της Μαριάννας Τζιαντζή
Τα ρέματα θα οριοθετηθούν. Ηταν κι αυτό ένα από τα 20 μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός μετά την ολέθρια πυρκαγιά. Ομως το ερώτημα δεν είναι αν τα ρέματα θα χαρτογραφηθούν, αλλά αν θα διανοιχτούν, αν θα ξεμπαζωθούν, αφού πάνω από αυτά υπάρχουν χτισμένα οικόπεδα και ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι.
Για την ευεργετική επίδραση των ρεμάτων στο περιβάλλον και το μικροκλίμα έχουν μιλήσει και μιλούν οι ειδικοί, όπως οι «Πολίτες υπέρ των Ρεμάτων», η «Ροή».
Ομως τα ρέματα έχουν και μια άλλη, μη μετρήσιμη θετική επίδραση στην κοινωνία: είναι μια γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, καθώς έχουν συνδεθεί με τραγούδια, με αναρίθμητους θρύλους και ιστορίες, άλλες πραγματικές, άλλες επινοημένες.
Μαζί με τα ρέματα, μπαζώνεται η φαντασία, όπως και η ιστορική μνήμη. Από το 1.330.000 που ήταν το μήκος των ανοιχτών ρεμάτων της Αττικής μετά τον πόλεμο, έχουν απομείνει μόνο 440 χλμ. Τα υπόλοιπα παραδόθηκαν στο τσιμέντο και τη λήθη.
Δεν έχω ακούσει πιο όμορφη ιστορία για ένα ρέμα απ’ αυτήν που έχει αφηγηθεί ο Σωτήρης Σπαθάρης στον Σωκράτη Βερνάρδο και αναδημοσιεύεται στο «Πίσω από τον μπερντέ» του Μιχάλη Ιερωνυμίδη (εκδ. Αμμος, 1998). Και μάλιστα πολλές δεκαετίες πριν από την arte povera!
«Πέρναγα προχθές απ' το ρέμα της Χελιδονούς κι όπως κοίταγα χαμηλά κάτω, διέκρινα κάτι να κοκκινίζει.
Κοντοστάθηκα, το περιεργάστηκα και βεβαιώθηκα: Ηταν ένας πλαστικός παλιοκουβάς που τον είχαν πετάξει γιατί το είχε φάει το ψωμί του. Κατέβηκα σιγά-σιγά και τον πήρα. Ηταν ένα κι ένα για μπέηκες φουστανέλες.
Οταν όμως έκανα ν’ ανέβω, για να βγω στο δρόμο, τότε κατάλαβα την γκάφα μου. Οσο κι αν σκαρφάλωνα, αδύνατο να τα καταφέρω γιατί όλο γλίστραγα και ξαναβρισκόμουνα πάλι στο βάραθρο.
Το κακό ήταν ότι δεν πέρναγε ψυχή από κει και κινδύνευα να μείνω μέσα όλη τη νύχτα, γιατί άρχισε να σκοτεινιάζει. Μ’ έπιασε απελπισία. Υστερα από πολύωρη προσπάθεια και ταλαιπωρία, είδα ευτυχώς να περνά ένα παλληκαράκι, το φώναξα, κατέβηκε και με βοήθησε.
Οταν βγήκαμε απάνω στο δρόμο, με ρώτησε με απορία:
-Μα γι’ αυτόν τον τρύπιο παλιοκουβά κατέβηκες στο βάραθρο, ρε μπάρμπα;
- Η μανία της τέχνης, παιδί μου! Αυτή είναι η αιτία!»
Στα ρέματα, λοιπόν, η τέχνη μπορεί να παραφυλάει! Μαζί με τον ήχο του νερού, το τιτίβισμα των πουλιών, τα υδρόβια φυτά. Με αρχαίες νύμφες, νεράιδες, ξωτικά.
Και ούτε είναι απαραίτητο η κοίτη τους να φιλοξενεί πλαστικές σακούλες και κουβάδες.
ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου