Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου :Ξόρ­κι κα­τὰ τῆς ἀ­ϋ­πνί­ας

Ο ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ* μ’ ἐ­πι­σκε­πτό­ταν συ­χνὰ πυ­κνά, ἰ­δί­ως τὰ τε­λευ­ταῖ­α δυ­ὸ τρί­α χρό­νια. Οἱ ἐ­πι­σκέ­ψεις του εἶ­χαν ἕ­ναν χα­ρα­κτή­ρα ἰ­δι­ά­ζον­τα: γί­νον­ταν πάν­τα με­τα­με­σο­νύ­κτια καὶ με­τὰ ἀ­πὸ προ­τρο­πὴ δι­κή μου. Πα­ρὰ τὸ ἀ­κα­τάλ­λη­λο τῆς ὥ­ρας, πα­ρὰ τῆς ἡ­λι­κί­ας τὸ προ­χω­ρη­μέ­νο, πο­τὲ δὲν πα­ρα­πο­νέ­θη­κε ποὺ βρα­δι­ά­τι­κα στοὺς Ἀμ­πε­λό­κη­πους τὸν τρα­βο­λο­γοῦ­σα. Πλά­ι στὸ βάμ­μα βάλ­σα­μου καὶ πα­σι­φλώ­ρας, ἀ­νά­με­σα σὲ βι­βλί­α ποὺ ἀ­γα­ποῦ­σα, μπο­ρεῖ κι ἐ­κεῖ­νος, κα­θό­ταν ὀ­κλα­δὸν κι ἡ φω­νή του ἄρ­χι­ζε νὰ πλέ­κει τὸ ξόρ­κι κα­τὰ τῆς ἀ­ϋ­πνί­ας... Τὸ ἀ­πάγ­γελ­νε «νο­ε­ρὰ σὲ ρυθ­μὸ ἐμ­βα­τη­ρί­ου», «συ­νε­χῶς μέ­χρι τε­λι­κοῦ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τος»: τὰ βλέ­φα­ρά μου βά­ραι­ναν κι ἐρ­χό­τα­νε ὁ ὕ­πνος. Κι ἔ­τσι τὸν κύ­ριο Ἀ­λε­ξά­κη τὸν εἶ­χα δεῖ μο­νά­χα νά ’ρ­χε­ται, πο­τὲ νὰ φεύ­γει.

       Ὁ Ὀ­ρέ­στης Ἀ­λε­ξά­κης, ποι­η­τής, ἀ­πε­βί­ω­σε στὶς 16 τοῦ Μά­η 2015. Μὰ εἶ­μαι σί­γου­ρη πὼς ὅ­ταν πά­λι χρεια­στεῖ, ἀ­γογ­γύ­στως θὰ μ’ ἐ­πι­σκε­φτεῖ, ξόρ­κια κα­τὰ τῆς ἀ­ϋ­πνί­ας νὰ μοῦ ψι­θυ­ρί­σει καὶ νὰ πεῖ νὰ μέ­νεις «πάν­τα τὸ ἀ­νε­ξή­γη­το παι­δὶ / ποὺ ἀ­πο­στη­θί­ζει τὴ βρο­χὴ στὸν ἄ­δει­ο δρό­μο».

* Πο­τὲ δὲν γνώ­ρι­σα τὸν Ὀ­ρέ­στη Ἀ­λε­ξά­κη, πα­ρὰ μο­νά­χα μέ­σα ἀ­πὸ τοὺς στί­χους. Οἱ φρά­σεις σὲ εἰ­σα­γω­γι­κὰ εἶ­ναι θραύ­σμα­τα ἀ­πὸ ποι­ή­μα­τά του.

Πη­γή:ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ .  Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Γεν­νή­θη­κε καὶ με­γά­λω­σε στὴν Πά­τρα, ἀλ­λὰ ζεῖ στὴν Ἀ­θή­να. Ἐκ­πο­νεῖ δι­α­τρι­βὴ στὴν Ἀ­νά­λυ­ση τῆς Συ­νο­μι­λί­ας. Μέ­λος τῆς συν­τα­κτι­κῆς ὁ­μά­δας τοῦ ποι­η­τι­κοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ Τε­φλόν.