ΟΠΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΙΔΡΥΜΑΤΑ, ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 η απλή χωρική συμβίωση των ΑμΕΑ  με τον υπόλοιπο πληθυσμό δεν συνιστά κανένα είδος θεραπευτικής ή βελτιωτικής παιδαγωγικής :  Η σχέση ΑμΕΑ και κοινωνίας δεν μπορεί να αφεθεί στο τυχαίο.......

Τα "παιδιά" με ειδικές ανάγκες , ιδιαίτερα στη μετασχολική ηλικία,  όταν ουσιαστικά έχουν πάψει να είναι παιδιά, έχουν ανάγκη από μεγαλύτερη υποστήριξη, δεδομένου ότι παράλληλα με τη δική τους ωρίμανση έχει συντελεσθεί  η γήρανση ή αποδυνάμωση των  κηδεμόνων τους.......

 Μέσα σε αυτό το σκηνικό της υπαρξιακής κρίσης   χώρας και  προνοιακών πολιτικών, δεν απουσιάζουν  ακόμη και οι μικρόνοες - κατά πως έγραψα σε διάφορα ποστ : «Οι μούτσοι που θέλουν να γίνουν καμαρότοι ενώ το πλοίο βυθίζεται».......

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ 

Πρόσφατα, γνωστό κυβερνητικό στέλεχος εξήγγειλε την επαναλειτουργία του Σικιαριδείου Ιδρύματος για «Άτομα με Ειδικές Ανάγκες» (ΑμΕΑ) αμέσως μετά τη περίοδο των Πασχαλινών διακοπών (24.2.17), υπαινισσόμενο προφανώς την εξόφληση των υποχρεώσεων του Ιδρύματος  έναντι των εργαζομένων όπως επίσης και έναντι των μεταφορέων. Και οι δυο αυτές πτυχές του ζητήματος ήταν σημαντικές : Οι μεν εργαζόμενοι δεν μπορούσαν να δουλεύουν και επί πλέον να ζουν (!) επί 4μηνο απλήρωτοι, οι δε μεταφορείς δεν μπορούσαν να διακινούν άτομα από όλες τις περιοχές του λεκανοπεδίου, έχοντας την αβεβαιότητα  της  εξόφλησης των προς αυτούς οφειλομένων.

Εδώ υπάρχουν δυο ζητήματα που τίθενται υπόψη όλων των ανθρώπων με νοημοσύνη , ανεξάρτητα από το αν έχουν οικείωση με τα προβλήματα των ΑμΕΑ : Το πρώτο είναι η «χωροταξία των μειονεκτούντων ατόμων», που σημαίνει ότι οι ΑμΕΑ παρουσιάζουν  μεγάλη  χωρική διασπορά , η δε μεταφορά και  συλλογικοποίησή τους σε μικρές εστίες αποτελεί βασικό θέμα της προνοιακής πολιτικής. 

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2016/04/blog-post_3.html

  Το δεύτερο ζήτημα αναφέρεται στη μικρή  ευελιξία των ΑμΕΑ να αποδεχθούν αλλαγές στο μικροπεριβάλλον τους , κάτι που στην προκειμένη περίπτωση της διακοπής των εργασιών του Σικιαριδείου για πολλές ημέρες πριν το Πάσχα, συνιστά  μεγάλο ψυχολογικό τραυματισμό των τροφίμων του Ιδρύματος.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων η πολιτική ηγεσία αποφάσισε να θεραπεύσει  την προηγούμενη «ανακρίβεια» της επαναλειτουργίας του Ιδρύματος στις 24/4/17 δια της ομοιοπαθητικής μεθόδου – δηλαδή δια της μεγαλύτερης ανακρίβειας !
Την ανάγκην φιλοτιμία ποιούμενη, ενώ αρνήθηκε επίμονα την εμβαλλωματική  παροχή  μόλις 15.000 ευρώ (αλλά στον κατάλληλο χρόνο !)   για την προσωρινή διεκπεραίωση των μεταφορών,   αφού δε προσπάθησε να  «θαμπώσει» την κοινή γνώμη (που έδινε όλο και περισσότερα δείγματα ενδιαφέροντος για το ζήτημα)  με τη φανταιζί   αθροιστική παρουσίαση   δυο ετών  χορηγήσεων ( ή χαρτζηλικίων) προς το Ίδρυμα, πέρασε στην τελική προσπάθεια, με την επικαιροποίηση  εκκρεμούντος προγράμματος 633.000 ευρώ  από τον Σεπτέμβριο του 2016  – που προφανώς το «είχε ξεχάσει» όλο αυτό το διάστημα… Και πάλι από αυτό το ποσό, επεφύλαξε μόλις το κατά δήλωσή της 1/3 που δεν είναι  για την ακρίβεια 1/3 αλλά 30%,  για τους μισθούς και τα λοιπά σωρευθέντα κόστη…  

Η όλη αυτή συζήτηση, με την απόπειρα μετακύλισης  των καραμπινάτων πολιτικών ευθυνών  εκεί όπου υπήρχε η φαντασίωση περί «μικρών αντιστάσεων»,  έδωσε την ευκαιρία να θιγούν ορισμένα θέματα, πέρα από τον μνημονιακό  οικονομισμό που απορροφά διαρκώς πόρους και προβληματισμό από την ελληνική κοινωνία : Το πρώτο θέμα  αφορά την ύποπτη θεωρία της «αποϊδρυματοποίησης», που εκφράστηκε από πολιτικά υπεύθυνους εμφανιζόμενη  ως  ένα άλλο καθεστώς «όσμωσης» της κοινωνίας με τους ΑμΕΑ, έχοντας όμως κατά βάθος τη   στόχευση  περιορισμού  των «δαπανών»  γι αυτή τη κατηγορία ατόμων. Απέναντι σε αυτή τη θεωρία υποστηρίξαμε  ότι η απλή χωρική συμβίωση των ΑμΕΑ  με τον υπόλοιπο πληθυσμό δεν συνιστά κανένα είδος θεραπευτικής ή βελτιωτικής παιδαγωγικής :  Η σχέση ΑμΕΑ και κοινωνίας δεν μπορεί να αφεθεί στο τυχαίο και να εκτεθεί σε κινδύνους , ανάλογους με αυτούς που διατρέχουν ενήλικα και ώριμα άτομα.

Το δεύτερο θέμα αφορά την έννοια της «ανθρωπιστικής επένδυσης», που ακυρώνει σαφώς την έννοια της «δαπάνης» προς μειονεκτούντες πολίτες : «Ανθρωπιστική επένδυση» σημαίνει πόρους που βελτιώνουν κάποιους ΑμΕΑ (κάνοντας εφικτή την έξοδό τους  στην οικονομία και στην αγορά εργασίας και απελευθερώνοντας τις παραγωγικές δυνάμεις των γονέων ή κηδεμόνων τους) ενώ σε κάποιους άλλους  επιτρέπει την  αυτοεξυπηρέτηση και επομένως –πάλι- την μερική «απεξάρτησή» τους από οικιακές και άλλες φροντίδες.

Τα παραπάνω αναφέρονται γενικά για τους ΑμΕΑ χωρίς να προσεγγίζουν το θέμα της ηλικίας. Εδώ υπάρχει ένα ακόμη σημαντικότερο ζήτημα : Τα "παιδιά" με ειδικές ανάγκες , ιδιαίτερα στη μετασχολική ηλικία,  όταν ουσιαστικά έχουν πάψει να είναι παιδιά, έχουν ανάγκη από μεγαλύτερη υποστήριξη, δεδομένου ότι παράλληλα με τη δική τους ωρίμανση έχει συντελεσθεί  η γήρανση ή αποδυνάμωση των  κηδεμόνων τους.

Οι ΣΥΔ («Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης») στο κατά το δυνατόν πιο οικείο περιβάλλον αποτελούν μια αναγκαιότητα, ένα προστατευτικό κέλυφος μεγάλης αξίας για άτομα που ορφανεύουν, που τρώνε τη θλίψη με το κουτάλι ή  χάνουν την αγάπη και το ενδιαφέρον που εισέπρατταν σε μικρότερες ηλικίες, που εκτίθενται σε κινδύνους ως εκ των κληρονομικών καταστάσεων. Προφανώς, αυτό το προστατευτικό κέλυφος δεν μπορεί να προέλθει από μεμονωμένες και ασυνεχείς χορηγίες – όπως αυτή που έζησε ο υποφαινόμενος στις αρχές του 2015 : Όταν μια φυσιολατρική και πολιτιστική συλλογικότητα - με την Έλλη Τερζόγλου επικεφαλής - συνέδραμε με την αγορά απορρυπαντικών το ΠΙΚΠΑ Βούλας, όπου η μυρωδιά των ούρων εδέσποζε στα σώματα των τροφίμων και στους εσωτερικούς χώρους…..

Σήμερα το αναπηρικό κίνημα διεξάγεται με τους πλέον επισφαλείς όρους, σε μια χειμαζόμενη κοινωνία αλλά και μέσα σε ένα περιβάλλον ιδιοτέλειας και παραγοντισμού. Μέσα σε αυτό το σκηνικό της υπαρξιακής κρίσης   χώρας και  προνοιακών πολιτικών, δεν απουσιάζουν  ακόμη και οι μικρόνοες - κατά πως έγραψα σε διάφορα ποστ : «Οι μούτσοι που θέλουν να γίνουν καμαρότοι ενώ το πλοίο βυθίζεται».

Τι να κάνουμε; Η βλακεία σε αυτή τη χώρα είναι αειφορική….
ΓΙΑΝΝΗΣ  ΣΧΙΖΑΣ