Έριξε ένα ακόμη κρόσσι ασημένιας βροχής στο κλαρί, ζουλώντας νευρικά το υπόλοιπο ματσάκι στην ιδρωμένη της παλάμη. Υποτίθεται πως έπρεπε να τις βάλει προσεκτικά μία-μία. Μα βροχή και χιόνι μαζί δεν πάνε, ψιθύρισε ο μικρός λοξοκοιτώντας για ενισχύσεις την αδελφή του. Εκείνη του έγνεψε αόριστα, είχε κουραστεί, ότι και να έλεγε το αγόρι η μητρική διαταγή ήταν ρητή, αφού υπήρχε η βροχή στην κούτα με τα πολυκαιρισμένα χριστουγεννιάτικα, θα την έβαζαν οπωσδήποτε. Η ανάσα του μουχλιασμένου κουτιού απλώθηκε σαν αναστεναγμός σ’ ολόκληρο το δωμάτιο.
Η Ιφιγένεια συνέχιζε ανόρεχτα να στολίζει το δέντρο μόνη της. Έσκυψε, ακούμπησε προσεκτικά πλάι στη φάτνη τα δύο πλαστικά προβατάκια που αγαπούσε από μικρή, να χουχουλιάζουν το βρέφος. Κάθε τόσο την έπνιγε ο λευκός καπνός Γκωλουάζ, που ξεφυσούσε με μανία η μάνα της ενάντια σε αόρατο εχθρό, στριφογυρνώντας ανάμεσα στα παιχνίδια, τάχα να τα ισιώσει. Ωραίο είναι έτσι, ψέλλισε ο μικρός, τρεμοπαίζοντας τα δακρυσμένα απ’ τον καπνό μάτια του, μπορούμε να τον κρατήσουμε για σύννεφο, ε; Η Μ. προσπαθώντας να μην πέσει η στάχτη στο χαλί έσπασε τελικά με μια αδέξια κίνηση την πιο μεγάλη, την πιο όμορφη μπάλα. Κλώτσησε το ασημί κουφάρι. Άιι, το καλτσόν κοκκίνισε. Η οργή της κιτρίνισε το πρόσωπο. Αυτή, κλειδωμένη στο σπίτι με τα παιδιά, κι αυτός αλλού. Ποιός ξέρει που και με ποιά.
Η Ιφιγένεια σκόρπιζε τώρα βιαστικά τ’ ασημένια κρόσσια ανάμεσα απ’ τις μπάλες. Η βροχή στο δωμάτιο δυνάμωσε ραγδαία, σηκώθηκε ξαφνικός αέρας, κουδούνισαν τα κρεμασμένα τρίγωνα, ρίγησαν τάραντοι κι ελάφια, τα κλαδιά αναδεύτηκαν ξηλώθηκε το μπαμπακένιο χιόνι.
Πάω για τσιγάρα, φώναξε μέσ’ στην κοσμοχαλασιά η Μ. και κοπάνισε πίσω της την πόρτα.
Είδες τελικά πόσο καλή είναι η βροχή είπε η Ιφιγένεια και έσφιξε το αγόρι στην αγκαλιά της, έστω για λίγη ώρα θα ήταν ήσυχοι οι δυο τους. Στο περβάζι του παραθύρου το είχε ήδη στρώσει, στο βάθος η λεωφόρος έλαμπε κάτασπρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου