Σωτήρη Ραπτόπουλου : ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΕΒΟΡΙΑ*

               

 Η ώρα ήταν ήδη δέκα το πρωϊ – σε έναν ημερήσιο κύκλο εικοσιπέντε ωρών – και το φώς του ζαφειρένιου ήλιου της Ελλεβορίας έμπαινε μέσα από τα παχειά κρύσταλλα των παραθύρων του Θόλου Διοίκησης.

   Οι εννέα σύνεδροι είχαν ήδη λάβει τις θέσεις τους γύρω από την στρογγυλή τράπεζα – και ο Τοπικός Εκπρόσωπος της Οργάνωσης Επιβολής της Ιστορίας ήταν έτοιμος να απευθύνει χαιρετισμό.

«Αξιότιμες κυρίες και κύριοι σύνεδροι, αξιωματικοί της Ο.Ε.Ι., καλώς ήρθατε στην Ελλεβορία. Η παρουσία σας εδώ μας γεμίζει με χαρά και ελπίδες. Λίγους μήνες πριν, θα πρόσθετα στα συναισθήματα αυτά , κι’εκείνο του ενθουσιασμού – μαζί με μία αίσθηση επιβράβευσης..»

Σταμάτησε λίγο, για να μετρήσει τα λόγια του – και την εντύπωση που έκαναν στο κοινό του – και συνέχισε .΄

«…Εάν δεν υπήρχαν οι πρόσφατες…εμ…εξελίξεις. Μόνο ένα πράγμα υπερβαίνει την αδημονία μας να σας παρουσιάσουμε αυτόν τον Νέο Κόσμο στα μέτρα που όλοι επιθυμούμε – και αυτό είναι η απορία μας , τι άραγε δεν δούλεψε όπως το περιμέναμε , τι δεν πήγε καλά…»

Τα λόγια του ακούστηκαν αφύσικα ειλικρινή και, κατά περίεργο τρόπο, κανένας από τους ομοτράπεζούς του ( ανώτεροι αξιωματούχοι της Ο.Ε.Ι. όλοι τους ) δεν τα θεώρησε προσβλητικά. Ο ίδιος , όμως , δεν έκρυψε την αμηχανία στην οποία τον οδήγησαν – και μια μικρή σιγή ακολούθησε , για να σβηστεί κι’ αυτή με την σειρά της από τον βιαστικό του επίλογο .΄

«…Όμως γι’αυτό είμαστε, νομίζω, σήμερα εδώ…Και πρώτ’απ’όλα, αν κριθεί η παρουσία μου σ’αυτό το αξίωμα ανεπαρκής, χωρίς ν’αργήσω θα παραδώσω την αρχή…»

Η κίνηση του χεριού της Υπάτης Μαιμηκυνθίας, της πιο υψηλόβαθμης από τους παρόντες, η οποία του έγνεψε να σταματήσει δίχως να συσπασθεί ούτε ένας μύς ή μια ρυτίδα από το τετράγωνο πρόσωπό της, δίχως να στραφούν μια μοίρα τα παγερά, γαλάζια μάτια της, έφερε μια ακόμη στιγμή σιγής. Έπειτα η Υπάτη, με μια βαθειά ζεστή φωνή (φανερά αταίριαστη με την εμφάνισή της – η οποία, έτσι, διογκωνόταν στα μάτια των συνέδρων , από το παγερό προς το τερατώδες) άρχισε να ξετυλίγει το νήμα της  ιστορίας. Ή, μάλλον, της Ιστορίας με Γιώτα κεφαλαίο – μια και η ίδια ήταν από τους ανώτατους αξιωματικούς της Οργάνωσης Επιβολής της Ιστορίας.΄

« Ο κύριος λόγος που θεωρούμε τους εαυτούς μας εξελιγμένους ανθρωπίδες, δεν είναι οι θεωρίες εξέλιξης των δίποδων πιθήκων ( όπως του Χλέθοπος, του Δαρβίνου και του Ενάαμα, που αναπτύχθηκαν στους πλανητικούς μας πολιτισμούς ) – αλλά οι δυνατότητες που έχουμε να αποδομούμε και να συνθέτουμε. Να αποδομούμε τις απλοϊκές θεωρίες και να συνθέτουμε την πραγματική όψη του Κόσμου»

Κύτταξε για λίγο με συγκατάβαση προς τις δύο πτέρυγες του τραπεζιού. Σκέφθηκε ότι ίσως παραήταν αυστηρή..

