Πάει και ο Κρίστοφερ Λη, μεγάλος κινηματογραφικός ενσαρκωτής του μεταφυσικού
τρόμου. Όπως πήγε πριν κάμποσο καιρό ο
Βίνσεντ Πράϊς, με τα μοναδικά πρασινογάλαζα μάτια που εξέπεμπαν τον φόβο περισσότερο
από οποιαδήποτε άλλα, όπως και ο Μπόρις Καρλώφ. Ο Κρίστοφερ Λη έπαιξε στον «Δράκουλα»
του Ιρλανδού Μπραμ Στόουκερ (1847-1912),
ενός μυθιστορήματος που γράφτηκε το 1897 και γυρίστηκε φιλμ στις αρχές της δεκαετίας του
60. Δεν θυμάμαι αν είδα το φιλμ, πάντως όμως διάβασα το βιβλίο. Η εντύπωση
που μου προκάλεσε ήταν σεισμική, πολλών
ρίχτερ ! Η αφήγηση του Στόουκερ ήταν αργή, σωρευτική γεγονότων φαινομενικά
άσχετων μεταξύ τους, σχεδόν θύμιζε ένα αφήγημα του Χάρυ Κλυν για ένα
ποδοσφαιρικό παιχνίδι που ήταν στην αρχή του «αργό, απελπιστικά αργό…» Και
ξαφνικά, από μια στιγμή και πέρα, τα
γεγονότα του Στόουκερ αποκτούσαν νόημα και συνοχή, η αφήγηση γινόταν καλπασμός
και τελικά κατέληγε σε επιδόσεις της φόρμουλα 1! Δεν πρόκειται να ξεχάσω τον
νεαρό εαυτό μου, να καταναλώνει σαν μανιακός τις σελίδες του Στόουκερ αφού
προηγουμένως είχε χιλιοαναρωτηθεί για το νόημα διαφόρων παρατηρήσεών του….
Η προσωπικότητα του Δράκουλα είχε αντληθεί από τον Βλαντ Τέπες τον
Γ΄, Ρουμάνο ηγεμόνα και δεινό
ανασκολοπιστή της εποχής του – με προτίμηση στους Τούρκους… Ο Λη ως φάτσα ήταν
ιδεώδης για το ρόλο του κακού, του απόκοσμου, του λείψανου κλπ. Μετά από τον «Δράκουλα» και την ερμηνεία του
Λη επακολούθησαν ταινίες και ταινίες φρίκης, που είχαν όλες το εξής κοινό
σημείο : Βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα αισθανόσουν φτωχότερος κατά
έναν εφιάλτη- επομένως πλουσιότερος !
Η εποχή όπου το πραγματικό γινόταν εφιαλτικότερο
του εφιαλτικού, επρόκειτο να έλθει πολύ αργότερα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου