Λένα Κομίνη :Πρέπει να βγώ από δω μέσα

ΕΝΑΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ἔ­χει κα­τα­λά­βει τὸ δω­μά­τιό μου. Εἶ­ναι τό­σο με­γά­λος ποὺ δὲν χω­ρᾶ­με καὶ οἱ δυ­ό. Δὲν τοῦ ἀ­ρέ­σει ἡ μου­σι­κὴ ποὺ ἀ­κού­ω καὶ μὲ τι­μω­ρεῖ χτυ­πών­τας τὰ πό­δια του καὶ κά­νον­τας τό­σο θό­ρυ­βο ὥ­στε νὰ μὴν μπο­ρῶ νὰ ἀ­κού­σω τί­πο­τα ἄλ­λο.         Τρώ­ει πο­λύ, τε­ρά­στι­ες πο­σό­τη­τες. Ἔ­χει ἀ­πο­θη­κεύ­σει στὸ χῶ­ρο τό­σο πο­λὺ φα­γη­τὸ ποὺ μὲ κά­νει νὰ ἀ­η­διά­ζω καὶ μό­νο ποὺ τὸ βλέ­πω. Τὰ κα­κά του εἶ­ναι βου­νὰ καὶ τὰ οὖ­ρα του πο­τά­μια.         Δὲν τὸν μπο­ρῶ ἄλ­λο. Τὸν σπρώ­χνω νὰ βγεῖ ἀλ­λὰ δὲν χω­ρά­ει ἀ­πὸ τὴν πόρ­τα. Δὲν μπο­ρῶ νὰ κα­τα­λά­βω ἀ­πὸ ποῦ μπῆ­κε. Δὲν θυ­μᾶ­μαι πό­τε μπῆ­κε, ἔ­χει πε­ρά­σει και­ρὸς ποὺ ζοῦ­με ἔ­τσι, ἐ­γὼ καὶ αὐ­τός. Μᾶλ­λον ἦ­ταν ἐ­δῶ πρὶν ἀ­πὸ ἐ­μέ­να.         Ὅ­μως αὐ­τὸ πρέ­πει νὰ τε­λει­ώ­σει. Πρέ­πει νὰ βγῶ ἀ­πὸ ἐ­δῶ μέ­σα.         Προ­σπα­θῶ νὰ φτά­σω στὴν πόρ­τα ἀλ­λὰ δὲν μπο­ρῶ. Βά­ζω δυ­ὸ τρί­α ροῦ­χα σὲ ἕ­να σὰκ βου­α­γι­ὰζ καὶ πη­δά­ω ἀ­πὸ τὸ πα­ρά­θυ­ρο. Πλη­γώ­νο­μαι, πο­νά­ω πο­λύ.         Ὅ­μως εἶ­μαι ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νος. Ση­κώ­νο­μαι ὄρ­θιος. Στη­ρί­ζο­μαι στὰ πό­δια μου.         Ἀ­πο­μα­κρύ­νο­μαι στὸ δρό­μο. Ὅ­ταν εἶ­μαι ἀρ­κε­τὰ μα­κριὰ κοι­τά­ζω πί­σω.         Ὁ ἐ­λέ­φαν­τας ἔ­χει κα­τα­λά­βει ὅ­λο το σπί­τι. Τὰ μά­τια του εἶ­ναι τὰ πα­ρά­θυ­ρα, τὸ στό­μα του ἡ πόρ­τα, ἡ προ­βο­σκί­δα του εἶ­ναι ἡ κα­μι­νά­δα ἀ­π’ τὸ τζά­κι. Κοι­τά­ζω πρὸς τὰ πα­ρά­θυ­ρα. Φω­νά­ζω δυ­να­τά.         «Μὴν ἀ­νη­συ­χεῖς μα­μά, μό­λις ἐγ­κα­τα­στα­θῶ στην φοι­τη­τι­κὴ ἑ­στί­α θὰ σοῦ τη­λε­φω­νή­σω». Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Λέ­να Κο­μί­νη ( Ἀ­θή­να 1956), Χη­μι­κὸς μὲ με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δὲς στὸ Πα­ρί­σι. Δι­ή­γη­μά της ἔ­χει συμ­πε­ρι­λη­φθεῖ στὸ βι­βλί­ο τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων Ἰ­ω­άν­νης Ζε­με­νός, Α’ Συ­νάν­τη­ση Φαν­τα­σια­κῆς Λο­γο­τε­χνί­ας, ἐκδ. Αἴ­ο­λος. To ὀ­πτι­κο­α­κου­στι­κό ἔρ­γο της, ΤΟP 10, ἐ­πι­λέ­χθη­κε ἀ­πὸ τὴν Ὁ­μά­δα Depression Era καὶ πα­ρου­σι­ά­στη­κε στὴν Biennale Θεσ­σα­λο­νί­κης τὸ 2015.p