«Φυσικά, δεν επιθυμώ να σας διδάξω από την αρχή το πρώτο σας μάθημα στο Δευτεροβάθμιο Σχολείο…Μόνο να σας θυμίσω ότι χρειάστηκαν χιλιετίες πνευματικής και τεχνικής προόδου για να είμαστε σήμερα εδώ, να επιχειρούμε για εκατομμυριοστή φορά το έργο της Επιβολής της Ιστορίας σε έναν Νέο Κόσμο, όπως είναι ο πλανήτης Ελλεβορία του συστήματος Κέρχνου Α- 8.

   Αφήστε με λοιπόν να σας θυμίσω πως ξεκίνησαν – ή, μάλλον, πως τέλειωσαν όλα»

Γνώριζε ,τώρα, ότι είχε την προσοχή όλων. Όσες φορές κι΄αν είχαν ακούσει την Ιστορία, δεν χόρταιναν ποτέ να την ακούν ξανά και ξανά – ήταν λες και συντονίζονταν με τους ήχους της, λες και τα ίδια τους τα μόρια χόρευαν στους ρυθμούς της…

«Χρειάσθηκε, πράγματι, πολύς χρόνος για να συγκροτηθεί η Παγκόσμια Ιστορική Σταθερά – και ακόμη περισσότερος για να απαρτισθεί η πρώτη Οργάνωση για την Επιβολή της Ιστορίας.

 Σε χρόνους που μετρώνται σε εκατομμύρια γυθλοπικές μονάδες «α΄» από σήμερα, το όραμα του Ενιαίου Κόσμου ήταν τόσο μακρυνό, που η ιδέα και μόνο της δημιουργίας τάξης μέσα σ’αυτήν την κοσμογονική Ωγυγία των πλανητικών λαών, ήταν ασύλληπτη, Χρειάστηκε πρώτα να γίνει κάτι που  αρχαίοι σοφοί όπως ο Κήγ του συστήμ,ατος Ζώνωρ – Α΄ και Πλάτων του συστήματος της Γής – Α΄ είχαν μόλις και αγγίξει με την διάνοιά τους .΄ «Να γίνουν οι φιλόσοφοι άρχοντες – και οι άρχοντες φιλόσοφοι».

»Εκεί όπου συστήματα αμιγώς πολιτικά απέτυχαν να επιβληθούν – και να ’’επιβάλλουν την Ιστορία’’ , εκεί επέτυχαν τα επιστημονικά συστήματα. Και το επόμενο βήμα, βέβαια, ήταν η ενοποίηση αυτών των επιστημονικών συστημάτων – όχι στα επιφανειακά τους χαρακτηριστικά, με σκοπό την πρόσκαιρη επιβολή, αλλά στην ο υ σ ί α τους την ίδια».

Παρ΄ όλο που η κατάσταση φαινόταν πιεστική – και στον Θόλο Διοίκησης της Ελλεβορίας έφθαναν συχνά πνιχτοί δυσοίωνοι ήχοι από τις ζαφειρένιες ζούγκλες της με τα πλοκαμοειδή φυτά τους, στην στρογγυλή τράπεζα ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει, κάτω από το ψυχρό βλέμμα και την βαθειά φωνή της Υπάτης…

        «Φυσικά, για να έρθει η επιτυχία, μας είχαν χρειασθεί τρία ε ρ γ α λ ε ί α – τα τρία βασικά πράγματα στα οποία στραφήκαμε και τα οποία ζητήσαμε και γι’αυτόν εδώ τον Νέο Κόσμο , αφού η Παγκόσμια Ιστορική Σταθερά δεν αλλάζει .΄ Το Π ρ ο σ ω π ι κ ό, η Τε χ ν ο λ ο γ ί α  και η Β ι β λ ι ο γ ρ α φ ί α. Αν κάτι δεν πήγε καλά σ’αυτόν τον Κόσμο με τις πολιτείες από πωρόλιθο, το λάθος δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε ένα από αυτά».

   »Προσωπικό είχαμε πάντα το καλύτερα εκπαιδευμένο .΄ Ιστορικούς από εκείνους που σε έπειθαν σε μηδενικό χρόνο για την αναγκαιότητα, π.χ., όλων των πολιτισμών τύπου Γής – Α΄, να περάσουν από την Εποχή του Χαλκού πριν από εκείνη του Σιδήρου… Η Τεχνολογία μας ήταν η καλύτερη δυνατή, σε σχέση με τις ταχύτητες συμπίεσης, μετάδοσης και διασταύρωσης πληροφοριών .΄ Χάρις στην Τεχνολογία Ινών Διφρύου, ολόκληροι πολιτισμοί είχαν συγκριθεί – και συμπεράσματα είχαν ταξινομηθεί, αποδομηθεί και επαναδομηθεί, πριν περάσουν δύο γυθλοπικές μονάδες α΄…»  

»Ακόμη - συνέχισε ανέκφραστη η Υπάτη – ο βιβλιογραφικός έλεγχος ήταν πάντοτε το μεγάλο μας όπλο. Αυτός ήταν που ενοποίησε όλες τις θεωρίες και τις ανήγαγε στην απόλυτη Αλήθεια, στην Παγκόσμια Ιστορική Σταθερά .΄ Άνθρωποι και μηχανές, που στήριξαν το σύστημα του σημερινού Ενιαίου Κόσμου, αποδελτίωσαν, συμπίεσαν, καθάρισαν όλες τις πραγματικά πρωτότυπες ιδέες και πολιτιστικές σταθερές, δείχνοντας σ’όλους όσους θα μπορούσαν να το αμφισβητήσουν, το εύρος του ψεύδους που συσσωρευόταν

     τόσον καιρό».

    »Ούτε ένας διανοούμενος αντίθετος στο ’’ρεύμα’’ δεν έμεινε, στον οποίο να μην εξηγηθεί σε επίπεδο πρωτονίου το εγγενές λάθος της θεωρίας του και η ανάγκη αποδόμησής της».

Ένα ίχνος υπερηφάνειας ζέστανε για ελάχιστο χρόνο το άκαμπτο βλέμμα της…

«Μετά, τα πράγματα έγιναν ευκολότερα…Για την ακρίβεια, εκκρεμούσε μόνο η διαδικασία εφαρμογής της Ιστορικής Σταθεράς στους πλανητικούς λαούς. Εδώ, ρόλο σημαντικό έπαιξε η Διεθνοποίηση των ζητημάτων του Οργανισμού Επιβολής της Ιστορίας .΄ Έχοντας μία όλο και μεγαλύτερη πρόσβαση σε Δίκτυα Πληροφοριών και Βιβλιογραφικές πηγές σε χιλιάδες – και λίγο αργότερα σε εκατομμύρια – Νέους Κόσμους, εύκολα βρέθηκε ( και διασταυρώθηκε ) το υλικό που χρειαζόταν για να χτυπηθεί ο ανεδαφικός και αντιεπιστημονικός χαρακτήρας των Ψευδών Θεωριών».

  »Στους Πλανητικούς Πολιτισμούς που πίστευαν, π.χ., ότι δεν είχαν περάσει από στάδια Μεσαιωνικών Πολιτιστικών Φάσεων – πριν περάσουν στις Αναγεννήσεις τους , εύκολα αποδείξαμε ότι αυτές οι εμμονές τους στηρίζονταν σε Ψευδείς Θεωρίες Εθνικισμών με επιστημονικό προκάλυμμα – που αντιμάχονταν τον Πλανητικό Κοσμοπολιτισμό».

  »Έτσι, ξεκίνησε η κύρια φάση του Έργου μας, η Επιβολή της Ιστορίας. Το έργο ήταν κοπιαστικό – και απαιτούσε την εγκατάσταση Μονάδων Διοίκησης σε κάθε Νέο Κόσμο .΄ Η πραγματική μας, όμως, δύναμη ήταν ότι οι Θόλοι  Διοίκησης ήταν, πρώτ’απ’όλα, Πνευματικά Ιδρύματα – και, εάν κάποιος ήθελε να μας αντιμετωπίσει πραγματικά, έπρεπε να το κάνει στο επίπεδο της Θεωρίας, όπου είμαστε πραγματικά ανίκητοι».

Διέκρινε, με την άκρη του ματιού-και δίχως να στραφεί, μία αναστάτωση μεταξύ των συνέδρων , αλλά δεν χρειάστηκε να ψάξει για εξηγήσεις. Ο βάλτος που περιέβαλλε τον θόλο διοίκησης της Ελλεβορίας ρίγησε και αναδεύτηκε από μία εσωτερική κίνηση – ενώ οι γιγάντιοι ζαφειρένιοι μύκητες και τα πλοκαμοειδή φυτά στα Ανατολικά λύγισαν από μια ξένη πνοή και έκρυψαν, για λίγο, το φώς του πρωϊνού. Στο βάθος της κοιλάδας φάνηκαν οι σπογγώδεις λίθοι της Κυκλοτέρας, της κοντινότερης πόλης. Η Μαιμηκυνθία ανακάθισε-και η προσοχή των συνέδρων εστιάσθηκε, ξανά, σ’αυτήν…

“Η τελική φάση του έργου μας είχε και την μεγαλύτερη σημασία .΄ Έπρεπε να προσδιορισθεί η Τρέχουσα Φάση του κάθε πολιτισμού – και να προσδιορισθεί και εκείνη που θα την ακολουθούσε .΄ Ένα νέο Εκπαιδευτικό Σύστημα θα ιδρυόταν σε κάθε Νέο Κόσμο – και, παράλληλα, ένα νέο Οικονομικό Σύστημα θα ακολουθούσε… Από την Αποδόμηση περνούσαμε στην Σύνθεση…»

 »Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι, στην κυριολεξία, βάλαμε Τάξη  στο Χάος…Εκεί όπου υπήρχαν μόνο Τοπικά Συστήματα, εμείς επιβάλαμε την Αλήθεια, την Παγκόσμια Ιστορική Σταθερά».

 »Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζονται προβλήματα με την πρόοδο των εργασιών μας σε έναν Νέο  Κόσμο…Είναι, όμως, από τις ελάχιστες καταγεγραμμένες περιπτώσεις όπου τα προβλήματα ξεσπούν απροειδοποίητα – και σε τέτοια ένταση, ενώ έχουμε προχωρήσει τόσο πολύ στην Διαδικασία».

 »Εκπρόσωπε Μάδωρα» -όξυνε κατά έναν τόνο την φωνή της, και στράφηκε στον Τοπικό Εκπρόσωπο- »Άδικα πασχίζεις να μας διαφωτίσεις, για ένα θέμα που αναλύθηκε από τα νανοσυστήματα μέχρι και τις κεντρικές μας μονάδες, πολύ πριν το σκάφος μας προσεγγίσει την Ελλεβορία…»

Ο Εκπρόσωπος κοκκίνησε – και στράφηκε, τεντώνοντας το σώμα…

«…Ούτε ο Βιβλιογραφικός Έλεγχος, ούτε ο Έλεγχος Προσωπικού έδωσε αρνητικά αποτελέσματα…Καμμία πληροφορία μας δεν παρερμηνεύθηκε, καμμία δεν έμεινε αναξιολόγητη – και κανένα μέλος της Οργάνωσης δεν απέδωσε κατώτερα του αναμενόμενου», συνέχισε η Υπάτη – και ο Μάδωρ με κόπο συγκράτησε ένα χαμόγελο…Το χρώμα του επανήλθε δύο υπογλίπ αργότερα… »Μάλιστα, απ’ότι είδα, οι επιστήμονές μας έπεισαν τους ηγέτες τριών τοπικών Κοσμοθεωριών ότι τα Συστήματά τους δεν ήταν παρά Ψευδείς Θεωρήσεις, παρερμηνείες της Παγκόσμιας Ιστορικής Σταθεράς – και από την στιγμή εκείνη η πορεία προς την Επιβολή της Ιστορίας στην Ελλεβορία ήταν ομαλή».

  »Εγκαταλείφθηκε η εμμονή στην ιδέα ότι η Πνευματική Άνθιση μπορεί να είναι ανεξάρτητη από την Οικονομική – και οι οπαδοί μας αύξαιναν ραγδαία».

Κύτταξε έναν-έναν τους συνέδρους…

«Πιστεύω»-είπε με έμφαση-«ότι σ’αυτήν την περίπτωση έφταιξε η Τεχνολογία»…

Οι σύνεδροι έμειναν με το στόμα ανοιχτό! Μία τέτοια ερμηνεία κλόνιζε τα θεμέλια της ίδιας της Οργάνωσης για την Επιβολή της Ιστορίας. Άρχισε να σέρνεται ένας ψίθυρος διαμαρτυρίας – αλλά το τεταμένο χέρι της Υπάτης τον σταμάτησε. Συνέχισε με την βαθειά φωνή της.΄

«Φυσικά, δεν εννοώ ότι έφταιξε η ίδια η Τεχνολογία της Οργάνωσης καθ’εαυτήν – αλλά η συγκεκριμένη Τεχνολογία που εφαρμόσαμε σ’αυτόν τον Κόσμο.Μία σύγκριση της Ελλεβορίας με εκείνες άλλων Κόσμων που μας δημιούργησαν προβλήματα ( μια σύγκριση με υλικό από την Κεντρική Τράπεζα Δεδομένων της Οργάνωσης, που δεν επιχειρήσαμε πριν δημιουργηθεί το πρόβλημα ), δείχνει ότι η Επανάσταση που εκδηλώθηκε εδώ ήταν ανάλογη εκείνης του Κιντάθα Ν-5, έντεκα γυθλοπικές μονάδες α΄ στο παρελθόν. Και, βέβαια, δεν επρόκειτο για τους γραφικούς Τζορ με τις τραχειές κελεμπίες, που ούρλιαζαν ότι σπέρνουμε τον θάνατο στα μυαλά – ούτε για τους ένοπλους «Εγκληματίες Υπέρ της Πίστεως» του Τρέμπουλαν, που υποστήριζαν το δόγμα «θέλουμε να έχουμε το δικό μας Λάθος» .΄ Αυτοί οι ίδιοι μας παρείχαν τα επιχειρήματα και τις μεθόδους να τους ενσωματώσουμε στην Παγκόσμια Ιστορική Σταθερά. Η περίπτωση του Κιντάθα Ν-5 και της Ελλεβορίας είναι εκείνη που έχει καταγραφεί ως «Αντίσταση μέσω της Συνεργασίας Μορφών Ζωής σε διαφορετικά Στάδια Εξέλιξης».

 »Ναι, δεν ήταν κάτι που μπορούσε να γίνει εύκολα πιστευτό για την Ελλεβορία – αλλά η ανώτερη Τεχνολογία μας βρήκε την απάντηση .΄ Συνεργάζονται με τις Φυτικές Μορφές Ζωής!»

Σαν σε απάντηση στην απίστευτη δήλωση, ένα τμήμα της ζούγκλας από πλοκάμια αναδεύτηκε – πίσω από τα κρύσταλλα του Θόλου – και άθελά τους οι σύνεδροι στράφηκαν ανήσυχοι. Το ψυχρό βλέμμα της Υπάτης τους επανέφερε.΄

«Το γεγονός δεν πρέπει να εκπλήσσει επιστήμονες σαν κι’εμάς, που έχουμε γνωρίσει τους Μηχανισμούς των Ιστορικών Φαινομένων – και μπορούμε να ανατρέξουμε σ’αυτούς .΄ Οι νάνοι Γιάλι στους Κόσμους του Κένταυρου είχαν χρησιμοποιηθεί από τους ευρισκόμενους σε ανώτερη βαθμίδα Κενταυριανούς, κατά την εξέλιξη Μέρκ – και οι Δούλοι των Κερκυραίων από τους Δημοκρατικούς Αστούς Αθηναίους, κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο της Γής – Α΄  .΄ Εδώ, η συμβίωση των Φυτών με τους ανθρωπίδες της Ελλεβορίας, παρείχε στους δεύτερους το πλεονέκτημα μιας θεωρίας απλοϊκής , και εύκολης να την αντιμετωπίσουμε – αλλά δύσκολα ανιχνεύσιμης, αφού ακολούθησε μια αφανή μέθοδο επικοινωνίας .΄ Την προφορική παράδοση.

  »Οι Ελλεβόριοι είναι εξοπλισμένοι με ακουστικά όργανα που συλλαμβάνουν τους υποήχους των φυτών – και αυτά, με μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης παρόμοια με εκείνην των κοραλλιών του Κιντάθα, συνεννοήθηκαν ώστε να τους παρέχουν σε μεγαλύτερο βαθμό τις ίνες τους ( κατάλληλες για την κατασκευή παγίδων αλιείας ) και τους πωρόλιθους που απέβαλλαν με τις εκκρίσεις τους ( χρήσιμους για οικοδομικό υλικό ). Σύντομα πολλοί Ελλεβόριοι άρχισαν να αμφισβητούν την Πραγματικότητα – ότι, δηλαδή, έπρεπε πια να ανήκουν σε μια εξελιγμένη κοινωνία στο Βιομηχανικό της Στάδιο – και αρνούνταν να μπούν στις Νέες Πόλεις, που οι καινούργιοι οπαδοί μας έχουν αρχίσει να φτιάχνουν γι’αυτούς ».

  

Έσκυψε για λίγο το βλέμμα. Γνώριζε και η ίδια ότι δεν έπρεπε να είναι επιρρεπείς σε αφηγήσεις που δημιουργούσαν ένα είδος «Παραϊστορίας», διαφορετικό από την Ιστορική Σταθερά.΄Αντιμετώπιζε την κατάσταση σαν εκτροπή, που οφειλόταν σε έναν λάθος υπολογισμό…Ο υπολογισμός αυτός μπορούσε να διορθωθεί…

«Παρατηρήθηκε, ακόμη, ότι ένα είδος βλάστησης με συλλογική νοημοσύνη – τα πλοκαμοειδή φυτά – ανέπτυξαν εχθρική συμπεριφορά .΄ Χάρις σ’έναν εσωτερικό θερμοστάτη που διαθέτουν, έρριχναν την θερμοκρασία στον περιβάλλοντα χώρο τους – με αποτέλεσμα τα μέλη πολλών περιπόλων μας να παγώνουν και να πεθαίνουν… Έφραζαν ανοικτούς χώρους και ύψωναν όγκους εδάφους με τις ρίζες τους, κάνοντας την ζωή και το έργο των δυνάμεών μας στην Ελλεβορία δυσκολότερα…Όλα αυτά τα έχουμε πληροφορηθεί πριν πατήσουμε το πόδι μας στον πλανήτη…»

 »Όμως, όλα αυτά σε λίγο θα είναι μια αμυδρή ανάμνηση. Η νέα δράση μας έχει αποφασισθεί – και μελετηθεί , με την βοήθεια Υπερτεχνολογίας. Είμαστε έτοιμοι, αυτή τη φορά, να επιβάλουμε την Ιστορία…»

Σαν σε απάντηση και πάλι, πίσω από την έκταση του βάλτου που κύκλωνε τον θόλο διοίκησης, ξεπρόβαλαν οι βάσεις των ηχοβόλων ,που είχαν ξεφορτωθεί πριν από λίγο, με εντολή της Υπάτης, από το μεταγωγικό της Οργάνωσης. Όλοι την άκουσαν με προσήλωση, καθώς τους εξηγούσε την εφαρμογή τους.΄Αυτά ήταν τα εργαλεία τροποποίησης της συμπεριφοράς των πλοκαμοειδών φυτών – και θα πετύχαιναν τον σκοπό της κατασκευής τους με βομβαρδισμό σε συχνότητες Υποήχων , που μιμούνταν αυτή την ( ήδη αποκωδικοποιημένη )γλώσσα των φυτών …

   Όλα έδειχναν έτοιμα για μια επιβλητική παράσταση, για μια θριαμβευτική αποκατάσταση της Τάξης…

Τότε, το ημιθόλιο της ολογραμματικής οθόνης επικοινωνίας άναψε απροειδοποίητα στο κέντρο του τραπεζιού. Η Υπάτη, ο Τοπικός Εκπρόσωπος και οι άλλοι αξιωματικοί κατάλαβαν ότι θα υπήρχε κάποια έκτακτη ανάγκη – αφού ήταν γνωστή στην Ιεραρχία της Οργάνωσης η σημαντική σύσκεψη που πραγματοποιείτο εκείνη την στιγμή στην Ελλεβορία…Κανείς δεν θα τους διέκοπτε, παρά μόνον για κάτι πραγματικά επείγον. Αυτό, όμως, που τους ανησύχησε περισσότερο, ήταν ότι επρόκειτο ( όπως κατάλαβαν από την προσφώνηση του Ανώτατου Ιστορικού ) για ένα διαγαλαξιακό μήνυμα της Οργάνωσης. Ήταν κάτι που και οι γηραιότεροι ανάμεσά τους δεν θυμόταν να είχαν δεί ποτέ…

  Τα λόγια, άχρωμα και τρομακτικά, άφηναν τα ( νεκρά, λες ) χείλη του Ανώτατου Ιστορικού – και σκόρπιζαν ένα μούδιασμα στο κοινό του, επάνω σε εκατομμύρια κόσμους.΄

“…Για πρώτη φορά από την ίδρυσή της, η Ο.Ε.Ι. ανακαλύπτει μία νέα, ανώτερη οργάνωση – και συλλογική διάνοια – από την δική της στο Σύμπαν. Για την ακρίβεια, η οργάνωση αυτή ήταν που ανακάλυψε την ύπαρξη και την δράση την δική μας…

»Τις τελευταίες μακροημέρες ήρθαν σε επαφή μαζί μας, για να διαπραγματευθούν τους ρυθμούς εξομοίωσής μας, όπως λένε, με το δικό τους Σύστημα…»

Ο Α.Ι. έμοιαζε με ένα λυπηρό σκιάχτρο, έναν άψυχο φορέα λόγου που ούτε σ’έναν εφιάλτη του δεν φανταζόταν ότι θα έρθει η στιγμή να εκφωνήσει… Ένα μυρμήγκιασμα απλώθηκε στα μυαλά των συνέδρων στην Ελλεβορία, ένας τρόμος –σαν κρύος αέρας , από τα βάθη του υποσυνείδητου- πάγωσε τα πόδια τους καθώς άκουγαν βουβοί…

«Με το διάγγελμά μας αυτό, σας δίνουμε νέες εντολές – που θα εκτελεστούν σε άμεση προτεραιότητα .΄ Οι Τοπικοί Εκπρόσωποι θα αφήσουν όλες τις τρέχουσες υποθέσεις και θα παραχωρήσουν τους κωδικούς πρόσβασης στα Δίκτυα Πλανητικών Βιβλιοθηκών, που θα τους ζητηθούν από τα πληρώματα των σκαφών της Αδελφότητας των Ολιστών.

»Η Αδελφότητα δεν ενδιαφέρεται, όπως μας…εμ…ενημέρωσε, για τους Νέους Κόσμους και την Επιβολή της Ιστορίας – αλλά για εμάς , για την δομή της Οργάνωσης…Εμάς θα εξομοιώσουν, την δική μας δομή – την οποία αναγνωρίζουν ως μία πρώϊμη μορφή πολιτισμού…»

Ο Α.Ι. έβγαλε- με μια αργή, συμβολική κίνηση- τα γυαλιά του, και τα ακούμπησε στο λογείο μπροστά του. Έβηξε για να καθαρίσει τον λαιμό του…

»…Εμάς θα καθοδηγήσουν στην Αλήθεια, όπως είπαν…όπως έχουν ήδη κάνει με άλλες οργανώσεις που έχουν συναντήσει, σε υπερδιαγαλαξιακή κλίμακα…Σε περίπτωση …εμ… ΄΄ασυμβατότητας΄΄ , ΄΄μη συμμόρφωσης΄΄΄ , οι διαδικασίες αλλάζουν…Είχαμε ήδη μία σχετική επίδειξη, στον Κόσμο της Ζέθεα Κόππα…»

»Οι νέες εξελίξεις θα απαιτήσουν νέες εφαρμογές – και την εγκατάλειψη των δραστηριοτήτων μας…Ήδη, τα σκάφη της Αδελφότητας φθάνουν στους Νέους Κόσμους  ΄΄επιχειρησιακώς έτοιμα΄΄, όπως μας είπαν. Αυτό είναι και το τελευταίο διάγγελμα στην Ιστορία της Οργάνωσης – ή στην Οργάνωση της Ιστορίας – με την μορφή που την ξέραμε…Και το δικό μου επίσης…δεν έχω λόγια…»

