Eπίσκεψη στον Επικούρειο Απόλλωνα

της Σταυρούλας Κατσογιάννη

Τον φετινό Αύγουστο επισκέφτηκα τον ναό του Επικούριου Απόλλωνα, στις Βάσσες. Λίγο πριν εγκαταλείψω τον αρχαιολογικό χώρο, στάθηκα στο φυλάκιο των εισιτηρίων, όπου γνώρισα τον φύλακα, με τον οποίο συνομιλήσαμε αρκετή ώρα, μου έδωσε αρκετές πληροφορίες, μου έδειξε παλιές φωτογραφίες, χάρτες, μου μίλησε για αρχαιολόγους, για συντηρητές, για φύλακες. Για φύλακες ,παντός καιρού, που δεν είναι στατικοί, που καθαρίζουν, κλαδεύουν, ποτίζουν, κουρεύουν το χόρτο κλπ. Άπό όλη αυτή τη κουβέντα, τις ιστορίες, τις γκρίνιες και τα παράπονα, ένα έβγαινε, το νοιάξιμο και η αγάπη αυτού του ανθρώπου για τούτο τον απομακρυσμένο τόπο. Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε έκοψε μια φέτα πεπόνι και μου τη πρόσφερε για να δροσιστώ, μες το καταμεσήμερο. 
Τότε θυμήθηκα την αφήγηση του Καζαντζάκη, από την «Αναφορά στο Γκρέκο», σχετικά με την επίσκεψή του στον ίδιο χώρο και τη συνάντησή του με τη φύλακα του ναού, Μαριγίτσα Κωστοπούλου. 
Γράφει ο Καζαντζάκης:
Η γριά Μαριγίτσα με κοίταξε ευχαριστημένη να τσιμπολογώ το ξινούτσικο σταφύλι που με φίλεψε.
-Και τι ιδέαν έχεις τη ρωτώ για να την πειράξω για τα πολιτικά;
- Ε παιδί μου, μου αποκρίθηκε με απροσδόκητη περφάνια, ε παιδί μου, εμείς εδώ είμαστε πολύ αψηλά, αλάργα από τον κόσμο και δεν ακούμε τη βουή του.
-Εμείς δηλαδή «ο ναός και εγώ» κι έλεγε «αλάργα» με τον περήφανο τόνο που θα λεγε «πιο απάνω». Χάρηκα . Περισσότερο κι από το ναό, τούτη η φράση της γριάς, χόρτασε τη καρδιά μου.

Εχθές πληροφορήθηκα από τον τύπο ότι ο αρχαιολογικός χώρος κινδυνεύει να κλείσει λόγω έλλειψης προσωπικού φύλαξης. 
Να λοιπόν κ. Μαριγίτσα που οι εποχές άλλαξαν και η κακόβουη πολιτική, μπορεί να φτάσει ως εκεί, στα ψηλά και αυστηρά βουνά, που μοσχομυρίζουν θυμάρι και περιβάλλουν τούτο το μοναδικό τόπο.