Συγγραφέας γεννιέται κάποιος. Για να γίνει. Πιστεύω πως είναι μια μυστηριώδης, ιδιόμορφη και γοητευτική σύνθεση, συνδυασμός προδιάθεσης, παιδείας, ήθους και αέναης προσωπικής προσπάθειας. Κάποιοι προσπαθούν να γράψουν υπηρετώντας το ίδιο είδος μέχρι τελικής πτώσεως. Άλλοι πειραματίζονται με διάφορα είδη του λόγου. Όλοι προσπαθούν να δημιουργήσουν και να αφήσουν παρακαταθήκη το έργο της ζωής τους, την πολύτιμη ψίχα του εαυτού τους. Γιατί, άραγε; Ο καθένας δίνει τη δική του απάντηση. Λόγω και έργω. Με την παρουσία του και με την απουσία του από αυτόν τον κόσμο.
Κάποιες έννοιες και αξίες ιδιαίτερα ταλαιπωρημένες και παρεξηγημένες στις μέρες μας, καθώς σφυρηλατούνται αδιάκοπα από διάφορους κύκλους που συχνά αυτοπροσδιορίζονται ως σημαντικοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης, με απασχόλησαν και με ταλανίζουν από τα παιδικά μου χρόνια. Παιδεία, πολιτισμός, παράδοση, πίστη, προσφυγιά, πατρίδα. Με τα υλικά τους φύεται, ανθεί και καρποφορεί, ή υποφέρει και κάνει υπομονή η προσωπική, η οικογενειακή, η επαγγελματική και η συγγραφική μου πορεία και ζωή.
Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, με ρίζες από τον Πόντο και την Κρήτη και με πατέρα ναυτικό και μητέρα αγρότισσα. Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη, όταν ακόμη είχε αλάνες στρωμένες με παπαρούνες, χαμομήλια και μολόχες, κι έπαιζα κρυφτό κι αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα με τον Οδυσσέα, τον Διγενή Ακρίτα, την Πριγκιπέσα Ιζαμπώ, την Αρετούσα, τον Καζαντζάκη, την Ιωάννα της Λωραίνης, τους Αργοναύτες, τις Μούσες, τον Σεφέρη, τον Βαμβακάρη, τον Γκάτσο, τις Καρυάτιδες, τη Ρόζα Εσκενάζυ και τον Ιούλιο Βερν. Στην εφηβεία η παρέα αβγάτισε. Τενεσί Ουίλιαμς, Λόρκα, αρχαίοι τραγικοί, Ιονέσκο, Στάινμπεκ, Κάρολος Κουν, Μαγιακόφσκι, αλλά και Ελύτης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ξαρχάκος και τόσοι άλλοι. Ακόμη αβγατίζει, ευτυχώς…
Την Πόλη πάντα ονειρευόμουν να την επισκεφθώ. Όπως και τη Βενετία, την Αλεξάνδρεια, τη Σμύρνη και την Τραπεζούντα. Την Ίμβρο δεν την ήξερα. Τη γνώρισα στα 35 μου και ταράχτηκα. Την ερωτεύτηκα και την παντρεύτηκα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Για πολλούς λόγους και με όλους τους τρόπους. Καταδύθηκα στα παραμύθια της για να τα βγάλω πέρα με την ιδιαίτερη, τη σκληρή, ενίοτε και δύστροπη πραγματικότητά της. «Όμορφη και παράξενη πατρίδα». Που όμως ζωντάνευε μπροστά στα μάτια μου κάτι το πολύ ελκυστικό για μένα: την επίμονη υπεράσπιση της Ανθρωπιάς, τον αγώνα του αδύναμου πλην δίκαιου Δαβίδ ενάντια στον φαινομενικά αήττητο αλλά άδικο Γολιάθ. Αυτή η πάλη ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, στο Δίκαιο και στο Άδικο, στον Δυνατό και στον Αδύναμο που έβλεπα και διάβαζα από παιδί και αργότερα βίωνα ως ενήλικο άτομο να εξελίσσεται αδιάκοπα γύρω μου και να γράφει ή να ξεγράφει την ιστορία του κόσμου, νοηματοδοτούσε την καθημερινότητά μου και διαμόρφωνε τον χαρακτήρα μου, ενορχήστρωνε τις επιλογές μου. Διάλεξα πλευρά από πολύ νωρίς. Και αποφάσισα να την υπηρετήσω με τα όπλα που, ύστερα από επίμονη και κοπιώδη εσωτερική αναζήτηση, που φυσικά ακόμη συνεχίζεται, πείστηκα ότι είναι πιο αποτελεσματικά: την εθελοντική προσφορά στον συνάνθρωπο, τη δημιουργικότητα, τη λογοτεχνία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό.