Στον Θόλο Διοίκησης της Ελλεβορίας η εικόνα χάθηκε ξαφνικά, και η ολογραμματική οθόνη έσβησε… Οι σύνεδροι δεν πρόλαβαν κάν να κυτταχθούν – και ο ζαφειρένιος ήλιος σκεπάσθηκε από ένα γιγαντιαίο μολυβόχρωμο σκάφος. Οι κορυφές των πλοκαμοειδών φυτών, στο βάθος του ορίζοντα, ρίγησαν και στράφηκαν προς αυτό, σαν γιγάντια δάχτυλα που υπεδείκνυαν τον απροσδόκητο σωτήρα τους…

…………………………………………………………………………………………

Αυτή ήταν η Τοπική Ελλεβοριανή εκδοχή της κατάρρευσης της Ο.Ε.Ι. , όπως διδασκόταν στα σχολεία  Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του πλανήτη αυτού, τριακόσιες γυθλοπικές  μονάδες  «α΄» μετά  τα  συμβάντα… Παρ’όλο που  τα  παιδιά  των  μεγαλύτερων  τάξεων  καταλάβαιναν  ότι  ήταν  υπερβολικά  απλουστευτική,  ότι  συμπύκνωνε  πολλά  γεγονότα  που  θα  συνέβησαν , κανονικά , σε  μεγαλύτερο  μήκος  χρόνου – και  ότι  της  είχε  δοθεί  σκόπιμα  η  μορφή  του  δράματος – εν  τούτοις  την  προτιμούσαν  από  τις  πιο  τεκμηριωμένες , «για  τους  μεγάλους» , εκδοχές.

 Ικανοποιούσε  τα  ερωτήματά τους  σε  μεγαλύτερο  βαθμό – και  ήταν  η  αγαπημένη  τους  ιστορία  καιρό  μετά, όταν, στις  Ελλεβοριανές  γιορτές,  έμεναν  τα  πρωϊνά  στο  σπίτι  και  άκουγαν  τα  επετειακά  ρεπορτάζ  στο  Δίκτυο  Υποήχων  των  πλοκαμοειδών  φυτών.

  Ήταν  η  αγαπημένη  τους  Ιστορία – και  ήταν  η  μόνη  που  επιβλήθηκε,  τελικά!

Σ.Ρ.

 

( * )  Ο ελλέβορος είναι  ένα  φυτό,  γνωστό  στην αρχαία  Ιατρική, από το  οποίο  εξαγόταν  ένα  φάρμακο  για  την  αντιμετώπιση  των  ψυχικών  νόσων.

(* *) Την έμπνευση για το διήγημα την έλαβα από την ανακοίνωση των A.Gustafsson, H.Karlsson, B.Werbart, C.Acquist, “A question about attitudes : Cultural heritage as societal and international dialogue», στην 8^η Ετήσια Συνάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης Αρχαιολόγων, (Σεπτ. 2002, Θεσσαλονίκη) – όπου αναπτύσσεται η άποψη πως τα δεινά της σύγχρονης αρχαιολογίας οφείλονται στο γεγονός ότι η πολιτιστική κληρονομιά «αντιμετωπίζεται ως φαινόμενο που συνδέεται με συγκεκριμένα έθνη».Προτείνεται η ενεργοποίηση κάποιων «μάνατζερς πολιτιστικής κληρονομιάς», όπως τους ονομάζουν, οι οποίοι θα «εντείνουν τις ενέργειες ενοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς σε διεθνές επίπεδο» - και θα βάλουν το αρχαιόφιλο κοινό σε σχετικά «κανάλια».΄ Ένα κοινό που, μέχρι σήμερα (σύμφωνα με την γνώμη τους) υπήρξε «παθητικός δέκτης πληροφοριών».

  Οι ίδιοι επιστήμονες θέτουν ένα ζήτημα (συναφών) «συμπεριφορών», απ’όπου εκκινούνται ερωτήματα περί «πολιτικής, ηθικής και δημοκρατίας», και επιθυμούν να πραγματευθούν κάποιες «εναλλακτικές προτάσεις  α π ο δ ό μ η σ η ς  (των συμπεριφορών αυτών)».

Ίσως η «Οργάνωση για την Επιβολή της Ιστορίας» να είναι ήδη εδώ…

Σωτήρης Ραπτόπουλος