Η γοητεία του κακού

Αυτό δεν σημαίνει ότι κατ’ αντιδιαστολή το καλό δεν έχει γοητεία, απλώς σημαίνει ότι η μορφή έχει κάτι αυτόνομο, που μπορεί να επιδρά επάνω μας ανεξάρτητα από το αν  αυτή συνδέεται με ολέθρους.

Η μορφή μιας πυρκαγιάς, ενός βομβαρδισμού,  ενός τσουνάμι, μπορούν να μας συναρπάζουν, όσο κι αν συνδέονται με την καταστροφή.  Η μορφή  μιας ατομικής έκρηξης μπορεί επίσης να παράγει έκσταση : Σε ένα παλιό άρθρο μου στην ΕΠΟΧΗ, με αφετηρία μια πυρκαγιά στο Πήλιο,  αναφερόμουν  στις εντυπώσεις που αποκόμισαν στην έρημο της Νεβάδα οι θεατές μιας από τις πρώτες ατομικές εκρήξεις, όπου το  θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Όπου  το μανιτάρι της βόμβας ήταν  σαν επιγής θεός, όπου η βίαιη αλλοίωση  του τοπίου  ξεπερνούσε κάθε περιγραφή και φαντασία.

Η μορφή ενός λιγνιτικού πεδίου (Εν όψει, το ορυχείο Μαυροπηγής Πτολεμαϊδας) δεν συνδέεται τόσο με το κακό, έστω και αν είναι στη μπούκα του κανονιού  των ΑΠΕδων κάθε κατηγορίας : Στο κάτω –κάτω της γραφής ο λιγνίτης μας δίνει ρεύμα! Όμως οι αλλοιώσεις που επιφέρει στο γήϊνο τοπίο έχουν κάτι το αποκαλυψιακό, το εξωγήϊνο, το μεγαλειώδες και αλλόκοτο συνάμα. Κάτι που δεν σ’ αφήνει να το κρύψεις από τους άλλους, που πρέπει οπωσδήποτε να το εξωτερικεύσεις.

Ευχαριστώ από καρδιάς τον Γρηγόρη Νταλή που συνέλαβε αυτές τις αλλοιώσεις και τις έκανε προσβάσιμες από άλλους χωροχρόνους.  Πιο πολύ όμως ευχαριστώ τον καλό συνεργάτη  του ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ  και ακτιβιστή παντός καιρού, τον Νίκο Στεφανή, που σκέφθηκε το ζήτημα και το βρήκε κάτι παραπάνω από εικαστικά ενδιαφέρον….