Όλα μου τα βιβλία και όλα μου τα κείμενα, πεζά και ποιήματα, γράφονται επάνω στον νοητικό, συναισθηματικό και ψυχικό καμβά, στη γεωγραφία και στον χωροχρόνο αυτού του αρχέγονου και διαχρονικού αγώνα. Ποιος θα νικήσει; Το Καλό και το Δίκαιο ή το Κακό και το Άδικο; Και ποιο είναι το Νόημα; Αφέλειες. Ρομαντισμοί. Σχετικότητες. Γενικεύσεις. Απλοποιήσεις, θα μου πείτε. Μπορεί. Αλλά όταν ανοίγω την πόρτα κάθε πρωί για να πάω στο σχολείο το δικό μου και του παιδιού μου, στον φούρνο, στους συνεργάτες, στο δημαρχείο, στην εφορία, στο νοσοκομείο, στην αγορά, στη βόλτα, στη συναυλία, στην παρέα, όλοι και όλα ανάμεσα στο Καλό και το Δίκαιο και στο Κακό και το Άδικο κονταροχτυπιούνται. Ανάμεσα στο Εγώ και στο Εμείς, στο Εμείς και στο Αυτοί, ανάμεσα στο Τότε και στο Τώρα, ανάμεσα στην Πραγματικότητα και στην Ουτοπία, στα παραμύθια με Ευτυχισμένο και στα παραμύθια με Δυσοίωνο τέλος. Σπουδή ελπίδας και απελπισίας μαζί τα ανθρώπινα. Κι εμείς αιώνια μαθητούδια που προσπαθούν να γίνουν δάσκαλοι και διάκονοι εαυτών και αλλήλων, περνώντας από συνεχόμενες, κλιμακωτές εξετάσεις. Άλλοτε αριστεύουμε, άλλοτε τα πάμε καλά και προβιβαζόμαστε, άλλοτε μένουμε μετεξεταστέοι και άλλοτε στην ίδια τάξη. Και η ζωή συνεχίζεται.
Στα Παραμύθια της Ίμβρου συμπράττουν δημιουργικά η λογοτεχνία, η παράδοση, η ζωγραφική, η μουσική, η ιστορία, η πίστη, η ελπίδα, το παρελθόν, το παρόν και ίσως και κάποιο ίχνος από το μέλλον. Μαέστρος και εμψυχωτής αυτής της συνάντησης η βαθιά, ειλικρινής, απεριόριστη αγάπη για τον άνθρωπο, τα δίκαια και τα όνειρά του. Η δύναμη, δηλαδή, που κινεί, ενσαρκώνει και εμψυχώνει τον κόσμο. Χάρισμά σας, για να ταξιδέψετε μαζί τους. Να θυμηθείτε, να αναρωτηθείτε, να συγκινηθείτε, να ανακαλύψετε, να φανταστείτε, να σκεφτείτε και ν’ αποφασίσετε για ποιους λόγους, προς τα πού και πώς θα συνεχίσετε. Πώς θα συνεχίσουμε ο καθένας μόνος και ταυτόχρονα όλοι μαζί.
ΠΗΓΗ DIASTIXO
Παραμύθια της Ίμβρου (συνοδεύεται από CD με το τραγούδι «Ίμβρος»)
διασκευή: Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου
εικονογράφηση: Νικόλας Ανδρικόπουλος
μουσική: Δημήτρης Κάσσαρης
ενορχήστρωση-ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας
Σαΐτης
120 σελ.
ISBN 978-960-487-337-1
Τιμή €17,50
Κάποιες έννοιες και αξίες ιδιαίτερα ταλαιπωρημένες και παρεξηγημένες στις μέρες μας, καθώς σφυρηλατούνται αδιάκοπα από διάφορους κύκλους που συχνά αυτοπροσδιορίζονται ως σημαντικοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης, με απασχόλησαν και με ταλανίζουν από τα παιδικά μου χρόνια. Παιδεία, πολιτισμός, παράδοση, πίστη, προσφυγιά, πατρίδα. Με τα υλικά τους φύεται, ανθεί και καρποφορεί, ή υποφέρει και κάνει υπομονή η προσωπική, η οικογενειακή, η επαγγελματική και η συγγραφική μου πορεία και ζωή.
Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, με ρίζες από τον Πόντο και την Κρήτη και με πατέρα ναυτικό και μητέρα αγρότισσα. Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη, όταν ακόμη είχε αλάνες στρωμένες με παπαρούνες, χαμομήλια και μολόχες, κι έπαιζα κρυφτό κι αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα με τον Οδυσσέα, τον Διγενή Ακρίτα, την Πριγκιπέσα Ιζαμπώ, την Αρετούσα, τον Καζαντζάκη, την Ιωάννα της Λωραίνης, τους Αργοναύτες, τις Μούσες, τον Σεφέρη, τον Βαμβακάρη, τον Γκάτσο, τις Καρυάτιδες, τη Ρόζα Εσκενάζυ και τον Ιούλιο Βερν. Στην εφηβεία η παρέα αβγάτισε. Τενεσί Ουίλιαμς, Λόρκα, αρχαίοι τραγικοί, Ιονέσκο, Στάινμπεκ, Κάρολος Κουν, Μαγιακόφσκι, αλλά και Ελύτης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ξαρχάκος και τόσοι άλλοι. Ακόμη αβγατίζει, ευτυχώς…
Όλα μου τα βιβλία και όλα μου τα κείμενα, πεζά και ποιήματα, γράφονται επάνω στον νοητικό, συναισθηματικό και ψυχικό καμβά, στη γεωγραφία και στον χωροχρόνο αυτού του αρχέγονου και διαχρονικού αγώνα. Ποιος θα νικήσει; Το Καλό και το Δίκαιο ή το Κακό και το Άδικο; Και ποιο είναι το Νόημα;
Την Πόλη πάντα ονειρευόμουν να την επισκεφθώ. Όπως και τη Βενετία, την Αλεξάνδρεια, τη Σμύρνη και την Τραπεζούντα. Την Ίμβρο δεν την ήξερα. Τη γνώρισα στα 35 μου και ταράχτηκα. Την ερωτεύτηκα και την παντρεύτηκα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Για πολλούς λόγους και με όλους τους τρόπους. Καταδύθηκα στα παραμύθια της για να τα βγάλω πέρα με την ιδιαίτερη, τη σκληρή, ενίοτε και δύστροπη πραγματικότητά της. «Όμορφη και παράξενη πατρίδα». Που όμως ζωντάνευε μπροστά στα μάτια μου κάτι το πολύ ελκυστικό για μένα: την επίμονη υπεράσπιση της Ανθρωπιάς, τον αγώνα του αδύναμου πλην δίκαιου Δαβίδ ενάντια στον φαινομενικά αήττητο αλλά άδικο Γολιάθ. Αυτή η πάλη ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, στο Δίκαιο και στο Άδικο, στον Δυνατό και στον Αδύναμο που έβλεπα και διάβαζα από παιδί και αργότερα βίωνα ως ενήλικο άτομο να εξελίσσεται αδιάκοπα γύρω μου και να γράφει ή να ξεγράφει την ιστορία του κόσμου, νοηματοδοτούσε την καθημερινότητά μου και διαμόρφωνε τον χαρακτήρα μου, ενορχήστρωνε τις επιλογές μου. Διάλεξα πλευρά από πολύ νωρίς. Και αποφάσισα να την υπηρετήσω με τα όπλα που, ύστερα από επίμονη και κοπιώδη εσωτερική αναζήτηση, που φυσικά ακόμη συνεχίζεται, πείστηκα ότι είναι πιο αποτελεσματικά: την εθελοντική προσφορά στον συνάνθρωπο, τη δημιουργικότητα, τη λογοτεχνία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό.
