"Έπάγγελμα άγνωστο στο παρελθόν, είναι πλέον από πιο πιο παράξενες φιγούρες που έπλασαν τα ήθη του καιρού μας. Δεν είναι άραγε προορισμένος- κατά μια έννοια - να σημαδέψει τη μεγάλη μετάβαση η οποία, για όσους ξέρουν να παρατηρούν, συναρθρώνει τη εποχή των υλικών επιτευγμάτων με εκείνη των επιτευγμάτων του ππνεύματος
Ο αιώνας μας θα αντικαταστήσει την κυριαρχία της απομονωμένης δύναμης, που βρίθει από πρωτότυπες δημιουργίες, με την ηγεμονία της ομοιόμορφης αλλά ισοπεδωτικής δύναμης, η οποία εξισώνει τα προϊόντα, παράγοντάς τα μαζικά, και υπακούει σε μια μονοδιάστατη σκέψη, τελευταία
»Επειτα από μια περίοδο άκρατης ελευθεριότητας και διάχυσης του πνεύματος, μετά τις τελευταίες προσπάθειες πολιτισμών να σωρεύσουν τους θησαυρούς της γης σ’ ένα σημείο, η έλευση του σκότους της βαρβαρότητας δεν είναι άραγε φυσικό επακόλουθο; Ο αντιπρόσωπος διακινεί τις ιδέες, τις βάζει σε αντιπαράθεση· αρπάζει από το φωτεινό κέντρο μια δέσμη ακτίνων και τις σκορπίζει στους αποκοιμισμένους πληθυσμούς. Αυτός ο πυρσοφόρος είναι ένας αδαής σοφός, πλανημένος κατεργάρης, δύσπιστος ιερέας, ο οποίος, εξ αυτού του λόγου, μιλάει καλύτερα για τα μυστήρια και το δόγμα του. Παράξενη φιγούρα!
»Δεν εξετάζει τίποτα σε βάθος· από ανθρώπους και τόπους συγκρατεί μονάχα τα ονόματα· στέκεται στην επιφάνεια των πραγμάτων· έχει τον δικό του τρόπο να τα γέρνει όλα στα μέτρα του· τέλος, το βλέμμα του γλιστράει πάνω στα αντικείμενα χωρίς να τα διαπερνά. Ενδιαφέρεται για τα πάντα και τίποτα δεν τον ενδιαφέρει.
Χλευαστικός και σκωπτικός, φαινομενικά φιλικός με όλα τα κόμματα είναι γενικά πατριώτης στο βάθος της ψυχής του. Εξαίρετος μίμος, καταφέρνει να ενδύεται διαδοχικά το χαμόγελο της αφοσίωσης, της ευχαρίστησης, της φιλοφροσύνης και να το εγκαταλείπει για να ξαναβρεί τον αληθινό του εαυτό, τη φυσιολογική κατάσταση που τον γαληνεύει.
»Μεγαλοσχήμων του επιχειρηματικού κόσμου προς όφελος του οποίου λειτουργούν, κροταλίζουν, καλπάζουν τα ευφυή έμβολα της ατμομηχανής που ονομάζεται Κερδοσκοπία... Αυτός, ο κόσμος και η γλώσσα του... Γνωρίζετε το Είδος, ιδού και το Ατομο».
Προς στιγμή σκέφτηκα να παραθέσω το ώς άνω κείμενο υπό μορφή ερωτήματος: Πότε γράφτηκε και ποιος είναι ο συγγραφέας του. Διαβάζοντάς το στο σύνολό του (97 σελίδες, μικρού σχετικά σχήματος) απόλαυσα τη ρέουσα γλώσσα του μεταφραστή και την οξυδέρκεια του συγγραφέα, που όχι μόνο «διαβάζει» την εποχή του αλλά και μπορεί να διαβλέπει την κοινωνία του μέλλοντος. Στην αρχή νόμιζα ότι διάβαζα αποσπάσματα από έργο του Παναγιώτη Κονδύλη (μαζική παραγωγή, ομοιόμορφη - ισοπεδωτική δύναμη, μονοδιάστατη σκέψη...).
Τα συχαρίκια, γράφτηκε (τίτλος: «Ο ξακουστός Γκωντισάρ») πριν από δύο αιώνες (1830) -και κάτω υπό πίεση- από τον Γάλλο μυθιστοριογράφο (εν προκειμένω οξυνούστατο δοκιμιογράφο) Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Στιγμή» σε μετάφραση Αντώνη Καραβασίλη. Αφορά όλους τους σπουδαιοφανείς που πουλάνε φούμαρα σε μια παραιτημένη (ομοιόστατη, ομοιόμορφη, καθεύδουσα) κοινωνία. Τελικά ο αντιπρόσωπος βρήκε τον μάστορά του από έναν επαρχιώτη, δύστροπο απέναντι στις νέες ιδέες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου