Περί κλίματος και κλιματισμών .... ..

     

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 4.8.18 

     Η σύμπτωση  ανήκει στην κατηγορία των πιθανοτήτων, που πολλές φορές παράγουν δολοφονικά αποτελέσματα. Σύμπτωση ήταν ο ιστορικός καύσωνας του 1987, που ήλθε  μήνες μετά τις ολέθριες χιονοπτώσεις του  Μαρτίου : Εν τούτοις ουδείς έσπευσε να χαρακτηρίσει το όλο επεισόδιο ως ένδειξη κλιματικής αλλαγής ...

 Σήμερα βέβαια τα  χιόνια  και οι καύσωνες   ανεβάζουν   την ένταση των συναγερμών.. Ο Νίκολας Στερν, οικονομικός σύμβουλος της βρεττανικής κυβέρνησης, υποστήριζε  ότι οι  καταστροφές κλιματικής προέλευσης  μπορούν  να γίνουν συγκρίσιμες με τις καταστροφές των παγκοσμίων πολέμων.  Και ενώ όλα αυτά διαδραματίζονται ,  οι κλιματιζόμενοι μικροχώροι  των πόλεων  αυξάνονται  όλο και περισσότερο και  μετατρέπονται σε κελύφη προστασίας του ατόμου.   

          Το πλανητικό μεγακλίμα, το μικροκλίμα των πόλεων, το μικρο-μικροκλίμα των ιδιωτικών χώρων, συνιστούν μεγάλα ζητήματα  ποιότητας ζωής.     Η υπόθεση του  «Θερμοκηπίου»  γίνεται αποδεκτή από τη μεγάλη  πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας, αποκλειομένης της υπόθεσης ότι η κλιματική αλλαγή οφείλεται σε γεωφυσικούς παράγοντες ...  Όμως αυτή η «αριθμητική» υπεροχή δεν πρέπει να εκλαμβάνεται και ως απόλυτο κριτήριο ορθότητας :  Στην Ιστορία οι  μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις  ξεκινούσαν πάντα ως απόψεις μειοψηφιών – ενίοτε μάλιστα  «μονομελών»! Στη συγκεκριμένη  περίπτωση   οι πολιτικοί καλούνται να πάρουν αποφάσεις  όχι επί τη βάσει μιας πλειοψηφικής επιστημονικής  άποψης, αλλά επί τη βάσει της «Αρχής της Πρόληψης» : Δηλαδή της Αρχής  που επιβάλει τη λήψη μέτρων όταν υπάρχει ισχυρή πιθανολόγηση ενός κινδύνου – κάτι που είναι  «υποδεέστερο» της  απόλυτης βεβαιότητας....

Στο  λεκανοπέδιο των Αθηνών, η μείωση  του «ενδοαστικού»  και  περιαστικού πράσινου ,  η συμβατική δόμηση χωρίς περιβαλλοντικές προδιαγραφές, η επίστρωση  περισσότερων επιφανειών γης  με τσιμέντο και άσφαλτο, η μετά βδελυγμίας αποκήρυξη  του γυμνού χώματος  από τον δημόσιο ή ιδιωτικό «ευπρεπεισμό», η απουσία ταρατσόκηπων  και γενικώς  η δημιουργία ενός  προβληματικού αστικού «δαπεδοτοπίου» (floorscape),  συνεργούν στη  μεγαλύτερη θερμική επιβάρυνση.  Η  απουσία σκιάσεων και  οι μικρές κτιριακές αποστάσεις   που ευνοούν την κατακράτηση της θερμότητας και τη διαμόρφωση μιας κατάστασης «πινγκ-πονγκ», όσον αφορά την  διακίνηση της θερμικής ενέργειας μεταξύ  κτιρίων, έχουν κύρια ευθύνη. Είναι φανερό ότι μια κτιριακή ανάπτυξη εις ύψος, με παράλληλη απελευθέρωση επιφανειακού αστικού χώρου, θα μετρίαζε σημαντικά την κατακράτηση θερμότητας.  

     

      Σύμφωνα με την συμβατική οικονομολογία τα  Air  condition   παρέχουν στον σύγχρονο άνθρωπο μια νέα υπηρεσία, όμως στην πραγματικότητα απλώς επιτρέπουν την πρόσληψη των άλλων υπηρεσιών. Αποτελούν  «προϋπόθεση» της κατανάλωσης και όχι τελική κατανάλωση,  δηλαδή συνιστούν   ένα επί πλέον «κόστος ζωής»! Έτσι  συνδράμουν  την απατηλή εικόνα ενός αυξανόμενου Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος !