Ο τουρισμός δεν μπορεί να κάνει ό,τι του γουστάρει

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 20.8.16

Σε  κανάλι μεγάλης ακροαματικότητας (SKY) σημειώνω  κάποια  σχόλια   εκπροσώπου  τουριστικών επιχειρήσεων, με αφορμή το θλιβερό ατύχημα στην Αίγινα . Ο κ. εκπρόσωπος εκφράζει  την  ανησυχία του για  την πορεία του τουρισμού  θαλασσίων σπορ στη χώρα μας, η οποία ήδη υστερεί έναντι άλλων χωρών …Και παράλληλα διατυπώνει   μια συγκριτική  σκέψη όσον αφορά  ατυχήματα  διαφόρων κατηγοριών με  αυτά που προέρχονται από παράκτιες κινήσεις ταχύπλοων:  Ευτυχώς, κατά τα λεγόμενά του, κινδυνεύουμε  λιγότερο στον παράκτιο χώρο, οπότε προέχει  ο καθησυχασμός της κοινής γνώμης….

Δεν είναι   η πρώτη  φορά που οι εκπρόσωποι των τουριστικών συμφερόντων δίνουν απόλυτη προτεραιότητα στην  πελατειακή «συνιστώσα» του τουρισμού. Στην καρδιά της  σαιζόν όλα πρέπει να παρουσιάζονται ή να αυτοσυστήνονται ως ιδανικά  – αφήνοντας τη   σκεπτόμενη κοινωνία των πολιτών  να   επωμίζεται το βάρος μιας «ολιστικής προσέγγισης»  : Υπογραμμίζοντας   ότι τα ατυχήματα δεν πρέπει να ακολουθούνται από νανουρίσματα

αλλά από εκτενέστατες αναλύσεις διαφόρων επικινδυνοτήτων και παρεπόμενων μέτρων ασφαλείας.  Δηλώνοντας  ναυτία απέναντι στον άκριτο εξωραϊσμό και στον προβαλλόμενο  πρωταθλητισμό  πάντων  των τουριστικών προϊόντων, εκφράζοντας   τα περιβαλλοντικά και κοινωνικά  κόστη του τουρισμού, αξιώνοντας   διαφάνεια χώρων, προϊόντων και υπηρεσιών.

Επί του προκειμένου αξιοπρόσεκτες είναι δυο ιστορίες – η πρώτη  απλώς τραγική,  η δεύτερη με ισχυρή δόση κωμωδίας :  Η πρώτη σχετίζεται με το μυθιστόρημά του  Τόμας Μαν «Θάνατος στη Βενετία»,  όπου οι  Αρχές της  ιταλικής πόλης   συγκαλύπτουν μια επιδημία χολέρας για να αποτρέψουν τη  φυγή των επισκεπτών.   Η δεύτερη είναι ένα προσωπικό συμβάν σε παραλιακό θέρετρο, όπου ο υποφαινόμενος σερβιρίστηκε κρασοειδές υγρό ως κρασί – υγρό που  με αυστηρά αγορανομικούς όρους   επρόκειτο μάλλον για κρασωμένο νερό παρά για  νερωμένο κρασί …

Στη χώρα  των  φορολογικών επιβαρύνσεων  παντός του επιστητού, είναι απολύτως λογικό το «εισπρακτικό άγχος»,  όμως μια  πολιτική σε βάθος χρόνου πρέπει να  βλέπει τις όποιες  δυσλειτουργίες, επικινδυνότητες και  συγκρουσιακές  καταστάσεις, σε όλες τις περιοχές συνάντησης  ξένου και εγχώριου  στοιχείου : Να  περιφρουρεί  την  αίσθηση ότι η ελευθεριότητα  προς τους επισκέπτες δεν ισοδυναμεί  με πράσινο φως στο ξεσάλωμα .  Στη προκειμένη περίπτωση πιλοτική ήταν η στάση των ιταλικών αρχών τον Ιούλιο που μας πέρασε . Αντιγράφω από την ειδησεογραφία : 

Ένας Αμερικανός  22 ετών που  βούτηξε στα νερά της πηγής στην Πιάτσα ντι Σπάνια,  καταδικάστηκε σε πρόστιμο  450 ευρώ…. Δύο νεαροί Καλιφορνέζοι  καταδικάστηκαν  να καταβάλουν έκαστος πρόστιμο ύψους 450 ευρώ γιατί κολυμβούσαν στο συντριβάνι της Φοντάνα Ντι Τρέβι…

 Αυτό πα να πει τουριστική πολιτική με χαρακτήρα : Να υπάρχει η ανάμνηση  της Αννίτας Έκμπεργκ  που κάνει μπάνιο στη παραπάνω Φοντάνα στη ταινία   “Dolce vita” του Φελίνι, αλλά η απαγόρευση  απαγόρευση….