες αντιπαλότητες . Η  παραδοσιακή   κοινωνία  με τις παγιωμένες  μορφές   χώρων και  τοπίων ,  θα υποστεί  δραματική αλλαγή. Δημιουργούνται  σημαντικές «οπισθέλκουσες» δυνάμεις, γενικώς «φευγάτες» από την παρούσα κατάσταση ,   που όμως δεν είναι «οπισθοδρομικές» με το συνηθισμένο  νόημα , που δεν συμπλέουν  με τη  φεουδαρχία   .

      

Παῦ­λος Δ. Πέ­ζα­ρος : Ἡ Μί­να

 

ΓΕΝΝΗΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ δε­κα­ε­τί­α τοῦ εἰ­κο­στοῦ αἰ­ώ­να, ἡ Μί­να δὲν εἶ­χε χρό­νο, οὔ­τε νὰ γνω­ρί­σει σχο­λεῖ­ο οὔ­τε νὰ βι­ώ­σει κα­νέ­να ἀ­πὸ τὰ με­γά­λα ἱ­στο­ρι­κὰ γε­γο­νό­τα ποὺ ἀ­κο­λού­θη­σαν.

     Παι­δού­λα ἀ­κό­μη, πρὶν τὴ Μι­κρα­σί­α, ἐ­πι­χεί­ρη­σαν νὰ τὴν δώ­σουν γιὰ δου­λά­κι σὲ μιὰ μι­κρο­α­στι­κὴ οἰ­κο­γέ­νεια τοῦ Πει­ραι­ᾶ, ὅ­πως ἦ­ταν τὸ συ­νή­θει­ο γιὰ τὶς πο­λυ­με­λεῖς φτω­χὲς οἰ­κο­γέ­νει­ες τῶν νη­σι­ῶν μὲ πολ­λὲς θυ­γα­τέ­ρες.

     Τὴν ἔ­φε­ρε μὲ ἕ­να κα­ΐ­κι ὁ με­γά­λος καὶ μο­να­δι­κὸς ἀ­δελ­φός της ἀ­πὸ τὶς Σπέ­τσες, ἀ­φη­γοῦν­ταν ἀρ­γό­τε­ρα, καὶ τὴν πα­ρά­δω­σε στὴν Πει­ραι­ώ­τι­κη οἰ­κο­γέ­νεια.

     Μό­λις τὴν πα­ρά­τη­σε ἐ­κεῖ ἀ­να­κου­φι­σμέ­νος, ξέ­νη ἀ­νά­με­σα σὲ ξέ­νους, ἄρ­χι­σε νὰ κλαί­ει σπα­ρα­κτι­κά, ποῦ εἶ­σαι μά­να νὰ φω­νά­ζει, καὶ δὲν στα­μά­τη­σε τὸ κλά­μα ὁ­λό­κλη­ρα με­ρό­νυ­χτα. Στὴν ἀρ­χή, τὴν ἔ­πι­α­σαν μὲ τὸ κα­λό, τῆς εἶ­παν θὰ περ­νά­ει κα­λύ­τε­ρα ἐ­δῶ ἀ­πὸ τὸ νη­σί της, θὰ τρώ­ει κα­νο­νι­κά, θὰ ντύ­νε­ται κι ὅ­ταν θὰ με­γά­λω­νε, θὰ τῆς ἔ­βρι­σκαν ἕ­να κα­λὸ παλ­λη­κά­ρι νὰ παν­τρευ­τεῖ. Με­τὰ τὴν φο­βέ­ρι­σαν, τῆς εἶ­παν θὰ τὴν πε­τά­ξουν στὸ δρό­μο μό­νη κι ἔ­ρη­μη, λί­γο ἀ­κό­μη καὶ θ’ ἄρ­χι­ζαν νὰ τὴν ξυ­λο­φορ­τώ­νουν. Τί­πο­τε αὐ­τή. Νὰ κλαί­ει ὑ­στε­ρι­κά. Εἶ­δαν κι ἀ­πο­εῖ­δαν οἱ ἄν­θρω­ποι, ἔ­στει­λαν μή­νυ­μα στὶς Σπέ­τσες, νὰ ἔλ­θουν νὰ τὴν πά­ρουν πί­σω.

     

Mε αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρώπων με Αναπηρία

 

Ανακοίνωση του Δικτύου «Μεσοχώρα – Αχελώος SOS»

Μια ακόμη απορριπτική απόφαση του ΣτΕ για τα έργα στον άνω ρου του Αχελώου είναι γεγονός. Πιο συγκεκριμένα, η 7μελής σύνθεση του Ε΄ τμήματος του ΣτΕ, κρίνοντας σχετική προσφυγή του Συνδέσμου κατακλυζομένων Μεσοχώρας, εξέδωσε την 2230/2020 απόφαση, με την οποία ακυρώνει την απόφαση έγκρισης περιβαλλοντικών όρων (ΑΕΠΟ) του ΥΗΕ Μεσοχώρας (εκδόθηκε στις 4/8/2017, επί των ημερών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ). Το ΣτΕ, παρότι δεν αμφισβητεί την περιβαλλοντική, κοινωνική και οικονομική σκοπιμότητα του έργου, θεωρεί ότι η ΑΕΠΟ απώλεσε το νόμιμο έρεισμά της, καθώς «Δεν εχώρησε επανεξέταση της ΑΕΠΟ και συμβατότητά της με τις αναθεωρήσεις των Σχεδίων Διαχείρισης Λεκανών Απορροής Ποταμών και με το αναθεωρημένο περιφερειακό χωροταξικό σχέδιο Θεσσαλίας».

Σε κάθε περίπτωση, η νέα απόφαση του ΣτΕ αποτελεί ένα ακόμη εμπόδιο στα σχέδια των υποστηρικτών των έργων στον άνω ρου του Αχελώου, οι οποίοι αναθάρρησαν από τις επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις της κυβέρνησης της ΝΔ για επαναφορά του σχεδίου εκτροπής του Αχελώου στη Θεσσαλία. Για τους κατοίκους της Μεσοχώρας και το πανελλαδικό κίνημα υποστήριξης του 35χρονου αγώνα τους είναι μια στιγμή ικανοποίησης, παρότι είναι απολύτως σαφές ότι δε χωρά καμία επανάπαυση και εφησυχασμός.

Πώς μπορούσαμε να αποφύγουμε την πανδημία και πώς μπορούμε να αποφύγουμε την επόμενη!

 

Κριστιάν 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
.
Περίπου μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια εμφανίζεται ένας νέος παθογόνος ιός. Τέσσερις από αυτούς προκάλεσαν σοβαρά προβλήματα τα τελευταία 50 χρόνια: o HIV, ο Ebola, o SARS και, τώρα, ο COVID – 19, που προκάλεσε την ευρύτερα διαδεδομένη πανδημία εδώ και 100 χρόνια, με εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους ήδη, και με οικονομικό κόστος που έχει ανέλθει σε πάνω από 2,6 τρις και μπορεί να φτάσει τελικά δέκα φορές αυτό το ποσό, με μεγάλες συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία.
.
Κι όμως. Μια ετήσια επένδυση 30 δις δολλαρίων παγκοσμίως, ένα ποσό αστείο μπροστά στο κόστος της πανδημίας, θα μπορούσε να αποτρέψει την επόμενη – ή τουλάχιστον να μειώσει πολύ την έκταση και τις συνέπειες του φαινομένου! Αρκεί να ληφθούν από τώρα τα κατάλληλα μέτρα.
.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ένα άρθρο στο περιοδικό Science που παρουσιάζει τα αποτελέσματα μελέτης από ομάδα επιστημόνων, υπό τον συντονισμό του Andrew Dobson, Καθηγητή Οικολογίας και Περιβαντολλογικής Βιολογίας στο Princeton και του Stuart Pimm του Duke University, που συγκρότησαν μια διεπιστημονική ομάδα επιδημιολόγων, βιολόγων με ειδίκευση στις ασθένειες της άγριας φύσης, εργαζόμενων για τη συντήρηση των ειδών, οικολόγων και οικονομολόγων. Το συμπέρασμα της ομάδας ήταν ότι μια ετήσια επένδυση 30 δις δολλαρίων θα μπορέσει πιθανότατα να προλάβει μια επόμενη πανδημία.
.

Αδέσποτα: Ενημέρωση και πρόληψη, αυστηρή εφαρμογή της νομοθεσίας!

 

 

του Στέφανου Σταμέλλου

Με αφορμή το άτυχο συμβάν του συμπολίτη μας γιατρού με το δάγκωμα από το αδέσποτο σκυλί, επαναφέρω αυτά που έγραφα πέρυσι τέτοιο καιρό σχετικά με την εφαρμογή της νομοθεσίας για τα αδέσποτα, την ενημέρωση και την πρόληψη.

Έγραφα λοιπόν ότι είναι ανάγκη να γίνει μια οργανωμένη προσπάθεια για τη σταδιακή μείωση του αριθμού των αδέσποτων - μέχρι να μηδενιστεί ο αριθμός! Να γίνει με οργανωμένο τρόπο, με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών και των φιλοζωικών οργανώσεων, επιβάλλοντας την εφαρμογή του νόμου και καλλιεργώντας την κουλτούρα της πραγματικής αγάπης και του σεβασμού στα δικαιώματα των ζώων. Όλων των ζώων! Τέτοια μέτρα, όπως ο έλεγχος με την πλήρη σήμανση (τσιπάκια) και καταγραφή των ζώων συντροφιάς -και των ιδιοκτητών τους- στη  Διαδικτυακή Ηλεκτρονική Βάση σήμανσης και καταγραφής, το Μητρώο των Ζώων συντροφιάς σε κάθε δήμο, η στείρωση, το περιλαίμιο και η μεταλλική του κονκάρδα προβλέπονται από τη νομοθεσία. Και το ερώτημα είναι: γιατί δεν εφαρμόζονται και γιατί δεν ελέγχονται όσοι δεν συμμορφώνονται.

 

Mακρυγιάννης και ζωγράφος

 

Είκοσι τέσσερις υποθετικοί διάλογοι με παιδιά και νέους που προτείνουν μια διαδρομή αποκρυπτογράφησης και ερμηνείας του κόσμου των εικόνων του Μακρυγιάννη. Στο βιβλίο παρουσιάζονται οι είκοσι τέσσερις πίνακες που δημιουργήθηκαν με την καθοδήγηση του στρατηγού Μακρυγιάννη από τον λαϊκό ζωγράφο Δημήτριο Ζωγράφο και αφηγούνται γεγονότα της Επανάστασης, από την έναρξή της μέχρι την ανεξαρτησία της Ελλάδας το 1830. Παρακολουθώντας τον κάθε διάλογο, ο αναγνώστης περιηγείται με μοναδικό τρόπο στον Αγώνα του 1821, ανακαλύπτοντας αθέατες πτυχές της Επανάστασης και της εποχής της.

Φυτεύοντας τους Υποβρύχιους Κήπους του Αιγαίου

 

 

 

Ένα σημαντικό στάδιο της διαδικασίας αναδάσωσης θαλάσσιων λιβαδιών Ποσειδωνίας ολοκληρώθηκε λίγο πριν την έναρξη των περιοριστικών μέτρων, από την ερευνητική ομάδα του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας Αρχιπέλαγος. Σε μία εποχή που έχουμε πλέον συνηθίσει να αναφερόμαστε μοιρολατρικά στα είδη ζώων και φυτών που εξαφανίζονται για πάντα, είναι καιρός να αρχίσουμε να επικεντρωνόμαστε στις έμπρακτες λύσεις για την αναστροφή αυτής της κατάστασης, αντί να χάνουμε πολύτιμο χρόνο φλυαρώντας για τα προβλήματα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε.

 

Ιωάννης Πανουτσόπουλος : Οικογενειακά ή πολυπρισματικός κόσμος

 

Σελίδες: 112, Τιμή: 11 €, ISBN: 978-960-499-316-1

Εκδόσεις Τόπος

 

 

Η νέα ποιητική συλλογή του Ιωάννη Πανουτσόπουλου «Οικογενειακά ή πολυπρισματικός κόσμος» περιέχει, όπως και η προηγούμενη συλλογή, 36 ποιήματα χωρισμένα σε τρεις ενότητες των 12 ποιημάτων. Τα ποιήματα που είναι αφιερωμένα στην «Οικογένεια της σιωπής» κάποτε δομούν και άλλοτε αποδομούν γνώριμα στιγμιότυπα της φυσικής μας οικογένειας. Στην «Οικογένεια της οργής» ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος μιλάει για εκείνους που θέτουν σκοπό της ζωής τους να αλλάξουν τον κόσμο, πριν ο κόσμος αλλάξει τους ίδιους και ως εκ τούτου αλλάξει ο κόσμος. Στην «Οικογένεια της σπουδής» μπορεί να μη βρούμε ακριβώς τις ιδεολογικές μας συντεταγμένες αλλά σίγουρα θα αναρωτηθούμε για τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να ταξιδέψουμε στο μακρινό Κοτσυφοπέδιο και στο ακόμα πιο μακρινό κρατίδιο του εσωτερικού αναστοχασμού. Γιατί στο τέλος κατανοούμε ότι σε έναν πολυπρισματικό κόσμο τα πάντα μας αφορούν και παντού μπορεί να υπάρχει και το δικό μας γονιδιακό αποτύπωμα.

Τα «Οικογενειακά ή πολυπρισματικός κόσμος» κατά τον Ιωάννη Πανουτσόπουλο είναι το ασυνόδευτο παιδί που φτάνει στις απόκρημνες ακτές του ανθρωπισμού μας. Μπορεί να είναι και το μωρό που μεγαλώνει στον αποστειρωμένο πολιτισμό μας που μας εξασφαλίζει τα πάντα για να νεκρώσει κάθε επιθυμία.

Οι γραμμές υψηλής τάσης της ΔΕΗ, στις Θερμοπύλες...

 Tου Στέφανου Σταμέλλου

Θα έχετε αναρωτηθεί υποθέτω, βλέποντας φωτογραφίες σε περιοδικά και στο ιντερνετ, τι είναι αυτές οι γραμμές πάνω από το άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες. Είναι οι δύο γραμμές υψηλής τάσης της ΔΕΗ που «στολίζουν» τον αρχαιολογικό χώρο. Έγραφα γι’ αυτό πριν πέντε χρόνια, χωρίς καμιά ανταπόκριση:

Οι γραμμές υψηλής τάσης της ΔΕΗ στον ιστορικό χώρο των Θερμοπυλών. Αισθητική, περιβαλλοντική και υγειονομική υποβάθμιση της περιοχής

Αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, στην Ελλάδα της πολύπλευρης κρίσης: δύο γραμμές της υψηλής τάσης της ΔΕΗ* περνούν δίπλα και πάνω σχεδόν από το Καινοτομικό Μουσείο, το Κέντρο Ιστορικής Ενημέρωσης Θερμοπυλών, και το Μνημείο του Λεωνίδα.

Αναμφισβήτητα ο ευρύτερος χώρος των Θερμοπυλών, το Μνημείο του Λεωνίδα και οι ιαματικές πηγές, αποτελούν μια περιοχή ανεκτίμητης αξίας. Η μάχη των Θερμοπυλών αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές μάχες στην ελληνική και στην παγκόσμια ιστορία. Τα γεγονότα και το όνομα του Λεωνίδα είναι παγκόσμια γνωστά, γι’ αυτό και δέχεται χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, κυρίως ξένους και μαθητές. Με την ανέγερση και τη λειτουργία του Κέντρου Ιστορικής Ενημέρωσης οι επισκέπτες πολλαπλασιάστηκαν και διαρκώς ο αριθμός θα αυξάνεται.

Από το ΝΕΟΝ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ : Η ΧΩΡΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

 

 

Ἡ Χώ­ρα Νο­έμ­βριος

Δώδεκα ποιήματα γιὰ προχωρημένο Νοέμβρη
γυρισμένα ἀπὸ τὰ ἀγγλικὰ στὰ ἑλληνικὰ
ἀπὸ τὴ Νατάσα Κεσμέτη καὶ τὸν Γιάννη Πατίλη
στὴ μνήμη τῆς φίλης τους ποιήτριας
Ἕλενας Στριγγάρη (1950-2020)

⸙

Ἔγρα­ψε κά­πο­τε ὁ Ρί­τσαρντ Κὶνγκ (ψευ­δώ­νυ­μο τοῦ Richard King Huskinson, 1879-1947) σ΄ ἕ­να βι­βλί­ο του μὲ τί­τλο Δί­πλα στὸ Τζά­κι μὲ Ἀ­μί­λη­τους Φί­λους (1921) τὸ πα­ρα­κά­τω :

Με­ρι­κὲς φο­ρὲς θαρ­ρῶ πὼς ἐ­κεῖ­νος ποὺ γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ εἶ­πε ὅ­τι «ὁ δρό­μος γιὰ τὴν κό­λα­ση εἶ­ναι στρω­μέ­νος μὲ κα­λὲς προ­θέ­σεις» θὰ πρέ­πει νὰ τὸ εἶ­πε Νο­έμ­βριο! Τὸ Φθι­νό­πω­ρο εἶ­ναι γε­μά­το κα­λὲς προ­θέ­σεις – ὅ­πως ἡ Ἄ­νοι­ξη εἶ­ναι γε­μά­τη γι­ορ­τὲς καὶ ἐλ­πί­δα καὶ τὸ Κα­λο­καί­ρι θερ­μό­τη­τα καὶ dolce far niente. Ὅ­μως ὅ­πως τὴν πρώ­τη ζε­στὴ μέ­ρα τοῦ Ἰ­ου­λί­ου νι­ώ­θεις γε­μά­τος ἐ­νέρ­γεια ποὺ σὲ κά­νει νὰ νο­μί­ζεις πὼς πρέ­πει νὰ ζή­σεις αἰ­ώ­νια, ἔ­τσι καὶ τὸ Φθι­νό­πω­ρο σὲ κά­νει νὰ συ­νει­δη­το­ποι­εῖς πὼς ἡ ζω­ὴ φτε­ρου­γί­ζει μα­κριὰ καὶ ὁ νοῦς δὲν ἔ­χει φτά­σει ἀ­κό­μη στὴν πλή­ρη του ὡ­ρι­μό­τη­τα οὔ­τε στὴν ἐκ­πλή­ρω­ση τῆς φι­λό­δο­ξης δι­α­νο­η­τι­κῆς του καρ­πο­φο­ρί­ας. Ἴ­σως εἶ­ναι τὸ ἄγ­γιγ­μα τοῦ χει­μώ­να ὁ­λό­γυ­ρα στὴν ἀ­τμό­σφαι­ρα ποὺ σὲ κά­νει νὰ σχε­διά­ζεις δι­ά­φο­ρα με­γα­λό­πνο­α γιὰ τὰ ἀ­τέ­λει­ω­τα βρα­δι­νά του Νο­εμ­βρί­ου, δει­λι­νὰ ποὺ τό­σο μα­κραί­νουν… Θὰ μά­θεις ἴ­σως Ρω­σι­κά, ἢ κά­τι πιὸ ἐξωτικό… Ἀ­ρα­βι­κά, θὰ δι­α­βά­σεις ὅ­λα τὰ ἔρ­γα τοῦ Μπαλ­ζάκ… Ὄ­νει­ρα πὼς θὰ με­λε­τή­σεις Περ­σι­κὰ μὲ τὴν εὐ­γε­νι­κὴ πρό­θε­ση νὰ με­τα­φρά­σεις τὰ Ρουμ­πα­γιὰτ τοῦ Ὀ­μὰρ Κα­γιὰμ στὰ μα­κριὰ–μα­κριὰ σού­ρου­πα τοῦ Φθι­νο­πώ­ρου…

Manuel Castells Η εξουσία στην ψηφιακή εποχή: Η παρακαταθήκη του Νίκου Πουλαντζά στη νέα ιστορική συνθήκη

 

 

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2020, 7.00 μ.μ.

 

Διαδικτυακά, λόγω των ιδιαίτερων φετινών συνθηκών, θα πραγματοποιηθεί στις 10 Δεκεμβρίου 2020 και ώρα 7.00 μ.μ. η 14η Ετήσια Διάλεξη στη Μνήμη του Νίκου Πουλαντζά – ο θεσμός που καθιέρωσε από το 2007 το Ινστιτούτο, με σκοπό την παρουσίαση στο ελληνικό κοινό σημαντικών διεθνών προσωπικοτήτων της αριστερής σκέψης.

Φέτος, προσκεκλημένος ομιλητής θα είναι ο γνωστός καθηγητής Κοινωνιολογίας, Manuel Castells, η διάλεξη του οποίου θα έχει θέμα: «Η εξουσία στην ψηφιακή εποχή: Η παρακαταθήκη του Νίκου Πουλαντζά στη νέα ιστορική συνθήκη».

Γνωστός για τη δουλειά του στην κοινωνιολογία της επικοινωνίας και της τεχνολογίας, ο Manuel Castells θα πραγματευτεί ένα θέμα ιδιαίτερα επίκαιρο, ειδικά στις δεδομένες συνθήκες, στις οποίες τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης στρέφουν προς τον ψηφιακό κόσμο μεγάλο μέρος όχι μόνο των οικονομικών δραστηριοτήτων και της καθημερινότητας των ανθρώπων, αλλά και το πεδίο της πολιτικής καθαυτό.

Τον Manuel Castells θα προλογίσει εκ μέρους του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς το μέλος του και ομότιμος καθηγητής στο Τμήμα Γεωγραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου, Κωστής Χατζημιχάλης.

 

Η ετήσια διάλεξη θα μεταδοθεί διαδικτυακά και ο σύνδεσμος για την παρακολούθησή της θα ανακοινωθεί τις επόμενες ημέρες. Θα υπάρχει διερμηνεία μεταξύ αγγλικών και ελληνικών.

Χα­νὶφ Κι­ου­ρέ­ι­σι (Hanif Kureishi): Ἡ Ἀ­γά­πη σὲ κά­νει και­νούρ­γιο (Love is always an innovation)

 

ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ στὸ δω­μά­τιο τοῦ ξε­νο­δο­χεί­ου. Ἦ­ταν ἕ­να φτη­νὸ μέ­ρος μὲ κα­κὴ θέ­α. Θὰ χώ­ρι­ζαν, αὐ­τὸ εἶ­χαν πεῖ, με­τὰ ἀ­πὸ μιὰ τε­λευ­ταί­α τους συ­νεύ­ρε­ση. Θὰ ἦ­ταν ἄ­γρια, ὅ­σο πιὸ ἄ­γρια γι­νό­ταν.

        Τὸν πε­ρί­με­νε στὸ δω­μά­τιο τοῦ ξε­νο­δο­χεί­ου καὶ εἶ­χε φτά­σει νω­ρί­τε­ρα γιὰ νὰ κα­θα­ρί­σει τὸ μυα­λό της. Ἔ­πρε­πε νὰ ἔ­χει τὸ τη­λέ­φω­νό της ἀ­νοι­χτὸ γι’ αὐ­τόν, ἀλ­λὰ τὰ παι­διά της κι ὁ Πί­τερ τῆς ἔ­στελ­ναν συ­νέ­χεια μη­νύ­μα­τα. Ἐ­κεί­νη εἶ­χε πά­ει σὲ ἕ­ναν ἄρ­ρω­στο φί­λο ποὺ πέ­θαι­νε. Χα­χά­νι­ζε, κα­θὼς ἔ­λε­γε ψέ­μα­τα, ἀλ­λὰ τὴν ἄ­φη­σαν ἥ­συ­χη, οἱ μό­νοι ποὺ εἶ­χε στὸν κό­σμο. Ἡ οἰ­κο­γέ­νειά της ἦ­ταν σὰν οἰ­κο­γέ­νεια, τῆς ἄ­ρε­σε νὰ λέ­ει. Κι ἐ­κεῖ­νος, ὁ κύ­ριος Ἀ­πο­χαι­ρε­τι­σμός, ἦ­ταν κα­θ’ ὁ­δόν.

        Τὸν πε­ρί­με­νε στὸ ξε­νο­δο­χεῖ­ο. Ἔ­πει­τα ἀ­πὸ ἐ­ξά­σκη­ση, εἶ­χε ἀρ­χί­σει νὰ ἐ­κτι­μά­ει τὴ βι­αι­ό­τη­τα στὸ κρε­βά­τι. Δὲν ἦ­ταν πο­τὲ ἐ­πι­δει­ξί­ας. Δὲν ὑ­πῆρ­ξε πο­τὲ τί­πο­τε ἄλ­λο ἀ­πὸ ἀ­ξι­ο­πρε­πής. Τί δι­α­φο­ρὰ ἔ­κα­νε αὐ­τὸ στὴ ζω­ή της! Μὲ ὅ­λα τὰ ἄλ­λα νὰ πρέ­πει νὰ ἀλ­λά­ξουν καὶ νὰ ἀ­να­δι­ορ­γα­νω­θοῦν γιὰ νὰ ἀ­να­γνω­ρί­σει τὸν ἑ­αυ­τό της, τὸ και­νού­ριο αὐ­τὸ ἄ­το­μο.

        Μέ­χρι αὐ­τὸν ἐ­δῶ, εἶ­χε πά­ει μὲ πέν­τε ἢ ἕ­ξι ἄν­τρες καὶ εἶ­χε τὰ μά­τια της κλει­στὰ στὴ διά­ρκεια.

Πτήσεις χωρίς πιλότο…

Vikipedia,  Pathfinder_Plus_solar_aircraft_over_Hawaii.
 

Του Γιάννη Σχίζα

Το 1995, σε ένα ταξίδι με λεωφορείο στη διαδρομή Καστοριά-Αθήνα, έτυχε να γνωριστώ με τον οδηγό του πούλμαν. Ο άνθρωπος είχε υποστεί μια μεγάλη απογοήτευση στη ζωή του – ήταν υποψήφιος στη Σχολή Ικάρων αλλά τελικά δεν πέτυχε  - γι αυτό  το είχε ρίξει στην «κατά φαντασίαν» αεροπορία : Οδηγούσε ένα αεροπλανάκι drone  και ήξερε απέξω και ανακατωτά όλους τους τύπους των αεροπλάνων, τις επιδόσεις τους, τις ταχύτητές τους, τους βαθμούς καθόδου και ανόδου…Την εμπειρία μου γι αυτές τις πτήσεις την ανανέωσα 10 χρόνια αργότερα, παρακολουθώντας Drone αεροπλάνα  να πετούν από διάφορους πιλότους, συγκεντρωμένους όλους σε ένα μικρό γήπεδο που είχε μείνει  διαθέσιμο από  την  απομάκρυνση του αεροδρομίου Ελληνικού. Έπειτα γνώρισα τα Drone στην Κάρπαθο, όταν τραβούσαν φιλμ για την παγανιστική  τελετή στο πανηγύρι του Αγίου Ιωάννη του Βρουκούντα, στα τέλη του Αυγούστου του 2016 : Ήταν μια πραγματική μαγεία, διάχυτη σε όλη την ατμόσφαιρα, έτσι ώστε μόνο κατά τύχη ανακάλυψα ότι δέκα μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας καραδοκούσε το drone σαν ελικόπτερο και κατέγραφε τις κινήσεις του χορού…

 Τα αεροπλάνα χωρίς άμεσο πιλοτάρισμα από άνθρωπο,  έχουν μπει για τα καλά στη πρακτική και στη φρασεολογία.

Λὶσλ Τζόμ­πσον (Liesl Jobson) : Χα­στού­κι(slam)

H ΚΟΡΗ ΤΗΣ ἐ­πέ­στρε­φε ἔ­πει­τα ἀ­πὸ πο­λὺ και­ρό. Ἡ μη­τέ­ρα της θὰ μά­θαι­νε ξα­νὰ νἆ­ναι Μα­μά. Ἔ­πει­τα, θὰ μά­θαι­νε πό­τε μπο­ρεῖ ν’ ἀγ­κα­λιά­ζῃ, καὶ πό­τε νὰ συγ­κρα­τεῖ­ται.

     Δε­κα­πέν­τε χρό­νια νω­ρί­τε­ρα, ἡ κό­ρη της ἦ­ταν ἕ­να πρό­ω­ρα γεν­νη­μέ­νο βρέ­φος μὲς σὲ μιὰ θερ­μο­κοι­τί­δα καὶ ζύ­γι­ζε ἀ­κρι­βῶς ἕ­να κι­λό. Ἦ­ταν τό­τε ποὺ ἡ μη­τέ­ρα της ὁ­δη­γοῦ­σε ὣς τὸ νο­σο­κο­μεῖ­ο στὶς 04:00 π.μ. ἁ­πλὰ καὶ μό­νο γιὰ νὰ τὴ δῇ ν’ ἀ­να­πνέ­ῃ. Τῆς σκά­ρω­νε να­νου­ρί­σμα­τα, ὥ­σπου κοι­μό­ταν πλά­ι στὶς ὀ­θό­νες. Ἔ­πλε­κε μάλ­λι­να ―μυ­τε­ρὰ στὴν κο­ρυ­φὴ σὰν ξω­τι­κοῦ― σκου­φά­κια, ποὺ ἔ­φτα­ναν τὸ μέ­γε­θος ἑ­νὸς μή­λου, ὡ­στό­σο ἕ­να πρω­ῒ ὅ­ταν ἐ­κεί­νη θὰ ἔ­λει­πε, μιὰ νο­ση­λεύ­τρια ἀ­π’ τὴν κλι­νι­κὴ τῶν ἐ­νη­λί­κων ἀ­σθε­νῶν ποὺ ἀ­να­πλή­ρω­νε κά­ποι­ον στὴ ΜΕΘ τῶν νε­ο­γέν­νη­των, το­πο­θέ­τη­σε τὴ λά­θος ται­νί­α στό πρό­σω­πο τοῦ βρέ­φους προ­κει­μέ­νου νὰ σι­γου­ρέ­ψῃ τὸν τρο­φο­δο­τι­κὸ σω­λή­να. Ὅ­ταν αὐ­τὴ ἔ­πρε­πε ν’ ἀ­φαι­ρε­θῇ, τὸ ἀ­νώ­τε­ρο τμῆ­μα τοῦ βρε­φι­κοῦ δέρ­μα­τος σκί­στη­κε, δη­μι­ουρ­γῶν­τας ἕ­να κά­πα­λο, κι’ ἀρ­γό­τε­ρα μιὰν οὐ­λὴ στὸ ζυ­γω­μα­τι­κὸ τοῦ νε­ο­γνοῦ, ἡ ὁ­ποί­α τε­λι­κὰ ἀ­πορ­ρο­φή­θη­κε κα­τα­λή­γον­τας νὰ μοιά­ζῃ μὲ ἕ­να ξε­θω­ρι­α­σμέ­νο ἀ­ση­μέ­νιο ψά­ρι.

     

Η ΕΞΟΥΣΊΑ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΏΝ ΩΣ ΕΙΔΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΊΑΣ

 του Νίκου Ζήβα

" Αυτό που η βιομηχανία δίνει με το ένα χέρι, οι συνθήκες της ανάπτυξής της, το έχουν πάρει ήδη με το άλλο. Επαινεί την ποιότητα των θεραπειών της, αλλά ξεχνά να πει ότι εμβολιάζει την ασθένεια " ΓΚΥ ΝΤΕΜΠΟΡ

Ο άρρωστος κόσμος μας, των μοντέρνων καιρών, που σταδιακά εδώ και δύο αιώνες επισωρεύει με γεωμετρική πρόοδο την βιομηχανική-πολεμική- τεχνολογική μόλυνση του, μέσω της επιτάχυνσης της καθολικής εμπορευματοποίησης της ζωής, βρίσκει σε αυτή την πορεία του βοηθό και συνοδοιπόρο,την όλο και περισσότερο κατακερματισμένη γνώση η οποία φτάνοντας στη σημερινή μετα-παγκοσμιοποιημένη εποχή μας, έχει εξελιχθεί σε μία μάζα, ένα σωρό υπερεξειδικευμένων θραυσμάτων της επιστήμης και της εν γένει απροσανατόλιστης πολιτιστικής δραστηριότητας. Η αποσπασμένη από τη θεώρηση του Όλου, σκέψη των ειδικών, αποκτά ένα ψευδοκύρος που της προσδίδει η υποστήριξη και η εξάρτηση από τα κέντρα εξουσίας των διευθυντών αυτής της κοινωνίας.

Η ιεραρχία και το κράτος διαφημίζουν την προστατευτική και προοδευτική τους εικόνα έναντι των πληθυσμών μέσω μιας ανύπαρκτης, τάχα δίκαιης τέχνης της διακυβέρνησης, χρησιμοποιώντας στο προσκήνιο τους χρησμούς των ειδικών ως άλλοθι για την επιβολή των όρων του άγριου εξουσιαστικού και καταστροφικού παιγνίου τους στο παρασκήνιο. Η εξειδικευμένη επιστημονική κάλυψη της σύγχρονης βίας και του φόβου διοχετεύεται μέσω της σύγχυσης, που προκαλούν οι επαγγελματίες-ενημερωτές-διασκεδαστές, έτσι ώστε το κοινό που τους παρακολουθεί, να παρακολουθείται καθηλωμένο και αδρανές από το άγρυπνο μάτι του Μεγάλου Αδελφού.

Μουσείο Πολιτικής Αεροπορίας

 

Του Γιάννη Σχίζα

Σε μια επίσκεψή μου στη Μάλτα πέρασα και από το «Μουσείο Πολιτικής Αεροπορίας», που ήταν όμορφο, περιποιημένο, αντάξιο  μιας μικρής αλλά νοικοκυρεμένης χώρας. Στην Ελλάδα βέβαια, με μια ιστορία της πολιτικής αεροπορίας να πλησιάζει τα 90 χρόνια, δεν αξιωθήκαμε να έχουμε κάτι ανάλογο : Προς το παρόν ξεμένουμε με τα αεροπλάνα που είναι εγκαταλειμμένα στη Γλυφάδα, σαν θλιβερή ανάμνηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και  των «ελιγμών» με τους οποίους  παραχωρήθηκε(ουσιαστικά) στα ιδιωτικά συμφέροντα…Φαίνεται ότι οι «αρμόδιοι» θα επιφυλάσσουν γι αυτά μια τύχη ανάλογη ενός Μποϊνγκ 727, που παροπλίσθηκε και μετατράπηκε σε  καφετέρια (!)  στην Πάρνηθα, μια και στους  θαμώνες δεν  αρκούσε η αίσθηση του δάσους αλλά έπρεπε να παίρνουν και αεροπορική  αίσθηση …

Η κυρία Μενδώνη ως υπουργός πολιτισμού έχει «διακριθεί» για πρακτικές σεβασμού της επιφάνειας της Ακρόπολης – αλλά πλέον το δίλημμά της με την υπόθεση του Μουσείου Αεροπορίας είναι διαφορετικό : Μπροστά της έχει ένα σωματείο εύρωστο, με περισσότερα από 3000 μέλη , που με δικούς του πόρους αναλαμβάνει  την εγκατάσταση των αεροπλάνων στο πρώην εργοστάσιο ΚΕΑ, στο Ελληνικό, που είναι κτίσμα του 1938 και έχει κηρυχθεί διατηρητέο από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων. Ένα σωματείο (το ΠΟΛΚΕΟΑ, Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων Ολυμπιακής Αεροπορίας)που έχει 23000 εκθέματα  να δώσει δωρεάν στο νέο μουσείο – χώρια εκείνα που θα συλλεχθούν από  άλλες πηγές !Το δίλημμα είναι κατά πόσον η παρέμβαση του ΠΟΛΚΕΟΑ θα γίνει δεκτή , ή κατά πόσον ο ίδιος σκοπός θα επιδιωχθεί με την (επ’ αμοιβή….) δράση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας….