Να προσέχουμε για να έχουμε ....

Κατσογιάννη Σταυρούλα, Γεωπόνος-Αρχιτέκτων τοπίου

Πρόεδρος της ΠΕΕΓΕΠ 

(Πανελλήνιας Ένωσης Επαγγελματιών Γεωτεχνικών &Επιχειρήσεων Πρασίνου

 Η κατάσβεση των πυρκαγιών τα τελευταία χρόνια, από το 1998,  είναι ευθύνη της πυροσβεστικής και όχι της δασικής υπηρεσίας. Οι αστικές πυρκαγιές όμως έχουν χαρακτηριστικά τελείως διαφορετικά σε σύγκριση με τις πυρκαγιές υπαίθρου. Η συμβολή των ανθρώπων που γνωρίζουν το δάσος στην πρόληψη και την καταστολή πυρκαγιών είναι καθοριστική και αποδεικνύεται με αριθμούς στρεμμάτων καμένης γης και ανθρώπινων ζωών πριν το 98 και μετά το 98. Η καταστολή και τα σύγχρονα μέσα κατάσβεσης της πυρκαγιάς είναι απαραίτητα αλλά δεν αρκούν. Πάνω στο πανικό μιας φυσικής καταστροφής, συνήθως αποφασίζονται αποσπασματικές ενέργειες που στοχεύουν στην επίλυση ενός φαινομένου και όχι στην συνολικό σχεδιασμό πρόληψης και μη εμφάνισης ή περιορισμού του φαινομένου. 

Η πυρκαγιά, η πλημμύρα είναι το αποτέλεσμα αυθαιρεσιών, καταπατήσεων, ελλιπούς σχεδιασμού πρόληψης, πρώτα όμως είναι αποτέλεσμα  του εγκαταλελειμμένου δάσους. Αν θέλουμε να έχουμε πραγματικά αποτελέσματα στην πρόληψη πυρκαγιών, πλημμυρών και να προστατέψουμε ανθρώπινες ζωές, περιουσίες αλλά και το ίδιο το δάσος πρέπει να σχεδιάσουμε ένα μοντέλο διαχείρισης των δασών μας. Μοντέλο που θα αναφέρεται στο σχεδιασμό, την υλοποίηση και τη διαχείριση τους, μιας και τα τρία αυτά μέρη αλληλεπιδρούν και καθορίζουν τη βιωσιμότητα του δάσους. 

Το σχέδιο αυτό θα βασίζεται σε τρεις άξονες α. την αειφορία και τη βιωσιμότητα που βέβαια θα λαμβάνει υπόψη του την κλιματική αλλαγή και τη διαχείριση των φυσικών πόρων, β. την ανάπτυξη της οικονομίας και της ευημερίας των ανθρώπων μιας και το δάσος εμπεριέχει χρήσεις, δημιουργεί υπεραξίες, προσφέρει αναψυχή, παρέχει οικονομικό αντικείμενο. Και γ. να εξασφαλίζει την οικολογική ισορροπία και την προστασία των οικοσυστημάτων. 

Θα πρέπει να παρθούν αποφάσεις που θα χτυπούν το κακό στη ρίζα του και αυτές βέβαια θα πρέπει να εστιάζουν στην αναβάθμιση του δασικού μας πλούτου, στην τήρηση της νομοθεσίας, στην δημιουργία ενιαίου φορέα διαχείρισης και βέβαια στην εκπαίδευση της κοινωνίας, γιατί αν καεί το σπίτι του γείτονα είναι σίγουρο ότι θα καεί και το δικό μας.