ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΘΑΜΝΟΙ

του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 25.8.2018

Σε πολλές περιοχές της Αθήνας και όχι μόνο, η φύτευση κάποιων στενών πεζοδρομίων συνεπάγεται την έξωση του πεζού   και την υποχρεωτική κίνησή του στο δρόμο. Οι πεζοί εκτίθενται σε κίνδυνο, η πεζοπορία μετατρέπεται σε ένα ατέλειωτο σλάλομ , τα πεζοδρόμια γίνονται «εικονικά». Μόνοι ωφελημένοι από  τη κατάσταση είναι  οι ιδιοκτήτες των παρόδιων κτισμάτων ή οικοπέδων, που απολαμβάνουν ένα  «εγγύς περιβάλλον» πιο πράσινο : Που  επεκτείνουν ουσιαστικά τους ιδιωτικούς κήπους  εις βάρος του κοινόχρηστου χώρου  για την εξυπηρέτηση του πεζού…

Στην Ηλιούπολη, στου Παπάγου, στο Χολαργό, στη Σαρωνίδα, σε πολλές «καθωσπρέπει»  περιοχές του αθηναϊκού λεκανοπεδίου, το φαινόμενο αυτής της έντεχνης   ιδιοποίησης του πεζοδρομιακού χώρου είναι αρκετά έκδηλο. Ανάλογα φαινόμενα διαδραματίζονται και στην ελληνική περιφέρεια, σε περιοχές μικρότερων κυκλοφοριακών εντάσεων αλλά και μεγαλύτερης διαθεσιμότητας χώρου προς όφελος της πεζοκίνησης. Εκεί όπως και στις μεγάλες πόλεις, κάποιοι προφανώς θεωρούν το ιδιωτικό τους (μικρο)περιβάλλον ως υπέρτερο από μια κοινόχρηστη δυνατότητα προς όφελος της κοινωνίας :  Και με τις πλέον ευτελείς δικαιολογίες,   μη αποκλειομένης της αντιμετώπισης του θερμοκηπίου(!)– δηλαδή για  το «καλό μας» - στήνουν δέντρα και θάμνους   αυθαίρετους….

      Τα αυθαίρετα  είναι μια μεγάλη πληγή εις  βάρος του ανθρωπογενούς και του φυσικού περιβάλλοντος  Τα αυθαίρετα και οι αυθαιρεσίες μπορούν ενίοτε να είναι «χαριτωμένα» - όπως λόγου χάρη ένα παλιό  Μπόϊνγκ 707 που προ ετών  μετατράπηκε σε καφετέρια στη  Πάρνηθα (!!!) – όμως δεν παύουν να υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής. Με την υπόθεση των  οικολογικοφανών πλην «αυθαίρετων δένδρων» είχα  απασχολήσει παλιά  τους αναγνώστες του περιοδικού «Ο Δαίμων της Οικολογίας», διατυπώνοντας  ένα πρόβλημα χιλιοδιατυπωμένο από μικρούς και μεγάλους χρήστες  των πόλεων- και ιδιαίτερα από όσους πάσχουν από κάποια μορφή αναπηρίας.  Τελικά, τον Δεκέμβρη του 2009  εκδόθηκε απόφαση του ΥΠΕΚΑ (52907 ΦΕΚ Β 2621/31-12-09) που καθόριζε ότι   τα πεζοδρόμια θα πρέπει να είναι ελεύθερα από παντός είδους εμπόδια (και δένδρα) όταν έχουν πλάτος μικρότερο από 1,5μ.  Η απόφαση ήταν ορθή, όμως αυτό δεν την γλύτωσε από  ορισμένες γκρίνιες, δοθέντος του σκληρού καθήκοντος της εκκαθάρισης των  πεζοδρομίων ακόμη και από «πράσινα» εμπόδια….

Οι Λατίνοι έλεγαν  :  Dura lex, sed lex (Σκληρός ο νόμος, αλλά νόμος). Εγώ  δε θα σταθώ  μόνο στο ζήτημα της τήρησης των νόμων προς όφελος της κοινωνίας - που κάθε άλλο  είναι αμελητέο -  αλλά επί πλέον στην διαχρονική  ανάγκη της  αντιμετώπισης του «δήθεν»:  Στην ανάγκη να σταματήσει ο κάθε προστάτης του προσωπικού του μικροπεριβάλλοντος να το παίζει «Εθνικός ευεργέτης»….