Βι­κτω­ρί­α Βου­δου­ρά­κη : Ἡ κυ­ρί­α Μέρ­φυ

Η  ΚΥΡΙΑ ΜΕΡΦΥ εἶ­ναι ἡ σύ­ζυ­γος τοῦ κυ­ρί­ου Μέρ­φυ.

        Ἡ κυ­ρί­α Μέρ­φυ, ποὺ εἶ­ναι βι­βλι­ο­φά­γος, μα­λώ­νει πά­λι μὲ τὸν κύ­ριο Μέρ­φυ.

        Ἡ κυ­ρί­α Μέρ­φυ δὲ μα­γει­ρεύ­ει, δὲ συ­γυ­ρί­ζει καὶ ἀ­πο­φεύ­γει τὶς μπου­γά­δες, ἐ­πει­δὴ δι­α­βά­ζει συ­νε­χῶς μὲ τὰ γυα­λιὰ πρε­σβυ­ω­πί­ας ποὺ δὲν ἀ­πο­χω­ρί­ζε­ται πο­τέ. Δὲν πη­γαί­νει γιὰ ψώ­νια οὔ­τε γιὰ κα­φε­δά­κι, ἀ­φοῦ ὑ­πάρ­χει πάν­τα ἕ­να κε­φά­λαι­ο ποὺ τὴν πε­ρι­μέ­νει.

        Ἀ­πό­ψε τῆς λέ­ει: Μάρ­θα, εἶ­ναι ὥ­ρα νὰ φύ­γου­με.

        Εἶ­ναι ἡ δεύ­τε­ρη φο­ρὰ ποὺ τοὺς ἔ­χουν προ­σκα­λέ­σει σὲ γεῦ­μα οἱ Ἀτ­τέν­μπο­ρο. Ἡ Μάρ­θα προ­φα­σί­στη­κε ἀ­δι­α­θε­σί­α τὴν πρώ­τη φο­ρὰ καὶ τε­λεί­ω­σε τὸν τό­μο Μ τῆς ἐγ­κυ­κλο­παί­δειας Μπρι­τάν­νι­κα.

        Τοῦ ἀ­παν­τᾶ σὰν αὐ­τό­μα­τος τη­λε­φω­νη­τής: Τοὺς βα­ρι­έ­μαι. Θὰ εἶ­μαι στὴν κεν­τρι­κὴ βι­βλι­ο­θή­κη τῆς πό­λης. Θὰ σᾶς συ­ναν­τή­σω ἀρ­γό­τε­ρα.

        Ἡ κυ­ρί­α Μέρ­φυ βρι­σκό­ταν στὸ ὑ­πό­γει­ο ἀρ­χεῖ­ο τῆς βι­βλι­ο­θή­κης, ὅ­ταν ὁ Βο­ρει­ο­κο­ρε­ά­της πρό­ε­δρος πά­τη­σε τὸ κόκ­κι­νο κουμ­πὶ μί­λια μα­κριὰ ἀ­πὸ τὸ Οὐ­ϊ­σκόν­σιν. Ἕ­να πυ­ρη­νι­κὸ οὐρ­λια­χτὸ βρυ­χή­θη­κε πά­νω ἀ­πὸ τὶς βο­ρει­ο­α­να­το­λι­κὲς πο­λι­τεῖ­ες τῆς Ἀ­με­ρι­κῆς. Τὸ Ἰ­λι­νό­ϊ, ἡ Ἰν­τιά­να καὶ τὸ Ὀ­χά­ϊ­ο μπου­κώ­θη­καν μὲ σκό­νη καὶ σι­γή.  Ἄν­θρω­ποι καὶ ζῶ­α ἐ­ξα­ε­ρώ­θη­καν, σπί­τια καὶ αὐ­το­κί­νη­τα ἔ­γι­ναν χαλ­κο­μα­νί­ες σὲ κλά­σμα­τα δευ­τε­ρο­λέ­πτου. Δὲν ἀ­κου­γό­ταν τί­πο­τα πιά, για­τί δὲν εἶ­χε μεί­νει κα­νεὶς νὰ ἀ­κού­σει κά­τι.

        Τὸ ἔ­δα­φος δο­νή­θη­κε μέ­χρι τὶς πα­τοῦ­σες τῆς κυ­ρί­ας Μέρ­φυ, ποὺ ἔ­κλει­σε ἀ­πο­ρη­μέ­νη τὸ τρί­το βι­βλί­ο γιὰ τὴ δι­α­τρο­φὴ τῶν Ἀζ­τέ­κων πε­νήν­τα μέ­τρα κά­τω ἀ­πὸ τὴ γῆ. Δει­λὰ-δει­λά, ἄ­νοι­ξε τὴν πόρ­τα τοῦ ἀρ­χεί­ου. Βι­βλί­α καὶ χαρ­τιὰ ἀ­να­κα­τε­μέ­να μὲ μπά­ζα καὶ τοῦ­βλα εἶ­χαν φρά­ξει τὴ μι­σὴ σχε­δὸν εἴ­σο­δο τῆς σκά­λας πρὸς τὴν ἔ­ξο­δο. Βή­χον­τας, σκαρ­φά­λω­σε πά­νω ἀ­πὸ τὶς πέ­τρες γιὰ νὰ ἀ­νέ­βει στὸ ἰ­σό­γει­ο. Οἱ ὑ­πάλ­λη­λοι τῆς βι­βλι­ο­θή­κης ἔ­λει­παν, ὁ φύ­λα­κας ἐ­πί­σης. Ἔ­ξω δὲν κυ­κλο­φο­ροῦ­σε τί­πο­τα, οὔ­τε που­λὶ οὔ­τε μύ­γα. Θρυμ­μα­τι­σμέ­να τζά­μια, ξε­χαρ­βα­λω­μέ­νες κα­ρέ­κλες καὶ σπα­σμέ­νοι ὑ­πο­λο­γι­στὲς ἀ­κό­μη ἀ­νέ­δυ­αν σκό­νη. Μό­νο κά­τι σπιν­θῆ­ρες ἀ­πὸ κα­λώ­δια δι­έ­κο­πταν τὴ νε­κρι­κὴ ἡ­συ­χί­α.

        Θε­ό­ρα­τα ρά­φια μὲ βι­βλί­α, ἀν­τί­γρα­φα ἀρ­χαί­ων πα­πύ­ρων, χάρ­τες καὶ λευ­κώ­μα­τα, δο­κί­μια καὶ πα­ρα­μύ­θια, ὅ­λα βρί­σκον­ταν στὰ πό­δια της. Ὅ­λη ἡ σο­φί­α τοῦ κό­σμου ἦ­ταν τώ­ρα στὴ δι­ά­θε­σή της. Μπο­ροῦ­σε νὰ πά­ρει ὅ,τι ἤ­θε­λε ἀ­πὸ κά­τω καὶ νὰ τὸ δι­α­βά­σει ἀ­πε­ρί­σπα­στη. Ἐ­πι­τέ­λους, δὲν ὑ­πῆρ­χε ψυ­χὴ γιὰ νὰ τὴν ἐ­νο­χλή­σει.

        Καὶ ἐ­κεῖ, πά­νω σὲ μιὰ κο­τρώ­να ἀ­πὸ μπε­τόν, ἡ κυ­ρί­α Μέρ­φυ πα­ρα­πα­τᾶ. Στὴν ἄ­χα­ρη μα­νού­βρα γιὰ νὰ ξα­να­βρεῖ τὴν ἰ­σορ­ρο­πί­α της, τῆς γλι­στροῦν τὰ γυα­λιὰ ἀ­πὸ τὴ μύ­τη. Ἡ καρ­διὰ της γί­νε­ται ὅ­σα κομ­μά­τια ἔ­γι­ναν οἱ δυ­ὸ φα­κοί.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ 

Βι­κτω­ρί­α Βου­δου­ρά­κη (Πει­ραι­άς). Σπού­δα­σε Ἀγ­γλι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α. Με­τὰ τὶς με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δὲς της ἐρ­γά­στη­κε στὴ Γαλ­λί­α ὡς ἀ­σκού­με­νη σὲ Ἑ­ται­ρεί­α Συμ­βού­λων μὲ ὑ­πο­τρο­φί­α τῆς Εὐ­ρ