Όλα μου τα βιβλία και όλα μου τα κείμενα, πεζά και ποιήματα, γράφονται επάνω στον νοητικό, συναισθηματικό και ψυχικό καμβά, στη γεωγραφία και στον χωροχρόνο αυτού του αρχέγονου και διαχρονικού αγώνα. Ποιος θα νικήσει; Το Καλό και το Δίκαιο ή το Κακό και το Άδικο; Και ποιο είναι το Νόημα; Αφέλειες. Ρομαντισμοί. Σχετικότητες. Γενικεύσεις. Απλοποιήσεις, θα μου πείτε. Μπορεί. Αλλά όταν ανοίγω την πόρτα κάθε πρωί για να πάω στο σχολείο το δικό μου και του παιδιού μου, στον φούρνο, στους συνεργάτες, στο δημαρχείο, στην εφορία, στο νοσοκομείο, στην αγορά, στη βόλτα, στη συναυλία, στην παρέα, όλοι και όλα ανάμεσα στο Καλό και το Δίκαιο και στο Κακό και το Άδικο κονταροχτυπιούνται. Ανάμεσα στο Εγώ και στο Εμείς, στο Εμείς και στο Αυτοί, ανάμεσα στο Τότε και στο Τώρα, ανάμεσα στην Πραγματικότητα και στην Ουτοπία, στα παραμύθια με Ευτυχισμένο και στα παραμύθια με Δυσοίωνο τέλος. Σπουδή ελπίδας και απελπισίας μαζί τα ανθρώπινα. Κι εμείς αιώνια μαθητούδια που προσπαθούν να γίνουν δάσκαλοι και διάκονοι εαυτών και αλλήλων, περνώντας από συνεχόμενες, κλιμακωτές εξετάσεις. Άλλοτε αριστεύουμε, άλλοτε τα πάμε καλά και προβιβαζόμαστε, άλλοτε μένουμε μετεξεταστέοι και άλλοτε στην ίδια τάξη. Και η ζωή συνεχίζεται.
Στα Παραμύθια της Ίμβρου συμπράττουν δημιουργικά η λογοτεχνία, η παράδοση, η ζωγραφική, η μουσική, η ιστορία, η πίστη, η ελπίδα, το παρελθόν, το παρόν και ίσως και κάποιο ίχνος από το μέλλον. Μαέστρος και εμψυχωτής αυτής της συνάντησης η βαθιά, ειλικρινής, απεριόριστη αγάπη για τον άνθρωπο, τα δίκαια και τα όνειρά του. Η δύναμη, δηλαδή, που κινεί, ενσαρκώνει και εμψυχώνει τον κόσμο. Χάρισμά σας, για να ταξιδέψετε μαζί τους. Να θυμηθείτε, να αναρωτηθείτε, να συγκινηθείτε, να ανακαλύψετε, να φανταστείτε, να σκεφτείτε και ν’ αποφασίσετε για ποιους λόγους, προς τα πού και πώς θα συνεχίσετε. Πώς θα συνεχίσουμε ο καθένας μόνος και ταυτόχρονα όλοι μαζί.
ΠΗΓΗ DIASTIXO
Παραμύθια της Ίμβρου (συνοδεύεται από CD με το τραγούδι «Ίμβρος»)
διασκευή: Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου
εικονογράφηση: Νικόλας Ανδρικόπουλος
μουσική: Δημήτρης Κάσσαρης
ενορχήστρωση-ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας
Σαΐτης
120 σελ.
ISBN 978-960-487-337-1
Τιμή €17,50
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου