Της Ρίτσας Μασούρα
"Ευρηματικό το σενάριο του ντοκιμαντέρ : τρεις νέοι
άνθρωποι, δύο άνδρες και μια γυναίκα, ο καθένας με μια τεράστια ευθύνη στους ώμους
του, λάτρεις και οι τρεις της προγονικής γης και του περιβάλλοντος, αγωνιούντες
και οι τρεις για το πώς ο σύγχρονος άνθρωπος διαχειρίζεται τον τόπο που τον
φιλοξενεί, αποδεικνύουν ενώπιόν μας ότι πάντα θα υπάρχουν τρόποι να φροντίζουμε
τις «φωλιές» μας και τις φωλιές των πουλιών. Πάντα θα υπάρχει η εγρήγορση να
προφυλάσσουμε το βιότοπο, τα δάση, τα σπάνια δένδρα, τα ποτάμια, κι όλα αυτά
χωρίς αναγκαστικά να απορρίπτουμε τον εγκιβωτισμό μας στο καταναλωτικό μοντέλο
πολιτισμού.
Παρακολουθώντας εκστατική το ντοκιμαντέρ ένοιωθα πως σε κάθε
δευτερόλεπτο εξέπεμπε ένα νέο μήνυμα προς τους θεατές. Όχι απαισιόδοξο,
δακρύβρεχτο μήνυμα. Δεν ήταν εκεί η μοναξιά ενός τρελού επιστήμονα. Το
αντίθετο. Εξέπεμπε την αισιοδοξία που βοηθάει τον άνθρωπο να επιλέγει, να γίνεται
χρήσιμος τη στιγμή που πρέπει και στον τόπο που του πρέπει. Πολλοί από τους
θεατές ενδεχομένως να αισθάνθηκαν ενοχικοί, όχι γιατί δεν είχαν ποτέ δει αυτή
την εκθαμβωτική ελληνική φύση, αλλά γιατί ποτέ δεν συνειδητοποίησαν πόσο
μετράει ο προσωπικός αγώνας του καθενός σε μια χώρα που δεν έχει πλέον πολλά
κονδύλια να διαθέσει για την προστασία του περιβάλλοντος και που μια χούφτα
ρομαντικών ανθρώπων (οι τρεις του ντοκιμαντέρ είναι απλώς το χαρακτηριστικό
δείγμα) παίρνουν στην πλάτη τους την ευθύνη για να διατηρήσουν ατόφια τη φυσική
κληρονομιά.
Βγαίνοντας από την Ταινιοθήκη, έσφιξα το χέρι των συντελεστών
του ντοκιμαντέρ και περπάτησα σχεδόν ανάλαφρα στην Ιερά Οδό. Λες κι ένα αόρατο
χέρι με είχε απαλλάξει από τις έγνοιες και τις σκοτούρες που με ζώνουν. Κι
ύστερα μπήκα ορμητικά με το αυτοκίνητο στη μεγάλη λεωφόρο για το σπίτι. Η
επιστροφή στα τετριμμένα, σκέφτηκα, αλλά ευτυχώς, ακόμη και τώρα που γράφω
αυτές τις…απολογητικές γραμμές εξακολουθώ να κουβαλάω το μήνυμα της ταινίας και
των ανθρώπων της : ο καθένας μπορεί με τις δικές του δυνάμεις και με τη δική
του υπέρβαση να συμβάλει στη διατήρηση μιας μοναδικής φύσης που κινείται στους
δικούς της ρυθμούς και άπειρες φορές ως τώρα μας το έχει επισημάνει: σπεύδετε
βραδέως! Παρ” όλα, αυτά οι περισσότεροι κωφεύουμε, συνεπαρμένοι από τον
ατομισμό μας και την απατηλή αμεσότητα του Ipad ή του Iphone
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου