Στο
βιβλίο μου «Τα βουνά του κόσμου» (ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ, 2003) είχα αφιερώσει ένα κεφάλαιο
στη «λογική των ακραίων σπορ» για να σχολιάσω και να περιγράψω (στο
μέτρο του δυνατού) ακραίες μορφές
ανάληψης κινδύνων, όπως λ.χ αυτές που ανέφερε ο Πιερ Ταρντιβέλ, για τις καθόδους με σκι σε κλίσεις 60 και 65 μοιρών. Πρόκειται
για «βεγγαλικά-ρεκόρ μέσα στη κοινωνία του θεάματος» - έλεγα- που όμως «
υποτίθεται» ότι καταρρίπτονται δεδομένου ότι κάθε μεταγενέστερη «επίδοση»
βασίζεται σε νέα τεχνικά μέσα και δεν είναι αυστηρά συγκρίσιμη με τις προηγούμενες
επιδόσεις….
Από όλες εν
γένει τις καθόδους, που είναι πολύ πιο θεαματικές και περιγράψιμες σε σχέση με τις
ανόδους, σημείωσα αυτήν του Alan
Eustace
που πήδηξε τον Οκτώβρη του 2014 με
αλεξίπτωτο από 42 χιλιόμετρα - δηλαδή
από κορυφαία περιοχή και αυτής της στρατόσφαιρας, που υπέρκειται της τροπόσφαιρας
με το μέγιστο ύψος των 20 χιλιομέτρων !
Όμως ακόμη πιο εντυπωσιακή ήταν η πτώση
από 7.620 μέτρα μεν χωρίς αλεξίπτωτο δε,
που πραγματοποίησε πρόσφατα στην Καλιφόρνια ο Λιού Έϊκινς…Η πτώση του τολμηρού ατόμου τον έφερε στη γη
με ταχύτητα 193 χιλιομέτρων, που είναι περίπου ισοδύναμη με τη «συνάντηση» δυο
αυτοκινήτων αντίθετης τροχιάς, με ταχύτητα 100 χιλιομέτρων περίπου το καθένα..
Όμως ο Έϊκινς δεν «έγινε πίτα», αλλά με
κατάλληλους χειρισμούς σημάδεψε και έπεσε τελικά πάνω σε ένα μεγάλο δίκτυ, που
υποστηριζόταν μάλιστα και από ένα εφεδρικό σε περίπτωση που το πρώτο δεν έπιανε…
Η διακινδύνευση βέβαια είναι στοιχείο της
ζωής και αποτελεί σταθερή αξία, αλλά τέτοια αξία είναι και το «μηδέν άγαν».
Ακόμη η διακινδύνευση δεν μπορεί να αποσπαστεί από το κοινωνικοπολιτικό της περιβάλλον
: Σε περιόδους πολέμου προσλαμβάνει «μέγιστες τιμές», αλλά σε περιόδους ειρήνης
ικανοποιεί κάποτε ματαιοδοξίες και κάποτε λειτουργεί ως αντίδοτο της πλήξης :
Π.χ. η ρώσσικη ρουλέτα, που προσέφερε την ένταση του κινδύνου (1 στις έξη
πιθανότητες να τινάξεις τα μυαλά σου) και στη συνέχεια την αποσυμπίεση και τη
συμβίωση με τα υπαρκτά μυαλά….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου